Θα έλεγε κανείς ότι η πολιτική ορθότητα θα είχε βελτιώσει λίγο την κατάσταση, ωστόσο συνεχίζουν κι αυξάνονται σε αριθμό κι ένταση οι περιπτώσεις που ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων, δημοσίων προσώπων και μη, βιώνουν εκφοβισμό και υβριστικές και προσβλητικές συμπεριφορές προς το πρόσωπό τους. Η περίπτωση της Ματούλας Ζαμάνη και της «αντιαισθητικής της κίνησης» να βγάλει την μπλούζα της επί σκηνής που οδήγησε σε έναν οχετό προσβολών προς το πρόσωπό της, μιλάει από μόνη της.
Πέρα από το πρόσφατο συμβάν κι ανοίγοντας λίγο τη βεντάλια στο ζήτημα των κατά «κοινωνικήν κρίσιν» παραπάνω κιλών, πολλά άτομα κατά καιρός θα βρεθεί να δέχεται «υποχρεωτικές συμβουλές» σχετικά με το σώμα του. Συμβουλές που δε ζήτησε, που δε χρειάζεται και κυρίως, που είναι και πάλι μια κεκαλυμμένη μορφή χονδροφοβίας.
Θα σας μιλήσω από προσωπική εμπειρία. Κάποτε, επειδή έκανα πρωταθλητισμό και μου άρεσε η υγιεινή ζωή και το να γυμνάζομαι, διατηρούσα μια πολύ καλή φυσική κατάσταση. Κάποια στιγμή, λόγω συγκυριών, όμως, πήρα πάρα πολλά κιλά. Προσπάθησα, ανά διαστήματα, να χάσω όσα μπορούσα γιατί είχα συνηθίσει το σώμα μου αλλιώς, με αποτέλεσμα, να έχω καταφέρει να μειώσω τα κιλά ως ένα βαθμό. Εκείνη την εποχή, όμως, ταυτόχρονα με την προσπάθειά μου, βίωσα το λεγόμενο «bullying» από πολλά άγνωστα άτομα. Περπατούσα στον δρόμο και με αποκάλεσαν «λυκόσκυλο», ενώ ένα απόγευμα, θυμάμαι, πήγαινα για καφέ και μια ομάδα νεαρών αγοριών, μου φώναξε στον δρόμο, «πώς είσαι έτσι και βγαίνεις έξω;». Αυτά, είναι λίγα μόνο ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα σχόλια που μέχρι και σήμερα, δυστυχώς, πολλοί ξεστομίζουν.
Επιστρέφοντας στη σφαίρα των δημοσίων προσώπων και της Ματούλας Ζαμάνη, η χονδροφοβικές επιθέσεις βρίσκουν στο ψαχνό και τη Δανάη Μπάρκα, με υβριστικά σχόλια σε post της και κριτικές από τηλεπερσόνες για το πώς πρέπει να ντύνεται, ή την περίπτωση του Γρηγόρη Αρναούτογλου, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του, είπε την εξής φράση, σε όσους τον σχολιάζουν αρνητικά για τα παραπάνω κιλά του: «όταν βλέπετε έναν παχύ άνθρωπο, μην του το λέτε συνέχεια, γιατί είναι κάθε φορά ένα μικρό αγκάθι για εκείνον». Κι έτσι είναι.
Υπάρχουν άνθρωποι που στο άκουσμα και μόνο μιας προσβολής ή μιας κριτικής που σκοπό έχει να θίξει, θα γυρνούσαν την πλάτη τους και δε θα ασχολούνταν. Δε θα χαράμιζαν το σάλιο τους, που λένε. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και άτομα, όμως, που θα το οικειοποιούνταν, θα καθόριζε αυτό την αυτοαξία τους, θα πήγαινε την αυτοπεποίθησή τους ένα βήμα πιο χαμηλά. Που θα μετέφραζαν αυτή την προσβολή, ως ακύρωση της προσωπικότητάς τους. Μπορεί να μην είχαν το ψυχικό απόθεμα, τη δύναμη, να ανταπεξέλθουν σε τέτοιου είδους σχόλια και κυρίως, δεν ήταν, δεν είναι και δε θα είναι υποχρεωμένοι να έχουν αυτό το ψυχικό απόθεμα.
Έπειτα, το ζήτημα μετατοπίζεται από τους ενήλικες σε πιο τρυφερές, εφηβικές ηλικίες, όπου η προσωπικότητα δεν είναι καν πλήρως ανεπτυγμένη για να διαχειριστεί χονδοφοβία. Έτσι, ξεκινούν οι διατροφικές διαταραχές, οι βουλιμίες, η απομόνωση, ακόμα και η κατάθλιψη κατά περιπτώσεις. Κι όλα αυτά, γιατί κάποιος απέναντι δεν μπορεί να κρατήσει την προσβλητική του άποψη για τον εαυτό του. Γιατί, ακόμα κι αν θεωρητικά το σχόλιο γίνεται από ενδιαφέρον -που ποτέ δε γίνεται από ενδιαφέρον- υπάρχει πλήρης άγνοια για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο δέκτης των σχολίων αυτών. Γιατί, ακόμα κι αν είναι σε θέση να τα δεχθεί, δε θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να γίνονται.
Εγώ αυτό που έχω να πω στα άτομα που σαν και εμένα, αντιμετώπισαν και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους, είναι πως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να σας κρίνει ή να σας χαρακτηρίζει με όποιο «επίθετο» του κατέβει. Κι αφού οριοθετηθείτε απέναντι στην τοξικότητά τους, να είστε ακομπλεξάριστοι, όχι με το να δέχεστε προσβολές, αλλά με το να μην τις αφήνετε να σας ρουφάνε τη ζωή. Όπως, έτσι χαρακτήρισε και ο Γρηγόρης Αρναούτογλου τη Ματούλα Ζαμάνη λέγοντας το εξής: «Η κοπέλα αυτή έβγαλε την μπλούζα της και τη θαύμασα. Υποκλίνομαι. Μπράβο ρε κορίτσι μου, μπράβο που δεν κόμπλαρες». Να πηγαίνετε στον καθρέφτη και να θαυμάζετε κάθε σημείο του σώματός σας, κάθε πιθανή «ουλή» σας, η οποία είναι βραβείο για κάθε δυσάρεστο γεγονός που αντιμετωπίσατε με τόλμη και θάρρος στη ζωή σας. Να αγαπάτε τον εαυτό σας κι αν χρειάζεστε για οποιοδήποτε λόγο βοήθεια ειδικού, να τη ζητήσετε. Να μιλάτε στους φίλους, στην οικογένειά σας και στον ειδικό, για ό,τι σας προβληματίζει. Και σε κάθε προσβολή, γυρίστε την πλάτη σας και φάτε ένα μπέργκερ, σαν την Έλενα Παπαρίζου.
ΥΓ: Όταν κάποιος δείχνει με το ένα δάχτυλο κάποιον και τον κατακρίνει, τα υπόλοιπα 3 δάχτυλα δείχνουν τον ίδιο.
Συντάκτης: Μαριάννα Σεργάκη
