Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Γράφει η Χριστίνα Μίνου. #Unalome
Την ημέρα που δίναμε ιστορία, όλο το τμήμα συζητούσαμε ποια κεφάλαια θα θέλαμε να πέσουν και πως αν έπεφταν κάποια συγκεκριμένα, δε θα γράφαμε τίποτα. Σαν σωστό θεωρητικό τμήμα λοιπόν, κανένας μας δε θυμόταν πολύ καλά το πρώτο κεφάλαιο, καθώς ήταν από τα ποιο δύσκολα. Εκεί που παίρναμε τις ανάσες μας λοιπόν, να χαλαρώσουμε, πετάει μια κοπέλα την πιθανότητα να πέσει μόνο αυτό. Mε μια φωνή είπαμε πως αποκλείεται. Κι έρχονται τα θέματα και η πλειοψηφία τους ήταν από το πρώτο κεφάλαιο. Η φρίκη μου εκείνη την ώρα δεν περιγράφεται, καθώς δε θυμόμουν τίποτα από το κεφάλαιο αυτό κι από το στρες μου ξέχασα κι αυτά που ήξερα από τα υπόλοιπα! Και φυσικά, όταν είδα τον βαθμό δεν παραξενεύτηκα, αλλά ακόμη κάτι κάνει κρακ μέσα μου όταν το σκέφτομαι, αφού η Ιστορία ήταν το δυνατό μου χαρτί στις Πανελλήνιες.
Αναφέρει η Αγγελική Τσαγκαράκη. #Αντιτελειότητα
Η χρονιά των Πανελληνίων ήταν ποικιλοτρόπως δύσκολη, όπως για κάθε μαθητή. Έχοντας επιβιώσει όπως-όπως από τα ξενύχτια διαβάσματος, την έλλειψη προσωπικής ζωής, τα αμέτρητα νεύρα που υπήρχαν στο σπίτι αλλά και με μια πρόσφατη απώλεια συγγενικό προσώπου έρχεται η μεγάλη μέρα. Πρώτο μάθημα έκθεση. Μας δίνουν τα θέματα, οι παλμοί στα ύψη, οι παλάμες κάθιδρες, το πόδι να χτυπάει ασύστολα. Μέσα στο άγχος και τον πανικό μου νιώθω ένα σκούντημα στην καρέκλα μου και υποθέτω πως ήταν τυχαίο. Λίγο μετά ξανά τα ίδια. Εξακολουθώ να μη δίνω σημασία στον συμμαθητή που μου πήγαινε βόλτες την καρέκλα. Περίπου μισή ώρα μετά, ακούω το υπέροχο “Τι λέει; Θα μου δείξεις τα Σ/Λ ή τα κρατάς για την πάρτη σου;”. Σε ένα οποιοδήποτε άλλο διαγώνισμα δε θα με ενοχλούσε. Αλλά στις Πανελλήνιες; Να επιμένει να αντιγράψει ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ; Άσε με βρε στα ζόρια μου, έχω το άγχος μου έχω κι εσένα.
ΥΓ: Αντέγραψε τελικά κι 7 χρόνια μετά, ακόμη ψάχνω το πώς, αφού είχα πέσει στο γραπτό σαν Κατακουζηνός στην εξέταση σημάτων από το άγχος μου.
Περιγράφει η Δέσποινα Σαρακατσιανού. #Runners
Έδωσα Πανελλήνιες όταν υπήρχαν οι δέσμες. Το μάθημα της ιστορίας το είχα μάθει τόσο καλά, σε σημείο να ξέρω ακόμη και τα σημεία στίξης. Ήμουν λοιπόν 1000% σίγουρη πως στο συγκεκριμένο μάθημα έχω το εικοσάρι στο τσεπάκι. Έλα όμως που “η πολλή σιγουριά τρώει τον αφέντη”, όπως λέει κι ο πάνσοφος λαός μας. Μπαίνω λοιπόν στην αίθουσα με αέρα φωτεινού παντογνώστη, μας δίνονται τα θέματα κι εγώ από την πολλή σιγουριά μου τα διαβάζω βιαστικά και παραβλέποντας μια μικρή, αλλά σημαντική λεπτομέρεια. Μια λεξούλα, το “πριν”. Έτσι, έγραψα την απάντηση που αφορούσε το “μετά’ κάποιου ιστορικού γεγονότος/συνθήκης (δε θυμάμαι ακριβώς). Είναι αυτονόητο πως έχασα 2,5 ολόκληρους βαθμούς για την απροσεξία μου, με αποτέλεσμα ν’ αναγκαστώ να δώσω το μάθημα και την επόμενη χρονιά. Η φρίκη ήταν όταν βγαίνοντας από την αίθουσα και συζητώντας με τους συμμαθητές μου, διαπίστωσα την γκάφα μου και οριακά θέλησα να πηδήξω από τον δεύτερο όροφο όπου βρισκόμουν!
