Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Γράφει η Μαρία.
Είχαμε συμφωνήσει με το πρόσωπο πως τα δώρα στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι βλακείες και ότι δε θα παίρναμε κάτι ο ένας στον άλλον. Εκείνη τη μέρα, λοιπόν, με πήραν τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν και μου είπαν ότι είχε έρθει ένα μεγάλο μπουκέτο με φρέσκα κόκκινα τριαντάφυλλα, συμπληρώνοντας πως ήταν πολύ όμορφα, πως ζηλεύαν και πως θα ήθελαν και οι ίδιοι να λάβουν ένα τέτοιο δώρο -α, και ότι όποιος ένοικος πέρασε και τα είδε, ξετρελάθηκε. Από τη μία κοκκίνισα που ήξεραν όλοι στη ρεσεψιόν για τη συναισθηματική μου κατάσταση, μιας και ένιωσα λίγο περίεργα γιατί δεν ήμουν συνηθισμένη σε τέτοια και δεν είναι πολύ του γούστου μου, από την άλλη ένιωσα πολύ όμορφα με αυτή την κίνηση.
Εξομολογείται η Αγγελική.
Ήταν η επέτειός μας και τα αγαπημένα (#νοτ) ελληνικά στρατά μάς ανάγκασαν να μείνουμε μακριά. Εγώ αθεράπευτα ρομαντική τότε, μου έδινες λουλούδι, σου έδινα την ψυχή μου. Αποφασισμένη ότι δε θα ζήσω επέτειο, ετοιμαζόμουν -εμφανώς κατσουφιασμένη- να πάω στη δουλειά και εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα μου. Ντελίβερι από ζαχαροπλαστείο ο γλυκούλης, μαζί με ένα μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς κι ένα υπέροχο σημείωμα που με συγκίνησε. Μου έλειψε πολύ εκείνη τη μέρα, αλλά μια τέτοια κίνηση με έκανε να νιώσω πιο κοντά του.
Μοιράζεται η Ταρασία.
Εκείνος δούλευε στο Λονδίνο. Εγώ στο γραφείο μου στην Καβάλα. Μου τηλεφωνεί για καλημέρα και λίγες ώρες μετά δέχομαι άλλη μια κλήση του για να με ρωτήσει πώς πάει η μέρα μου και τι πρόγραμμα έχω. Αργά το μεσημέρι και ενώ ήμουν ακόμη στη δουλειά, αισθάνομαι πως κάποιος με παρακολουθεί. Σηκώνω το κεφάλι και τον βλέπω να στέκεται στην είσοδο του γραφείου. Ήρθε να μου κάνει έκπληξη μπαίνοντας σε ένα αεροπλάνο από την Αγγλία, φτάνοντας Θεσσαλονίκη και παίρνοντας λεωφορείο για να φτάσει στην Καβάλα. Και όλα αυτά μέσα σε λίγες ώρες!
Αναφέρει η Άντρεα.
Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια, ήταν περίοδος εξεταστικής, δεν έβγαινα από το σπίτι καθόλου, καθώς πάλευα να πάρω το πτυχίο. Ήμασταν τότε στην αρχή της σχέσης, του εξήγησα την κατάσταση και έδειξε κατανόηση. Μια μέρα που διάβαζα πολύ και δεν είχαμε μιλήσει αρκετά, χτυπάει το τηλέφωνο, το απαντώ και μου λέει «θα βγεις να σε δω 5 λεπτά; Να σου δώσω ένα φιλί για να πάρεις δύναμη και θα φύγω». Το θυμάμαι ακόμα γιατί ήταν τόσο γλυκό που οδήγησε μια ώρα δρόμο, αφού ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, για να με δει και να μου δώσει μόνο ένα φιλί.
Θυμάται η Κλειώ.
Εκείνη την περίοδο τράβηξα μεγάλο ζόρι στη δουλειά. Έπρεπε να παραδώσω ένα project με σύντομη προθεσμία. Οριακά δεν προλάβαινα ούτε φαγητό να κάνω σπίτι, 10 μέρες με ντελίβερι τη βγάλαμε. Δεν του πολυμιλούσα και όποτε ήθελε να κάνουμε κάτι μαζί ήμουν μέσα στα νεύρα. Έφτασε, λοιπόν, η μέρα να παραδώσω, θυμάμαι ήταν Παρασκευή απόγευμα. Μόλις με είδε ανακουφισμένη, ήρθε μου έκανε μια αγκαλιά και μου είπε «το επόμενο 2ήμερο σού αξίζει να χαλαρώσεις, γιατί ξέρω πόσο προσπάθησες». Είχε βγάλει εισιτήρια για Σπέτσες για τους δυο μας και περάσαμε μαγικά.
