Η προσοχή να μην πονέσεις τον άλλον είναι η πιο όμορφη πράξη αγάπης

Είναι εκείνο το δύσκολο κεφάλαιο της περισυλλογής. Εκείνη η στιγμή που ενώ όλα μοιάζουν ιδανικά, ξεπηδούν σαν χείμαρρος περίεργες σκέψεις. Τι είναι αγάπη και τι σεβασμός, σκέφτεσαι απορημένος. Είμαι άραγε εγώ ένας καλός σύντροφος για το ταίρι μου; Ξέρεις, είναι πολλές οι στιγμές της περιβόητης ανασφάλειας που σου τρυπάει το κεφάλι και σίγουρα, αν έχεις φουρτούνες στη σχέση σου, μοιάζει πολύ χειρότερο. Αν το καλοσκεφτείς, όμως, ποιος είναι τέλειος για να είσαι εσύ;

Άνθρωποι είμαστε, με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Άλλες φορές σκληροί κι απόλυτοι κι άλλες μουδιασμένα ρομαντικοί κι ονειροπόλοι. Ίσως στο παραμύθι σου γνώρισες αυτά τα γκρι συννεφάκια που έφεραν βροχή, χωρίς να είσαι τελικά προετοιμασμένος γι’ αυτό, παίρνοντας την ομπρέλα σου κι ας υπήρξε εκείνο το μήνυμα της πολιτικής προστασίας που κάθε άλλο παρά ωραίο ήταν, καθώς σου έκρουε το καμπανάκι πως άθελά σου πας να πληγώσεις τον δικό σου άνθρωπο. Κι όχι, αν με ρωτάς, αυτό δε σε κάνει τον κακό της ιστορίας. Βλέπεις, πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι πληγωνόμαστε και πληγώνουμε κι αυτό δε γίνεται από έλλειψη αγάπης ή σεβασμού, αλλά από την υπερβολική δόση τους που πλέον είναι μη διαχειρισμένη. Κάπου εδώ, όμως, υπάρχει αυτή η μεγάλη διαφορά του να πληγώσεις κάποιον, από το να τον διαλύσεις.

Μη θεωρήσεις δεδομένο πως είναι εύκολες για όλους οι πληγές. Κάποιοι δεν τις αντέχουν, κάποιοι τις φοβούνται ενώ υπάρχουν κι αυτοί που έμαθαν με τα χρόνια να τις κρύβουν πολύ καλά. Έτσι λοιπόν, ο σεβασμός, όσο κι η αγάπη είναι σαν τη θάλασσα. Όλοι την αγαπούν μα συνάμα τρομάζουν στη σκοτεινή εικόνα της. Κι αν θέλεις μια συμβουλή, τότε μη ρίχνεις αλάτι στις πληγές. Συνέχισε ν’ αγκαλιάζεις και γίνε ένα περίτεχνο κασμίρ, εκείνο το λαμπερό ύφασμα με τα έντονα χρώματα, το σχεδόν θεραπευτικό. Θέλει φροντίδα το τριαντάφυλλό σου, μην το ξεχνάς. Άσε τον εαυτό σου να μαλακώσει, να τρυφερέψει. Φέρε στην επιφάνεια τα χαρίσματά σου, εκείνα που ξέρεις πως έχεις. Κι αν η αγάπη σου είναι αυτόφωτη, σταμάτα να δείχνεις μόνο τα ελαττώματά σου.

Κι όσο κρατάς άμυνες, μην ξεχνάς πως αν περάσει κάποιος 40 κύματα για την καρδούλα σου ίσως αυτό τον φέρει στην ακτή σου κουρασμένο. Να τον κοιτάς και να του χαμογελάς όσο πιο αληθινά μπορείς. Να του προσφέρεις απλόχερα την πιο όμορφη μορφή ευτυχίας. Κι αν δεν το καταλάβει εξαρχής, μη σε νοιάζει, οι δοκιμασίες είναι για τους δυνατούς. Να έχεις το χέρι σου απλωμένο και την καρδιά σου ανοιχτή σαν εκείνο το εφημερεύον φαρμακείο. Ένας πληγωμένος άνθρωπος μπορεί να αιμορραγήσει οποιαδήποτε ώρα. Να έχεις πάντα μια κούπα καφέ για να τρυπώσει στην αγκαλιά σου κουλουριασμένος στον καναπέ. Να κρύψει όλον αυτόν τον πόνο, τόσο από τον εαυτό του όσο κι από τα αδιάκριτα βλέμματα των γύρων του κάτω από την κουβέρτα. Κι αν αυτά που σου λέω τα θεωρείς αυτονόητα, κάνοντας τικ σ’ εκείνη τη λίστα του τέλειου συντρόφου, τότε ίσως δεν κατάλαβες πως αυτά είναι τα δύο σπουδαιότερα πράγματα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Η αγάπη κι ο σεβασμός, συνώνυμα του «θα ζω για μένα και για σένα» που θα ζεις για σένα και για μένα.

Θέλει τόλμη η αληθινή ουσιαστική αφοσίωση σ’ έναν άνθρωπο, δίνει εξετάσεις κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Μην τρομάξεις από τα σκοτάδια και τις μπόρες του, όσα φοβάσαι κάποια στιγμή θα σου χτυπήσουν την πόρτα ξανά. Αντιμετώπισε με θάρρος κάθε τι που σε κάνει να τρέμεις για να μην μπορεί να σε τρομάξει ποτέ ξανά. Μείνε δίπλα του σε όλα, χωρίς να πεις τίποτα. Γίνε ο καλύτερος ακροβάτης των ονείρων σου χτίζοντας τα πιο γερά θεμέλια. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το μότο των τρελών ανθρώπων, εκείνων των αδιάσπαστων; Αγάπα σαν να μην υπάρχει αύριο!