Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Μας γράφει η Ελένη Χριστοπούλου (#Δάσκαλος_τα_λάθη)
Η αγαπημένη μου ανάμνηση είναι το βραβείο έκθεσης στον Παμπελοποννησιακό διαγωνισμό. Ήμουν γύρω στα δέκα και πίστευα έντονα ότι η πρόσφατη απώλεια του πατέρα μου με είχε μουδιάσει και μ’ είχε αλλοιώσει σε κάτι διαφορετικό. Τα έκανα όλα μηχανικά οπότε, για τα γούστα μου απλά ξεπέταξα το γραπτό σαν αναγκαστική κίνηση που μας έβαλε ο δάσκαλος, χωρίς να ακούσω τίποτα περί διαγωνισμού. Το σοκ ήταν τριπλό όταν ο δάσκαλος φώναξε το όνομά μου, γιατί το σώμα μου ήταν στην τάξη αλλά εγώ όχι. Στο δεύτερο κάλεσμα κατάλαβα ότι συμμετείχα σε διαγωνισμό και ότι μάλιστα βγήκα πρώτη. Προφανώς θέλοντας να το κρύψω είπα χίλια ευχαριστώ, αλλά ο δάσκαλος μου είχε «μυριστεί» πως δεν ήταν κάτι που έκανα με την καρδιά μου αλλά μια τυπική διεκπεραίωση. Τα υπόλοιπα παιδιά με συνεχάρησαν και μου έδωσαν βιβλία της Ζωρζ Σαρή κι άλλα δώρα. Το καλύτερο δώρο όμως ήταν σίγουρα το ύφος της μάνας μου, η οποία το καταχάρηκε γιατί για πρώτη φορά μετά από κάποιους μήνες δεν ήμουν άλλη μια φορά το «καημένο ορφανό», αλλά η Ελενάρα που έκανε περήφανο το σχολείο. Από τις καλύτερες στιγμές μου να κάνω τον γονέα μου περήφανο και να σπάω τα ταμπού περί «ορφανών παιδιών».
Μας εξιστορεί η Σουζάνα Ντεζούκι (#Σουζ_anax_των_25)
Η καλύτερη ανάμνησή μου από το σχολείο είναι στο δημοτικό. Νομίζω πήγαινα τετάρτη δημοτικού κι είχαμε τον κύριο Ηλία. Ο κύριος Ηλίας δεν ήταν απλά δάσκαλος, ήταν ήλιος, ήταν αγάπη αυτούσια, ήταν έμπνευση. Εγώ, ήμουν τρομερά φιλάσθενη κι έλειπα συχνά. Εκείνος όχι μόνο φρόντιζε να παίρνω το υλικό όσων είχα χάσει αλλά και να ρωτάει για μένα και πάντα να με καλοδέχεται. Η πιο συγκινητική στιγμή λοιπόν ήταν όταν γύρισα μετά από αρκετές μέρες ασθένειας στο σχολείο κι είδα ότι η τάξη μου είχε φυτέψει δεντράκια στον προαύλιο χώρο. Ήταν ένα για τον κάθε μαθητή κι ο κύριος Ηλίας φύτεψε ένα και για μένα και πήγαμε να το δούμε. Μπορεί να μοιάζει ασήμαντο, όμως για μένα ήταν ότι πιο υπέροχο θα μπορούσε να κάνει κανείς. Σκεφτείτε ότι ήμουν το παιδί που πάντα έχανε στιγμές και ξαφνικά κάποιος με ενέταξε παρά την απουσία μου. Κύριε Ηλία, να είχε κάθε σχολείο 10 σαν εσάς κι ο κόσμος θα ταν τόσο καλύτερος!
Μοιράζεται μαζί μας η Ρεβέκκα Κωνσταντίνου (#amor_fati)
Η επταήμερη εκδρομή μας στην Αθήνα, Σκιάθο και Θεσσαλονίκη ήταν μια από τις καλύτερες και πιο αξέχαστες εμπειρίες της σχολικής μου ζωής. Ήταν μια εκδρομή με ευχάριστη αύρα που μας έφερε ακόμα πιο κοντά με κάποιους συμμαθητές, κυρίως στη ζεστή ατμόσφαιρα της Σκιάθου όπου περάσαμε ένα αξέχαστο Πάσχα κι έχουμε να θυμόμαστε μοναδικές στιγμές. Δημιουργήσαμε αναμνήσεις και δεσμούς που κρατάνε μέχρι σήμερα κι αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν για πάντα. Αναμνήσεις που μας έκαναν ν’ αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο την Ελλάδα μας και να θυμόμαστε αυτήν τη μαγεία που ζήσαμε.
Μας εκμυστηρεύεται η Σοφία Γουρνά (#Σοφιστίες)
Η καλύτερη μου ανάμνηση από τα σχολικά χρόνια τοποθετείται στην ηλικία του δημοτικού. Το σχολείο ήταν δίπλα σε δάσος με πεύκα και στα διαλείμματα φτιάχναμε υποτιθέμενα σπιτάκια, χωρίζοντας τους χώρους με πευκοβελόνες. Διάλεγε ο καθένας το δωμάτιο του, κάναμε διάφορους χώρους και χωρίσματα για πόρτες. Τρώγαμε το κολατσιό μας μες στη δροσιά την άνοιξη, αν και παραμονεύαν οι κάμπιες!
Γράφει ο Φώτιος Λαμπαδάριος (#φωτο_γράφει)
Η καλύτερή μου ανάμνηση είναι το πρώτο μου πραγματικό φιλί. Δευτέρα γυμνασίου σ’ ένα πάρτι υπό τους ήχους του τραγουδιού “Say you Say me” του Lionel Richie, όπου συγνώμη που θα το αναφέρω αλλά η γλώσσα είχε φτάσει φρονιμίτη.
Μας εξηγεί η Φωτεινή Γιάμα (#Φωτεινή_κατάσταση)
Γυμνάσιο τότε κι ήμουν στην περιβαλλοντική ομάδα του σχολείου. Πήγαμε εκδρομή μικρή-μεγάλη Πρέσπα! Το ξενοδοχείο ήταν ξύλινο και μπροστά από τη λίμνη, το τοπίο μαγικό. Ήταν η πρώτη μου εκδρομή στο Γυμνάσιο κι ακόμη τη λησμονώ.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
