Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Μας εκμυστηρεύεται η Κ.
Θυμάμαι ήταν Δευτέρα απόγευμα και μου στέλνει να βγούμε Παρασκευή. Με κοιτάω στον καθρέφτη και παθαίνω σοκ. Αποκλείεται -λέω στον εαυτό μου- να σε δει έτσι. Θα μου πεις αυτό δεν το σκέφτομαι όταν κατεβάζω τις σοκολάτες δύο δύο; Anyway, αποφάσισα να κάνω δίαιτα. Τι δίαιτα δηλαδή, αφαγία. Τελικά δε βγήκαμε Παρασκευή, βγήκαμε Σαββάτο -γιατί ήταν και συνεπέστατος και μου το άλλαξε τελευταία στιγμή. Μη σας τα πολυλογώ, τα 4μιση κιλά τα έχασα και ακόμα με βρίζω που δεν το έκανα για μένα, αλλά για πάρτη του. Για κανέναν δεν αλλάζουμε, παιδιά. Όποιος μας γουστάρει έτσι όπως είμαστε.
Γράφει ο Γ.
Όλα ξεκίνησαν στην τρίτη λυκείου. Οι συμμαθητές μου κάθε μέρα μου έλεγαν ότι πρέπει να κάνω κάτι με τα κιλά μου γιατί «έχει ξεφύγει η κατάσταση». Μέσα μου όμως ένιωθα πολύ άσχημα γιατί ήξερα ότι έχω πρόβλημα με τον μεταβολισμό μου κι ήδη έτρωγα λιγότερο απ’ όσο έπρεπε γι’ έναν άνθρωπο που είναι πάνω από τα βιβλία όλη μέρα. Παρ’ όλα αυτά έβαλα στόχο να μην τρώω τίποτα για διάρκεια 4 με 6 ημερών κι έχασα 30 κιλά μέσα σε 2.5 μήνες. Το θέμα ήταν ότι έφτασα στο άλλο άκρο και κατέληξα στο νοσοκομείο για 1 βδομάδα.
Μας ομολογεί η Θ.
Το πανεπιστήμιο ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος της ζωής μου λόγο του ότι δεν ταίριαζα ποτέ με κανέναν. Κάθε παρέα είχε το δικό της ιδιαίτερο στιλ αλλά δεν κολλούσα πουθενά.Ένιωθα μόνη μου και δεν ήξερα τι να κάνω για να βρω παρέα. Όταν ένα αγόρι με πλησίασε, άρχισα φυσικά να δένομαι πολύ μαζί του και να μη συνειδητοποιώ πως δε με ήθελε πραγματικά. Μου ζητούσε ν’ αλλάξω τα μαλλιά μου, να πάω γυμναστήριο, ν’ αλλάξω στιλ ένδυσης και γι’ ένα διάστημα με έπεισε. Εννοείται πως κάποια στιγμή έφαγε πόδι και πως ακόμη νιώθω άσχημα που επέτρεψα να συμβεί κάτι τέτοιο.
Γράφει ο Α.
Είχα μια κοπέλα για τρία χρόνια, η οποία από τον πρώτο κιόλας χρόνο μου έλεγε πως πρέπει να κάνω πλαστική στη μύτη μου. Κι εγώ ο ίδιος ένιωθα ανασφάλεια για εκείνη αλλά προσπαθούσα να το κρύψω και να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι. Με τα πολλά σχόλια όμως και τα «θα ήσουν πολύ πιο ωραίος αν έφτιαχνες τη μύτη σου», πείστηκα. Και για να μην πω και ψέματα, δε μετάνιωσα που έκανα την επέμβαση, μετάνιωσα που την έκανα για εκείνη κι όχι για μένα. Εν τέλει χωρίσαμε για άσχετο λόγο αλλά ακόμη θυμάμαι πόσο με είχαν πληγώσει τα σχόλιά της.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
