Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας ρωτήσαμε να μάθουμε για τις δικές σας μητέρες. Τις δικές σας καθημερινές ηρωίδες και τις πιο badass στιγμές τους. Δυναμικές, ανεξάρτητες και απρόβλεπτες, οι μανάδες μας κρύβουν ιστορίες που τις ακούμε και μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Σας έχουμε 5 ιστορίες των pillowfighters που έκαναν τις μαμάδες τους να ανέβουν ακόμα περισσότερο στα μάτια τους:
Έλλη Πράντζου #Devil_angel
«Η μάνα μου με γέννησε στα 17 της. Ουσιαστικά υπήρξε ένα παιδί που έκανε παιδί. Η μάνα μου έχει σταθεί δίπλα μου ως μαμά, ως φίλη, ως αδερφή, βράχος σε κάθε έκφανση της ζωής μου παρότι ως άνθρωπος κουβαλάει χίλιους δυο δαίμονες με τους οποίους παλεύει παλικαρίσια εδώ και χρόνια. Δε μου είναι εύκολο να ξεχωρίσω μία και μοναδική στιγμή όπου μέσα μου τη θαύμασα, καθώς τη θαυμάζω καθημερινά για το γεγονός ότι πολεμάει τα σκοτάδια της κι αντέχει και προχωράει και δε μου μετέφερε τίποτε από όλα αυτά ως κατάλοιπα όσο μεγάλωνα. Κρατάω μέσα μου τη φράση της όταν της αποκάλυψα ότι είμαι γκέι «η αγάπη είναι αγάπη» όπως και την τεράστια αγκαλιά της. Κρατάω το ότι κάθε φορά που τη χρειάζομαι είναι παρούσα με όλους τους τρόπους βάζοντας στην άκρη όλα όσα ταλαιπωρούν την ψυχή της για να είμαι εγώ καλά. Κρατάω το ότι κάθε φορά που σκέφτομαι στα δύσκολα πως «θέλω τη μαμά μου» η μαμά μου είναι εδώ πριν καν το προφέρω. Η μαμά μου είναι μια ηρωίδα της καθημερινότητας που μου έχει διδάξει τι σημαίνει σεβασμός στην ελευθερία και την ύπαρξη κάθε ανθρώπου εκεί έξω ο οποίος απλώς διαφέρει χωρίς να βλάπτει. Μαμά σε αγαπάω και σε θαυμάζω κάθε μέρα. Για όλα όσα είσαι. Γιατί είσαι badass σε έναν κόσμο γεμάτο προσχήματα.»
Ελένη Μανταδάκη #Neni’s_thoughts
«Η μητέρα μου μεγάλωσε σε μια αναδοχή οικογένεια ακούγοντας από μικρό παιδί κατηγορίες για τη δική της μητέρα… Δεν είχε σημασία εάν είχαν δίκιο ή άδικο για όσα έλεγαν. Σημασία είχε πως πλήγωναν ένα παιδί με αυτή τους τη συμπεριφορά. Όταν χάσαμε τη γιαγιάκα μου, απ την αναδοχή αυτή οικογένεια, η μητέρα μου κατέρρευσε, ένιωθε σαν να χάνει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της, ένιωθε πως έχασε το κομμάτι που της θύμιζε τα παιδικά της χρόνια. Βλέποντας τη να θρηνεί κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν για εκείνη ότι την πήραν και τη μεγάλωναν όταν η πραγματική της οικογένεια την εγκατέλειψε. Τότε κατάλαβα πως η μαμά μου έδινε και δίνει την ψυχή της για μας για να μη μας λείψει ποτέ η αγάπη της μάνας. Πάντοτε με ανιδιοτέλεια στέκεται δίπλα μας και θυσιάζει τον εαυτό της ακόμη και για το πιο μικρό που μπορεί κανείς να σκεφτεί έως το πιο μεγάλο. Σ αγαπάμε μαμά!»
Βαρβάρα Ε.
«Στα 16.5 μισό μου αρρώστησα και αναγκάστηκα να κάνω κάποιους κύκλους χημειοθεραπείας μέχρι 18 ετών, η μαμά μου ήταν εκεί να με κάνει μπάνιο όταν δεν είχα κουράγιο να σηκώσω το χέρι μου και να με πηγαίνει βόλτες με το καροτσάκι, να με κάνει να γελάω και να με βάζει να βλέπω παναθηναϊκό για να ξεχνιέμαι, είναι εκτός θέματος το ξέρω αλλά θα ήταν άδικο να πω ότι με έκανε να νιώσω κάτι τέτοιο…»
Γιοβάννα Κοντονικολάου #Γυάλινος_κόσμος
«Θυμάμαι ήμασταν στο σαλόνι στο παλιό μας σπίτι κι εγώ την πείραζα συνέχεια επειδή νιώθει αμήχανα με τις σιωπές και θέλει πάντα να υπάρχει στο σπίτι σουσού, φασαρία, συζητήσεις και γενικώς πάντα κάτι να λέγεται. Εκείνη λοιπόν την ημέρα μου μίλησε για την εφηβεία της στην Αθήνα, στην οποία κατέβηκε χωρίς να έχει κυριολεκτικά ρούχα στη βαλίτσα μαζί με τη μαμά της και γιαγιά μου. Όσο λοιπόν ήταν οι δυο τους εκεί, η γιαγιά μου δούλευε ατελείωτες ώρες για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα και τότε ξεκινούσε να φτιάχνει τη δική της επιχείρηση. Η μαμά μου, λοιπόν, έμενε πάρα πολλές ώρες μόνη της σε ένα σπίτι που δεν είχε καν έπιπλα στην αρχή, να διαβάζει για να δώσει τις εξετάσεις της, ολομόναχη σε μια μεγαλούπολη χωρίς να έχει κανέναν, χωρίς να ξέρει τι ώρα θα γυρίσει η μαμά της, χωρίς να υπάρχουν τηλέφωνα για να επικοινωνήσει. Άπειρες ώρες σιωπής, χωρίς κανέναν να μιλήσει. Τότε ήταν που το έβαλε πείσμα να έχει πάντα ένα γεμάτο σπίτι με χαρούμενες φωνές, γέλια και συζητήσεις. Δεν την ξαναπείραξα ποτέ από τότε γι’ αυτό το θέμα και συνειδητοποίησα πως αν εγώ στα 13 μου είχα να αντιμετωπίσω κάτι αντίστοιχο το πιο πιθανό θα ήταν να πελαγώσω τόσο που να παραλύσω.»
Ματίνα Χατζηνικολάου #Πότε_θα_σοβαρευτεί
«Η δική μου μαμά δεν είναι καθόλου κουλ. Είναι ένας αντρογιώργης στην καθημερινότητα της. Της αρέσει να ασχολείται με ζώα, φυτά, λουλούδια, ψάρεμα, κυνήγι. Ξέρει να βάφει ολόκληρο το σπίτι και τα πορτοπαράθυρα από το μηδέν. Ξέρει να αλλάζει φώτα, πρίζες, καλώδια. Να επισκευάζει τηλεοράσεις κ πλυντήρια. Δώρου επετείου ήθελε ένα κομπρεσέρ. Έχει όλα τα εργαλεία. Το παίζει σνομπ ωστόσο σε όλους μας. Θέλει να μην την ενοχλείς αλλά η γλώσσα της είναι για κόψιμο. Κατά τα άλλα ατρόμητη. Εκφράσεις που τη χαρακτηρίζουν «ε κ τι έγινε; Ό,τι λέμε θα κάνουμε;». Παρόλα αυτά μου βγάζει δυνάμεις που δεν ήξερα πως είχα!»
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
