Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Δύσκολη φάση η ανακάλυψη της απιστίας κι ακόμα πιο δύσκολο να τη δεχτείς και να πας παρακάτω. Δεν το κάνουν όλοι, όμως το έχουν κάνει πολλοί περισσότεροι από εκείνους που το παραδέχονται. Είναι εκείνοι που ντρέπονται να το πούνε ανοιχτά μήπως οι άλλοι τους νομίσουν για αδύναμους χαρακτήρες. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να συγχωρήσεις το σφάλμα ενός ανθρώπου, στην προκειμένη, μια απιστία, αλλά πώς είναι τα πράγματα μετά; Εμείς ρωτήσαμε λοιπόν, και 5 άτομα μας απάντησαν!
– Γράφει η Α.
Συγχώρησα απιστία, ενώ από μικρή έλεγα ότι ποτέ δε θα το κάνω. Και το έκανα και μια και δυο και τρεις. Με έναν μαγικό τρόπο, το άτομο που ήμουν μαζί πάντα κατάφερνε να με πείθει κι εγώ γυρνούσα πάντα πίσω. Πάντα ήταν η τελευταία φορά και ποτέ δεν ήταν. Μάλιστα, μου έλεγε ότι εγώ ήμουν υπεύθυνη γι’αυτό καθώς δεν του έδινα αρκετή προσοχή και τον είχα παραμελήσει. Μέχρι που κάποια στιγμή ξύπνησα κι αποφάσισα πως δε μου αξίζει κάτι τέτοιο κι η σχέση αυτή έχει ήδη τελειώσει από την πρώτη κιόλας φορά που με κεράτwσε.
– Γράφει η Μ.
Έχω συγχωρήσει απιστία και θα το ξανακάνα. Κατάλαβα πως ο άνθρωπος με τον οποίο ήμουν μαζί, είχε όντως συναισθήματα για εμένα και δεν άξιζε να χαλάσουμε τη σχέση μας για κάτι τέτοιο. Για κάτι που δε σήμαινε κάτι ουσιαστικό για εκείνον. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή τα πράγματα δεν ήταν και πολύ εύκολα, καθώς γινόμουν καχύποπτη χωρίς σοβαρή αιτία, αλλά σιγά σιγά το ξεπεράσαμε μαζί, μετά από πολλές συζητήσεις κι αμοιβαία προσπάθεια κι αγάπη. Χωρίσαμε στην πορεία, αλλά για τελείως άσχετους λόγους από αυτό κι ακόμα τρέφω βαθιά εκτίμηση για αυτό το άτομο.
– Γράφει η Ε.
Αρχικά, να πω πως εγώ ήμουν από εκείνες που έλεγε ότι αν κάποιος με απατήσει, έχω πάρει μπογαλάκια μου κι έχω φύγει. Και την πρώτη φορά που κάτι τέτοιο μου συνέβη, όχι απλώς δεν έφυγα αλλά έμεινα και με το παραπάνω, γιατί ήμουν πολύ ερωτευμένη. Βέβαια, δεν μπορούσα ποτέ ξανά να είμαι το ίδιο χαλαρή με πριν, με έπιαναν τρελές κρίσεις ζήλιας κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα θυμόμουν το γεγονός και δημουργούσα εντάσεις. Όπως καταλαβαίνετε η σχέση αυτή έληξε άδοξα.
– Γράφει η Π.
Συγχώρησα απιστία μόνο μια φόρα κι από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είναι κι η τελευταία κι ως τώρα το έχω τηρήσει. Ξέρω τον εαυτό μου και γνωρίζω πως η εμπιστοσύνη μου στο άλλο άτομο θα χαθεί για πάντα, θα γίνομαι παρανοϊκή και θα βλέπω απιστίες εκεί που δεν υπάρχουν. Έτσι έγινε δηλαδή και τη μόνη εκείνη φορά που είπα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Η σχέση τελείωσε λίγους μήνες αργότερα για πολύ πιο ασήμαντους λόγους από αυτό, αλλά σίγουρα μέχρι τότε δεν ήταν η ιδανική σχέση.
– Γράφει η Λ.
Έχω συγχωρήσει απιστία από το άτομο με το οποίο ήμουν full ερωτευμένη. Ήξερα ότι θα τον συγχωρήσω όταν ακόμα σφαζόμaσταν γι’ αυτό που έκανε. Δεν μπορούσα να με σκεφτώ χωρίς εκείνον. Βέβαια, ήμουν και μικρή κι ένας έρωτας στα 20 είναι όλη σου η ζωή. Ζήλευα πολύ, αλλά το έκρυβα με νύχια και με δόντια για να μη χάσω το άτομο αυτό από τη ζωή μου. Γενικώς, καταπιεζόμουν αρκετά αλλά έπειθα τον εαυτό μου ότι όλα είναι καλά και συνέχιζα. Η σχέση ήταν γεμάτη με σκαπανεβάσματα, τσακωμούς και μούτρα. Πάντα ήταν έτσι όμως, οπότε δε μου φάνηκε παράξενο. Τελικά χωρίσαμε μετά από 2 χρόνια. Εκείνος με χώρισε δηλαδή κι εγώ αντί να πω κι ευχαριστώ, έκλαιγα και κυλιόμουν στα πατώματα.
