H ιστορία του Hachiko που δεν έπαψε ποτέ να περιμένει

Μιλώντας για σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και σκύλων, οι λέξεις πίστη κι αφοσίωση είναι οι πρώτες που έρχονται στο μυαλό. Άλλωστε, όλοι λένε πως αν θες να μάθεις τι σημαίνει πραγματική αγάπη, πρέπει να πάρεις σκύλο. Σίγουρα η ιδέα της υιοθεσίας ενός κατοικίδιου φαντάζει ρομαντική συνθήκη· το αγαπάμε όμως από την πρώτη στιγμή τόσο, όσο μας αγαπάει εκείνο; Απάντηση στο ερώτημα αυτό, κρίνεται καταλληλότερη όλων να δώσει η ταινία Χάτσικο.

Για όσους δε γνωρίζουν τι συμβολίζει η ονομασία του Χάτσικο, σημαίνει «όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας», δηλαδή αυτός που φέρνει τύχη. Ράτσας Ακίτα ο καλός μας φίλος, βρέθηκε μπροστά στον Πάρκερ Γουίλσον, έναν μεσήλικα καθηγητή πανεπιστημίου. Λένε πως σε σταθμούς τρένου λιμάνια κι αεροδρόμια έχουμε δει τα πιο καυτά love stories, αυτό όμως που διαδραματίστηκε σ’ αυτό το έργο ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ κι αληθινό, καθώς ο πρωταγωνιστής μας -χωρίς δεύτερη σκέψη- παίρνει στο σπίτι του τον Χάτσικο με σκοπό να βρει τον ιδιοκτήτη του και να του τον επιστρέψει. Πεπρωμένο φυγειν αδύνατον όμως. Αφού κανείς δεν τον αναζητά, αποφασίζει να τον υιοθετήσει κι έτσι μια όμορφη σχέση αγάπης ξεκινά.

Ο καινούργιος του φίλος συνοδεύει τον Πάρκερ κάθε πρωί στον σταθμό κι επιστρέφει για να τον παραλάβει κάθε απόγευμα. Πόσο ευτυχισμένες και για τους δύο εκείνες οι μέρες; Τη θαύμαζαν όλοι αυτήν τη χημεία κι έπαιρναν όρκο πως τίποτα δε θα τους χώριζε. Ο θάνατος του καθηγητή Πάρκερ όμως από ανακοπή, έφερε τα πάνω κάτω. Βλέπετε, ο υπέροχος τετράποδος πρωταγωνιστής μας δε γνώριζε πως ο μέντοράς του δε θα επέστρεφε εκείνο το απόγευμα και κανένα άλλο απόγευμα. Πεπεισμένος πως θα τον ξανάβλεπε, πήγαινε στον σταθμό κάθε μέρα και με τεράστια υπομονή περίμενε ώρες για να τον ξαναδεί. Και πέρναγαν οι μέρες και πέρναγαν οι εποχές κι εκείνος εκεί. Πιστός στο ραντεβού του, σ’ εκείνο το ραντεβού που του άλλαξε τη ζωή εκείνη την ημέρα.

Ο Χάτσικο υπήρξε κι έζησε στην Ιαπωνία τον Ιανουάριο 1924 με τον πραγματικό ήρωα να ονομάζεται Χιντεσάμπουρο Ουένο. Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ουένο, ένας μαθητής του, αναγνώρισε τον σκύλο και ρωτώντας τους περαστικούς, έμαθε τον λόγο της αναμονής του. Αυτή η ιστορία στάθηκε αφορμή για να δημοσιεύσει μια εργασία για τα Ακίτα, τη μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου Spitz, η οποία αριθμούσε μόνο τριάντα καθαρόαιμα σκυλιά- μεταξύ αυτών κι ο Χάτσικο. Κι εσείς οι ευαίσθητοι ξέρω πως θέλατε ένα happy end σε όλο αυτό, δυστυχώς όμως τόσο στη μεγάλη οθόνη όσο και στη ζωή, αυτό δεν ήρθε ποτέ. Στις 8 Μαρτίου 1935, περαστικοί βρήκαν τον Χάτσικο πεθαμένο σ’ ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια.

Πλήθος ανθρώπων τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία δίπλα από τον τάφο του αγαπημένου του καθηγητή. Κάπως έτσι βρεθήκαμε να πλαντάζουμε στο κλάμα όλοι εμείς οι θεατές της ιστορίας, μην μπορώντας ν’ αλλάξουμε αυτήν την πλοκή. Άλλωστε, λίγη σημασία έχει, αφού ακόμα κι αν βλέπαμε ένα happy end στην οθόνη μας, η αλήθεια ήταν τελείως διαφορετική. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η ταινία μπορεί να αφήσει κάποιον ανεπηρέαστο μπροστά στο θαύμα της συμβίωσης με ένα κατοικίδιο. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να τη δεις και να κρίνεις μόνος.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για τον ανθρώπινο οργανισμό από το να εκτοξεύει την ωκυτοκίνη μέσα του, καθώς αυτή είναι η λεγόμενη ορμόνη της αγάπης. Και σε κανέναν άνθρωπο, όσο κι αν ψάξετε δε θα βρείτε τόσο ανιδιοτελή αγάπη, όσο αυτή που θα λάβετε από τον σκύλο σας. Έτσι λοιπόν, αν είστε σε δίλημμα, δεν έχετε παρά να ψάξετε σε κάποιον σταθμό κι ίσως να βρείτε τον δικό σας Χάτσικο να σας περιμένει.

Πηγή φωτογραφίας