Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά ματζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ. 5 άτομα μάς είπαν ό,τι πιο κινηματογραφικό έχουνε κάνει για έναν έρωτα.
Γράφει η Ταρασία Γεωργιάδου (στήλη #Εν_διελεύσει)
Απρίλιος, απόγευμα σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Είχα φτάσει πρώτη και τον περίμενα να έρθει. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα συναντιόμασταν. Ήμουν τόσο κουρασμένη καθώς οδηγούσα ώρες για να τον συναντήσω, που αποκοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω. Μπήκε στο δωμάτιο, ήρθε δίπλα μου και με φίλησε. Εκείνο το φιλί ήταν τόσο υπέροχα οικείο που ένιωσα πως το είχαμε δώσει χιλιάδες φορές στη ζωή μας. Είναι στιγμές που ακόμη νομίζω πως έχω τη γεύση εκείνου του πρώτου φιλιού πάνω μου.
Γράφει η Αγγελική Τσαγκαράκη (στήλη #Αντιτελειότητα)
Ξημερώματα στα στενά του Ρεθύμνου, γυρίζαμε από ένα “χαλαρό ποτό”. Δύο ορκισμένοι single σ’ ένα αμοιβαίο friendzone, τόσο ειλικρινές, που έβλεπες τη χημεία μεταξύ μας με γυμνό μάτι. Ήταν η πρώτη φορά που ήταν αμήχανος μαζί μου και με είχε τρομάξει. Μέχρι που με άρπαξε στην αγκαλιά του, με κοίταξε σαν να το ξανασκεφτόταν και μου έδωσε το πιο έντονο και παθιασμένο φιλί που έχω δώσει ποτέ μου. Θ’ ακουστώ πολύ κλισέ αν πω ότι ένιωθα στο κεφάλι μου πυροτεχνήματα να σκάνε; Δεν πειράζει, ας ακουστώ! Πυροτεχνήματα, πεταλούδες, τρέμουλο, όλα τα κλισέ μιας ρομαντικής κομεντί σ’ ένα φιλί. Μέσα σ’ ένα φιλί χώρεσε τόση ενέργεια, τόσο καταπιεσμένο πάθος χρόνων. Από τη μία να μην μπορώ να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει κι από την άλλη να μου βγαίνει τόσο φυσικά, σαν να συνέβαινε ανέκαθεν.
Γράφει η Κορίνα Γιούρου (στήλη #Let_life_happen)
Πίσω στο μακρινό 2017. Είχαμε γνωριστεί το 2016 σε ένα πάρτι στο οποίο δούλευα δημόσιες σχέσεις, αλλά η ιστορία μας δεν κράτησε πολύ. Λίγους μήνες, το 2017, βρεθήκαμε στο ίδιο πάρτι σε άλλο μαγαζί. Ήρθε, με χαιρέτησε, μιλήσαμε κι ήμασταν τόσο κοντά που μέσα μου παρακαλούσα να με φιλήσει. Και ναι, συνέβη κι ήταν διαρκείας και τα συναισθήματα ήταν πάρα πολύ έντονα. Και μετά απλώς έφυγε. Κάποια στιγμή τον ξαναείδα, αλλά ποτέ δεν ξέχασα αυτό το φιλί. Και ναι, αυτό ήταν και το πρώτο μου άρθρο, το οποίο είχα στείλει ως αναγνώστρια στο σάιτ. (διάβασέ το εδώ)
Γράφει η Γιοβάννα Κοντονικολάου (στήλη #Γυάλινος_κόσμος)
Ήμασταν στη Βαλαωρίτου σε ένα τσιπουράδικο, εγώ αυτός και δυο φίλοι. Τον ήθελα, με είχε στο friendzone, το ήξερε ότι τον ήθελα, είχε ξαναγίνει κάτι μεταξύ μας. Η κατάσταση διαρκώς τεταμένη. Εκείνο το βράδυ είχε τσατιστεί γιατί είχα πάρει έναν φίλο να πάμε, πριν τα τσίπουρα, σε μια παράσταση -κι όχι εκείνον, γιατί ήμασταν και συνέχεια παντού μαζί-. Σαφώς το είχα κάνει επίτηδες. Σαφώς το ήξερε. Όλο το βράδυ μου την έλεγε, μέχρι που είπε κάτι χοντρό και μου γύρισε το μάτι. Βγήκα από το μαγαζί εν εξάλλω να κάνω ένα τσιγάρο για να μη του χώσω καμιά μπουνιά. Όσο ήμουν έξω ήρθε να με βρει κι είδε να μου την πέφτει ένας άκυρος. Ενοχλήθηκε και του είπε να φύγει. Του ξεκαθάρισα πως δεν είχε δικαίωμα να ενοχλείται από τίποτα. Ξεκίνησε ένα ηλίθιο παιχνίδι κόντρας στο οποίο με πλησίαζε σε απόσταση αναπνοής και στεκόταν έτσι απλά σχεδόν πάνω στα χείλη μου, προκαλώντας με λεκτικά να τον φιλήσω. Τον προειδοποίησα πως θα το κάνω. Δεν πτοήθηκε. Το έκανα. Ήταν σαν να δίνουμε μάχη επικράτησης. Ανταλλάξαμε περίπου 7-8 φιλιά εκείνο το βράδυ, λέγοντας ο ένας στον άλλον “σειρά σου” κάθε φορά που τελειώναμε την κίνησή μας. Από τότε, μπορεί να δώσαμε κάπου στα τέσσερα εκατομμύρια μέχρι σήμερα.
Γράφει η Σουζάνα Ντεζούκι (στήλη #Σουζanax_των_25)
2012, Θησείο στον σταθμό του Ηλεκτρικού. Ο φίλος μου την άλλη μέρα θα επέστρεφε στη βάση του γιατί ήταν φαντάρος. Βγήκαμε ραντεβού, περάσαμε υπέροχα και δε θέλαμε να τελειώσει, αλλά έπρεπε να χωριστούμε. Δεν ήταν ένα φιλί αλλά πολλά, όμως κάθε ένα από αυτά το λέγαμε “ένα τελευταίο”. Κι ήταν το ένα πιο ερωτικό από το άλλο, κάθε ένα και καλύτερο, κάθε ένα και δυσκολότερο. Με τα πολλά φιλιόμασταν για καμιά ώρα (τουλάχιστον) και το μόνο “τελευταίο” ήταν το τραίνο που πήρα για να γυρίσω σπίτι! Μέχρι σήμερα -ναι, 10 χρόνια μετά – όποτε βρισκόμαστε στον σταθμό, ο,τι ώρα ή μέρα κι αν είναι λέμε “ένα τελευταίο (φιλί);” κι ας μην είναι το τελευταίο.