Μοιράζεται η Ζήνα Τσαρτσίδου. #Παιχνίδια_λεξιμαχείας
Γράφω φυσική το 2019. Προτελευταίο μάθημα ήταν θυμάμαι και στα δύο προηγούμενα τα είχα πάει αρκετά καλά. Μπαίνω μέσα με φορά έχοντας διαβάσει όντως πολύ και βλέπω ότι στο Β’ θέμα έχει κάτι που δεν έχω ιδέα πώς να λύσω (προφανώς δε σκέφτηκα ότι μάλλον σχεδόν κανείς δε θα μπορεί να το λύσει), οπότε και πανικοβλήθηκα. Με έπιασε μια ωραιότατη κρίση άγχους και τα σκάτωσα όλα μέχρι και το τελευταίο θέμα.
Εξιστορεί η Φρόσω Μαγκαφοπούλου. #Between_the_lines
Έγραφα Ιστορία κατεύθυνσης και ήταν (προφανώς) το μάθημα που με άγχωνε περισσότερο. Είχα βγάλει την ύλη 6 φορές. Ναι, ΕΞΙ. Τα ήξερα όλα μέχρι τελείας και ήθελα να γράψω βαθμό. Δίνουμε το προηγούμενο μάθημα λοιπόν, γυρίζω σπίτι, κοιμάμαι μια ωρίτσα και λέω μόλις ξυπνήσω να φάω και να αρχίσω μια τελευταία επανάληψη. Δίναμε τη μεθεπόμενη. Ανοίγω το βιβλίο. Τίποτα. Δε θυμάμαι λέξη. Σαν να τα βλέπω όλα πρώτη φορά. Καλά, δε φαντάζεσαι σοκ. Λέω ηρέμησε Φρόσω, θα ξαναπροσπαθήσεις σε λίγο. Ξαναπροσπαθώ σε 2 ώρες, τα ίδια. Μαύρο. Εννοείται έπαθα υστερία, εννοείται έκλαιγα σαν τρελή, για να μη σας τα πολυλογώ, την άλλη μέρα τα ίδια. Μαύρο, κλάμα κι απελπισία. Το βράδυ πριν τις εξετάσεις το χώνεψα πως είμαι μια αποτυχημένη, πως θα γράψω μηδέν, πως τζάμπα όλα. Πήγα να κοιμηθώ, αλλά ούτε ο ύπνος δε με ήθελε. Γύρω στις 2, εκεί που κοίταζα το ταβάνι ξαπλωμένη και σκεφτόμουν πόσο ηλίθια είμαι, αρχίζω να θυμάμαι τυχαία αποσπάσματα για τον Χαρίλαο Τρικούπη. Όπα λέω, κάτι γίνεται. Έγινε το θαύμα, τα θυμήθηκα όλα. Σηκώνομαι, κάνω ένα καραβίσιο νες με 8 κουταλιές καφέ και λέω “ο,τι κάνουμε μέχρι το πρωί”. Έκανα την επανάληψη μου, πήγα να δώσω σχεδόν με την πυτζάμα για να μη χάνω χρόνο, γύρισα σπίτι και κοιμήθηκα μέχρι την επόμενη. Έγραψα το μεγαλύτερο βαθμό στο νομό, αλλά ήταν και η μέρα που είπα πως δε θα το ξαναπεράσω αυτό για καμιά εξέταση. Το έχω τηρήσει.
Καταγράφει η Μαρία Κ. #Binge_thinking
Η μεγαλύτερη φρίκη ήταν όταν συνειδητοποίησα 2-3 μίνες πριν τις Πανελλήνιες, ότι απλώς η ύλη της φυσικής και των μαθηματικών ήταν τεράστια κι ατελείωτη, δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν έχω καμία ιδέα πώς να λύσω συνδυαστικές ασκήσεις και σκεφτόμουν σοβαρότατα να τα παρατήσω τελείως σ’ αυτά τα μαθήματα και ν’ αφοσιωθώ στα άλλα. Τελικά αποφάσισα να το παλέψω.
Μοιράζεται η Ελένη Χριστοπούλου. #Δάσκαλος_τα_λάθη
Η συμμαθήτριά μου μπροστά μου, έριξε το νερό της στο γραπτό της . Μπήκα για λίγο στη θέση της κι έχασα τον ειρμό μου- να πω εδώ πως γράφαμε έκθεση. Ωστόσο τα κατάφερα και σκόραρα τον καλύτερό μου βαθμό σε αυτό το μάθημα. Εννοείται την επόμενη άφηνα το νερό μου κάτω και μου έμεινε μέχρι και στο τελευταίο έτος του πανεπιστημίου ένα “μικρό ψυχολογικό”.
Γράφει η Έλενα Φούντα. #Runners
Μετά από φουλ διάβασμα στα μέσα της προετοιμασίας, κατέληξα από το άγχος να χάνω το 1/4 της όρασής μου από το ένα μάτι. Μετά από επίσκεψη στον νευρολόγο, διέγνωσε πως ήταν επεισόδιο άγχους το οποίο και ξεπεράστηκε χωρίς φαρμακευτική αγωγή, απλώς όταν ηρέμησα. Έχω καταλήξει μετά από δέκα χρόνια να εργάζομαι σε τελείως άλλο αντικείμενο από αυτό που σπούδασα. Ηθικό δίδαγμα: δε θα πεθάνουμε κιόλας παιδιά για τις Πανελλήνιες, δεν καθορίζουν απαραίτητα το μέλλον μας! Χαλαρά κι ό,τι καταφέρουμε!
