Ρωτώντας πας στην Πόλη αλλά μαθαίνεις και πράγματα που κανένα google ποτέ δε θα σου πει. Μυστικά μαντζούνια, ερωτήσεις κάπως άβολες ή αδιάκριτες, απορίες για τις μεγάλες ώρες, τιπς για τη δουλειά ή συνταγές ξεχασμένες, ό,τι δεν ήξερες ότι ήθελες να μάθεις, θα στο πουν τα μικρά μας ρεπορτάζ.
Κέλλυ Ιακωβίδου (#Υψηλές_σκέψεις)
Η μεγαλύτερη προσβολή που δέχτηκα στα 18 χρόνια λειτουργήματος στο νηπιαγωγείο, ήταν η ατάκα μιας μαμάς “εσύ δεν είσαι παντρεμένη δεν ξέρεις από παιδιά”. Δεν απάντησα εκείνη τη στιγμή, καθώς ήμουν νεούδι αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι και η συγκεκριμένη κυρία δεν ήξερε από παιδιά. Καμιά φορά πρέπει να τ’ αφήνεις αναπάντητα κάποια πράγματα, και το πλήρωμα του χρόνου θα δώσει τις κατάλληλες απαντήσεις.
Μαρία Άννα Χατζηπαρασκευαΐδου (#Έλα_να_δεις)
Η μεγαλύτερη προσβολή που έχω δεχτεί αφορούσε τα σπυράκια που είχα στο πρόσωπο λόγω ακμής. Μια κυρία, άγνωστη σε μένα, με σταμάτησε στον δρόμο και μου είπε να κυκλοφορώ μόνο με μάσκα για να καλύπτω την ακμή μου στο πηγούνι, να έχω πάντα μπροστά τη φράντζα για να κρύβω το μέτωπο και να βάζω όσο πιο πολύ μέικ απ μπορώ για να μη φαίνονται τα σημάδια στο υπόλοιπο πρόσωπο, διότι όπως είπε, φαίνομαι άσχημη, αντιαισθητική κι απωθητική στους άλλους. Η δίκη μου απάντηση ήταν πως μέχρι στιγμής μόνο εκείνη που ήταν άγνωστη μου μίλησε για ασχήμια και της εξήγησα πως η ακμή είναι μέρος της ζωής μου, έμαθα να ζω με αυτήν -άλλες φορές με πιο έντονη παρουσία κι άλλες φορές με πιο μικρή παρουσία- και πως ακολουθώ μια φαρμακευτική αγωγή και θεραπεία, με αποτελέσματα όχι και τόσο άμεσα, για να μη δημιουργήσω σοκ στο πρόσωπό μου. Έναν χρόνο μετά, πριν από λίγο καιρό, με πέτυχε πάλι στο σούπερ μάρκετ, ωστόσο δε με πλησίασε ενώ με γνώρισε.
Τιτή Μητσοπούλου (#Ασσόδυο_ή_εξάρες)
11/2017
Ποινικό Δικαστήριο για απόδοση ευθύνης για τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό της κόρης μου. Ο εισαγγελέας να κλείνει το μάτι συνωμοσιολογικά στον μεγαλοδικηγόρο-συνήγορο ενός εκ των αντιδίκων και να μου κάνει παράλληλα παρατήρηση γιατί προσβάλλω την έδρα με την έντονη σωματική μου (αλλά μουγκή) αντίδραση. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πόσο βρώμικη και ταυτόχρονα πόσο ευάλωτη μπορεί να είναι η δικαιοσύνη. Προσεβλήθη ως μητέρα, ως άνθρωπος και ως νοήμων ύπαρξη.
Σουζάνα Ντεζούκι (#Σουζanax_των_25)
Είμαι μισή Ελληνίδα και μισή Αιγύπτια. Το δεύτερο μισό μου, κάποτε έγινε η βάση για ένα -όχι και τόσο έξυπνο- προσβλητικό λογοπαίγνιο: “αι-γύφτισσα”. Αυτό συνέβη στα χρόνια των φόρουμ και της απαρχής του ίντερνετ από κάποια που με γνώριζε δια ζώσης και που μάλλον δεν είχε χαρεί που έληξα την όποια φιλική μας σχέση. Σοκαρίστηκα με όσα διάβασα γιατί μεταξύ άλλων υπήρξαν αναφορές σε προσωπικά μου στοιχεία κι ένιωσα εκτεθειμένη. Έσπευσαν να με υπερασπιστούν τα υπόλοιπα μέλη του φόρουμ και την μπάναραν ενώ με προέτρεψαν να κινηθώ νομικά εναντίον της.
Έγραψα μόνο ότι δεν ντρέπομαι για αυτό που είμαι γιατί δεν είμαι αυτή και πώς τη λυπάμαι. Δεν άσκησα δίωξη. Αρκετά χρόνια μετά έμαθα ότι ετοιμάζεται να παντρευτεί όχι από αγάπη ή έρωτα αλλά από κοινωνική πίεση. Λυπηρό.
