Καλωσόρισες σ’ έναν κόσμο που οι φοβίες είναι σαν το ghosting των πρώην· εξαφανίζονται για λίγο καιρό και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστούν ξανά για να μας αναστατώσουν. Κάθε φοβία είναι σαν μια μικρή κουλούρα που σφίγγει το λαιμό μας και μάς πνίγει μ’ αποτέλεσμα ν’ αναρωτιόμαστε: «Γιατί φοβάμαι;».
Είναι σαν ένα κουμπί που ενεργοποιείται ξαφνικά στον εγκέφαλό μας και μάς κάνει ν’ αναρωτιόμαστε πότε θα σταματήσει αυτό το πράγμα να μάς επηρεάζει – κι ας ξέρουμε ότι μερικές φοβίες μας είναι πέρα για πέρα παράλογες, οριακά αστείες. Εγώ για παράδειγμα δεν μπορώ να κάτσω πολύ ώρα κάτω από μια ταμπέλα ή να περάσω από κάτω της επειδή φοβάμαι ότι θα μού έρθει καπέλο. Κι έτσι για να μη νιώθουμε μόνοι σε τούτο τον πλανήτη 16 pillowfighters μοιραζόμαστε την πιο κουλή φοβία μας
Φοβάμαι να περπατάω κοντά σε άτομα που κρατάνε ομπρέλα μην τυχόν και μου μπει στο μάτι το σιδεράκι των ακτίνων που προεξέχει του υφάσματος. Είναι τέτοιο το άγχος μου, που προτιμώ να βαδίζω στον δρόμο, παρά στο πεζοδρόμιο τις μέρες που βρέχει μ’ όλα τα πιθανά επακόλουθα: Απ’ το να τραυματιστώ μέχρι να περάσει αμάξι τρέχοντας δίπλα μου και να με κάνει λούτσα!
Κατερίνα
Φοβάμαι σ’ ακραίο βαθμό τα μπουμπουνητά σε σημείο να κρύβομαι για να μη μού πέσει ο ουρανός στο κεφάλι αλλά ακόμα και τώρα να νιώθω έντονη ταχυκαρδία απ’ τον φόβο. Στα δε σχολικά χρόνια όταν ξεκινούσε στο σχολείο αυτό το φαινόμενο, απλά κρυβόμουν κι ας έμπαινε η απουσία.
Αμέλια Έβανς
Όταν είναι η ώρα να πέσω για ύπνο, πρέπει οπωσδήποτε να σκεπάσω το αφτάκι μου. Φοβάμαι μη ζουζουνίζει μέσα στη νύχτα το κουνούπι και τελικά μπει μέσα. Ότι εποχή και να ‘ναι. Μέσα στον καύσωνα με 40 βαθμούς αν δε σκεπάσω αφτάκι δε με παίρνει ο ύπνος.
Αναστασία Ανδρουλάκη
Λοιπόν, εγώ φοβάμαι να περπατάω πάνω από εκείνα τα μεταλλικά που έχουν στα πεζοδρόμια -τύπου ανοιχτά φρεάτια- αλλά κι οποιαδήποτε επιφάνεια δεν είναι πεζοδρομημένη κι έχει πάνω λαμαρίνες, μπαλώματα, κάτι που δεν είναι πλάκα πεζοδρομίου τέλος πάντων, γιατί φοβάμαι ότι θα πέσω μέσα. Φοβία που απέκτησα σε μικρή ηλικία επειδή είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι το είχε πάθει και προφανώς αυτό με τραυμάτισε κι αναπτύχθηκε μέσα μου. Είμαι ικανή, σε περιπτώσεις που έχει κόσμο το πεζοδρόμιο, να διακόψω την κυκλοφορία και να περιμένω να αδειάσει δεξιά κι αριστερά μου ή να πατήσω στον αρμό με τις μύτες για να αποφύγω τα «μπαλώματα» αυτά.
Γιοβάννα Κοντονικολάου
Αγαπώ τόσο πολύ τη θάλασσα αλλά όσο την αγαπώ άλλο τόσο φοβάμαι τα πλάσματα που κρύβει. Βέβαια, αυτό δε με αποτρέπει από το να βουτάω σε αυτή, αλλά θα προτιμήσω να φοράω μάσκα για να ελέγχω τον βυθό και τον φόβο μου.
Κατερίνα Ανδρουλάκη
Φοβάμαι να οδηγήσω μόνη μου σε μέρος που δεν έχω πάει ποτέ ή δε γνωρίζω τις συνθήκες πάρκινγκ. Με πιάνει τεράστιο άγχος και φοβία οπότε πάντα το αποφεύγω.
Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Φοβάμαι όταν κάνουν κούνια στην παιδική χαρά τα παιδάκια. Με πιάνει τρομερή ταχυκαρδία ειδικά όταν ακούω τα σίδερα και τις αλυσίδες απ’ την κούνια που τρίζουν. Ακόμη και τώρα που σάς το λέω ανατριχιάζω.
Ελένη Μανταδάκη
Δεν μπορώ να αγγίξω μπουκάλι που να έχει φύγει η ταινία από πάνω. Νιώθω φόβ0.
Μαρία Χατζηπέτρου
Φοβάμαι να περάσω δίπλα από κάδο σκουπιδιών σε περίπτωση που πεταχτεί κανένα γατί από μέσα και μου ορμήσει. Οριακά αλλάζω πεζοδρόμιο.
Τόνια Κωνσταντίνου
Φοβάμαι το απόλυτο σκοτάδι, γιατί σκέφτομαι κι αν τυφλωθώ πώς θα το καταλάβω ή κι αν υπάρχουν έντομα δίπλα μου και δεν τα βλέπω;
Λία Βέρου
Κάθε Ανάσταση έχω τεράστια φοβία μην πάρουν φωτιά τα μαλλιά μου από καμιά λαμπάδα. Όταν ήμουν μικρή στεκόμουν πάντα μπροστά απ’ τον μπαμπά μου κι έκανε την κίνηση και μου έβαζε τα μαλλιά μου που ήταν μακριά μέσα από το παλτό γιατί φοβόταν ο ίδιος. Υιοθέτησα τη δική του φοβία.
Ελένη Τσιολάκη
Φοβάμαι οτιδήποτε έχει φτερά! Χήνες, πάπιες, περιστέρια, κότες, όλα είναι στη μαύρη λίστα! Δεν έχει γιατί, απλά συμβαίνει. Ίσως, φταίει που μπορούν να πετάξουν ξαφνικά ανά πάσα ώρα και στιγμή κατά πάνω μου, ίσως φταίει εκείνη η χήνα που με δάγκωσε μικρή. Δεν ξέρω. Πάντως, αδυνατώ να συνυπάρξω σε κοινό χώρο μ’ αυτά.
Αγγελική Τσαγκαράκη
Τα φορτηγά όταν οδηγώ και χρειάζεται να κάνω προσπέραση. Πριν πάρω το δίπλωμα έκλεινα τα μάτια με τα χέρια μου ως συνοδηγός και έλεγα «πείτε μου να τα ανοίξω όταν προσπεράσουμε». Τώρα που οδηγώ δύσκολο να το κάνω. Πριν 3 χρόνια χρειάστηκε να πάμε με τους συνεργάτες μου ένα ταξίδι αστραπή επαγγελματικό στη Θεσσαλονίκη. Ο χρόνος μας πίεζε πολύ. Είμαστε Εγνατία οδό, οδηγώ και μπροστά μου ένα κομβόι με 10 νταλίκες. Λέω εντάξει δε θα φτάσουμε ποτέ. Αρχίζουν τα κορίτσια απ’ το γραφείο να φωνάζουν «Μπορείς, τόλμησε το, πάτα γκάζι και κοίτα μπροστά». Το έκανα, μετά έβαλα τα κλάματα. Αυτό το «Μπορείς» σκέφτομαι κάθε φορά που πρέπει να το ξανακάνω αλλά ο φόβ0ς εξακολουθεί να υπάρχει!
Ταρασία Γεωργιάδου
Εγώ πάσχω από μπαλοφοβία. Με το συμπάθιο κιόλας. Αν περνάω από μια πλατεία που παίζουν μπάλα τα παιδιά με λούζει κρύος ιδρώτας ότι θα έρθει κατά πάνω μου και θα μού σπάσει τη μύτη ή τα δόντια! -και τη μύτη πάει στο καλό, να δικαιολογήσουμε και την πλαστική-.
Δάφνη Κανελλοπούλου
Φοβάμαι αυτούς τους μεγάλους γερανούς που βλέπεις κατά καιρούς σε σημεία της πόλης και τις μικρές στρογγυλές μπετονιέρες που ανακατεύουν το τσιμέντο.
Έλλη Πράντζου
Φοβάμαι τις αυτόματα συρόμενες πόρτες. Νομίζω ότι μπορεί την ώρα που περνάω να χαλάσει ή να βραχυκυκλώσει ο μηχανισμός και να κλείσουν ξαφνικά χτυπώντας με! Όταν ήμουν μικρή το είχα δει πολλές φορές ν’ αναφέρεται σε ειδήσεις κυρίως στο εξωτερικό κι ίσως η τόσο δυνατή εικόνα που το έκανα τότε στο μυαλό μου, έχει μείνει εκεί από τότε. Γι’ αυτό στα πολυκαταστήματα με τέτοιες πόρτες ή σε αεροδρόμια θα με δεις να κάνω σπιντάρισμα για να περάσω.
Μαίρη Σάμου
