Σαν σήμερα το 2001 ο πλανήτης συγκλονίζεται και παρακολουθεί παγωμένος σε ζωντανή μετάδοση τις αλλεπάλληλες τρομοκρατικές επιθέσεις στις ΗΠΑ. 22 χρόνια μετά οι αναμνήσεις παραμένουν νωπές για όσους από εμάς εκείνη τη μέρα προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει έστω κι από την ασφάλεια της φυσικής απόστασης. Ήταν η μέρα που έγινε ένα κλικ σε όλους μας.
1. Δεν είχα πάει σχολείο εκείνη την ημέρα και περίμενα να δω Μενεγάκη. Βγαίνει το πρώτο έκτακτο δελτίο και μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι το αεροπλάνο είχε πέσει στον ένα πύργο βλέπουμε σε ζωντανή μετάδοση το δεύτερο αεροπλάνο να χτυπάει στο δεύτερο πύργο. Έβγαιναν επίσης τότε κάποιοι στα κανάλια και έλεγαν ότι τα παιδιά πρέπει να κρατηθούν μακριά από τις εικόνες και τώρα τόσα χρόνια μετά ακόμη συγκλονίζομαι με την εικόνα και καταλαβαίνω τον λόγο. Άλλαξε ξεκάθαρα ο χάρτης της παγκόσμιας ιστορίας.
2. Η κόρη μου ήρθε στον κόσμο μία ημέρα νωρίτερα. Θυμάμαι που την είχα στην αγκαλιά μου και την τάιζα λίγα λεπτά πριν ανοίξουμε στην κλινική την τηλεόραση και δούμε τις ειδήσεις. Ένιωθα τόσο τυχερή λίγες μέρες νωρίτερα, που είχα μια τέτοια δυνατότητα και δε θα βαριόμουνα όλη μέρα στο νοσοκομείο, κι όταν είδαν τα μάτια μου τι έγινε, μετάνιωσα. Έκλαιγα, στεναχωριόμουν, σκεφτόμουν αν άραγε υπήρχαν μέσα στα κτίρια παιδιά ή έγκυες γυναίκες (όχι ότι αυτό θα άλλαζε φυσικά κάτι). Κάθε χρόνο στα γενέθλιά της, ζω έστω και ελαφρά τη θλίψη εκείνης της ημέρας.
3. Θυμάμαι ήταν ένα μεσημέρι σαν όλα τα άλλα. Είχα επιστρέψει από το σχολείο και πληροφορήθηκα το γεγονός και θυμάμαι πως ήθελα να μάθω κάθε λεπτομέρεια. Έβλεπα τα πλάνα ξανά και ξανά και αναρωτιόμουν πως θα ένιωθαν οι κάτοικοι της χώρας αυτής. Τόσα χρόνια μετά, ακόμη συγκλονίζομαι από το γεγονός και ακόμη έχω μέσα μου την ανάγκη να διαβάσω γι’ αυτό καθώς και για αληθινές ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν τις ημέρες εκείνες, βρέθηκαν στο σημείο μηδέν και είδαν τη ζωή τους να αλλάζει για πάντα. Όταν χρόνια μετά επισκέφτηκα το σημείο μηδέν και το μνημείο που υπάρχει εκεί, απλά πάγωσα.
4. Οι αναμνήσεις που έχω από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στους Δίδυμους Πύργους, μου προκαλούν ακόμη μια βαθιά αίσθηση σοκ, θλίψης και δυσπιστίας. Το θέαμα των αεροπλάνων που έπεσαν πάνω στα κτίρια, ο καπνός που υψωνόταν και η επακόλουθη κατάρρευση των πύργων έχει χαραχθεί στη μνήμη μου με βαριά καρδιά -κι ας το έβλεπα μόνο από την τηλεόραση. Η απώλεια αθώων ανθρώπων και ο αντίκτυπός της στις οικογένειες και το έθνος στο σύνολό του, είναι πραγματικά θλιβερός. Ήμουν παιδάκι όταν έμαθα κι εγώ για την επίθεση, μα θυμάμαι πολύ καλά πως φοβήθηκα και δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τις εικόνες που παρακολούθησα.
5. Όταν έγινε η επίθεση στους δίδυμους πύργους ήμουν στη δουλειά. Δεν ενημερώθηκα για ώρες για το γεγονός καθώς έτρεχα σαν τρελή και δεν απαντούσα στο τηλέφωνο, ούτε μίλησα με συναδέλφους. Όταν γύρισα σπίτι μου είπε ο τότε σύντροφός μου τι έγινε και θυμάμαι να κάθομαι οκλαδόν στο πάτωμα να ανοίγω την τηλεόραση και να παρακολουθώ τα πλάνα σοκαρισμένη. Ένιωθα τόσο άσχημα εκείνη την ημέρα που κάποιοι άνθρωποι είχαν βιώσει κάτι τέτοιο κι εγώ ήμουν στον κόσμο μου για τόσες ώρες.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