Μαίρη Σάμου (#Βουτιά_στα_βαθιά)
Η μεγαλύτερη προσβολή κι απαξίωση που δέχθηκα ως μαμά παιδιού με κινητικό θέμα στην ισορροπία του (οπότε και χρειάζεται μια κάποια μικρή αλλά ουσιώδη στήριξη ενίοτε) ήταν όταν στην ουρά για να κοινωνήσουμε στην εκκλησία, πριν καν σταθούμε, έκρινα σωστό να ρωτήσω έναν από τα άτομα που είναι υπεύθυνοι στον χώρο της εκκλησίας, αν μπορώ να περάσω μπροστά. Με βλέπει ότι κρατώ από το χέρι το παιδί μου κι ότι υπάρχει λόγος που το ζητάω, αλλά με έντονο ύφος κι ανεβασμένο τόνο φωνής μου λέει “όχι κυρία μου, περάστε στη σειρά σας κανονικά”! Ένιωσα ντροπή αφού ο γιος μου κατάλαβε την ταπείνωση ουσιαστικά που πέρασε από πάνω μου. Με δάκρυα στα μάτια στην κυριολεξία, στάθηκα με ψηλά το κεφάλι στη σειρά, διδάσκοντας παράλληλα στο παιδί μου πως όταν μας ρίχνουν μια φορά σηκωνόμαστε άλλες 10, no matter what.
Ανδρέας Πετρόπουλος (#Αμένσιοτο, #ΝτοΡεΜι)
Η μεγαλύτερη προσβολή που ένιωσα ποτέ στη ζωή μου, ήταν όταν κάποτε δούλευα σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό και παρουσιαστής μου είχε πει αυτολεξεί νομίζοντας ότι ήμουν ομοφυλόφιλος: «Ωραίο καβλάκι είσαι εσύ, αν σε ενδιαφέρει η καριέρα στη δημοσιογραφία πρέπει να με δοκιμάσεις.» Ήθελα να του ρίξω μια μπουνιά, αλλά το μόνο που έκανα ήταν ότι αηδίασα, στεναχωρήθηκα, τα έριξα στον εαυτό μου, γέμισα ενοχές, νομίζοντας ότι έχω δώσει δικαιώματα. Το κατήγγειλα στο HR του σταθμού, αλλά δεν έγινε τίποτα. Μόνο άλλαξα παραγωγή των εκπομπών που εμφανιζόταν ο συγκεκριμένος.
Μόνικα Καράμπεη (Βότκα_από_πατάτα)
Ήμουν στην προεφηβεία με παραπάνω κιλά. Ήταν Κυριακή μεσημέρι κι είχε μαζευτεί κόσμος στο σπίτι. Δεν έφταναν οι μπίρες και με έστειλε η μητέρα μου να πάρω. Έβαλα το ροζ μπουφάνακι και βγήκα στον δρόμο. Κοιτούσα το είδωλό μου στις τζαμαρίες των καταστημάτων και σκεφτόμουν τρόπους για να τ’ αλλάξω, ώσπου άξαφνα βλέπω το αγοράκι που ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Έγιναν τα μάγουλά μου ροζ από το χτυποκάρδι και του χαμογέλασα. “Κάλως τη φώκια, πού πας Κυριακάτικα;” μου είπε. Εγώ σάστισα, τα δάκρυα είχαν σταθεί στις άκρες των ματιών, και τα χείλη μου τρεμόπαιξαν. “Σπίτι” του λέω. Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μου πέσανε οι μπίρες και γέμισε κι ο τόπος γυαλιά ανακατεμένα με μπίρα. Αν κι ήμουν πολύ μικρή, νιώθω ότι ήταν ο,τι χειρότερο γιατί δεν είχα τη γνώση ή τη δύναμη για να αντιδράσω.
Δημήτρης Ευσταθιάδης (#ΝτοΡεΜι, #Recording_the_silence)
Από μικρός θυμάμαι να ήμουν μελαψός. Κι από μικρός, θυμάμαι έναν συγκεκριμένο θείο να κάνει “χιούμορ” με το χρώμα του δέρματός μου. Μου δημιούργησε κόμπλεξ, που ίσως να κουβαλάω ακόμα και τώρα. Ωστόσο κι όσο κανένας δεν του έβαζε φρένο, μια μέρα που είχε πάλι οίστρο (τον έπιανε σε οικογενειακές συναθροίσεις), έτσι απλώς του τα έχωσα. Και το έκοψε. Την αλήθεια να πω, το κόμπλεξ έχει μείνει. Έμαθα όμως να ζω με αυτό και πολλές φορές να αστειεύομαι κι εγώ ο ίδιος με το χρώμα του δέρματός μου.
