Λένε πως ο χωρισμός ελαττώνει τα μέτρια πάθη και δυναμώνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά αλλά φουντώνει τις φωτιές. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το πιστεύετε ή πόσοι αντέχετε να περιμένετε ούτως ώστε να δείτε πού τελικά ανήκει το δικό σας love story. Τι το σπάτε το κεφάλι σας; Το τέλος, είναι να μην έρθει. Άπαξ κι έρθει, κεραστε το καφέ και συμφιλιωθείτε μαζί του. Τι κι αν νιώθετε ακόμη, τι κι αν σιγοκαίγονται όλα μέσα σας;
Όλα για κάποιον λόγο γίνονται, είχε δίκιο ο Νικολάκης ο Οικονομόπουλος. Κι αν είσαι σε φάση «πονάω, μου λείπει, πού να είναι, τι να κάνει, με σκέφτεται;» αναρωτήσου και το εξής: Πες ότι τα κάνει όλα αυτά κι έστω ότι νιώθει ακριβώς το ίδιο. Τι θα κερδίσεις με τη συνειδητοποίηση αυτή; Όταν κανείς δεν κάνει εκείνο το βήμα που οδηγεί στην ευτυχία, είναι χαμένη υπόθεση η ετυμηγορία. Όποιος νιώθει τολμά, οποίος νιώθει δε φοβάται. Όλα τα άλλα είναι να είχαμε να λέγαμε. Αν η απουσία γίνεται θηλιά, μην σπρώχνεις μόνος την καρέκλα σου. Μην κρεμάσεις τον εαυτό σου.
Μείνε σταθερός και μετρημένος μπροστά σ’ αυτή την καταστροφή, γίνε κυρίαρχος της καρδιάς και του μυαλού σου και βρες τρόπο να λύσεις ό,τι απειλεί τον χαρακτήρα σου. Άσε στην άκρη το τηλέφωνό σου, δε θα στείλει. Μην ξεγελάς τον εαυτό σου με ελπίδα να σου καίει τα σωθικά. Αν ένιωθε, θα χτύπαγε το κουδούνι σου, όχι μια ειδοποίηση στο κινητό σου. Αν ήθελε, θα έδινε μια στον εγωισμό και θα τον πέταγε έξω. Θα του έλεγε πως σε ό,τι έχει να κάνει με σένα είναι ανεπιθύμητος. Δε θα στον σέρβιρε στο πιάτο με κάθε ευκαιρία. Θα κοιμόταν και θα ξύπναγε μαζί σου, δε θα τσιγκουνευόταν τις καληνύχτες.
Σ΄εκείνους που νιώθουν πραγματικά, όταν ο πόνος της αγάπης χτυπήσει την πόρτα, ανοίγουν και τον καλωσορίζουν. Τι κι αν το επόμενο πρωί κρύβουν τα πρησμένα μάτια τους κάτω από τα γυαλιά τους, θα βγουν στον κόσμο προσφέροντας απλόχερα το γέλιο τους. Αυτό που κάποιος στέρησε από εκείνους. Θα τους δηλώσεις ευτυχισμένους και θα συμφωνήσουν. Θα τους δηλώσεις δυνατούς και θα ζηλέψεις το μεγαλείο τους. Όσοι αγαπούν δε θα εκμεταλλευθούν τον τρόπο που εναποθέτεις τα κομμάτια σου μπροστά τους. Δε θα μείνουν απρόσωποι στο δράμα σου, κάνοντας πως δεν ξέρουν, ότι δήθεν ανήκουν στους τυχερούς που δεν το πέρασαν ποτέ.
Κι αν για κάποιους, άλλους, ο καιρός έδειξε πως ήταν κάτι μέτριο κι ασταθές, να χαρείς. Βγήκες από μια κόλαση που σε κατέστρεφε κάθε μέρα. Όσο για τους ομοίους σου, θα τους αναγνωρίσεις μέσα στο πλήθος καθώς γελούν έντονα, μιλούν δυνατά προσπαθώντας να σπάσουν την τόση ησυχία μέσα τους. Και μαζί τους, ίσως βρεις μια καινούργια συνταγή για να κολλήσεις επιμελώς τα θρυψαλιασμένα κομμάτια σου. Πού ξέρεις, μπορεί να βρεις εκείνα τα υλικά που θα επισφραγίσουν μια και καλή το παρορμητικό εγώ σου και να πάψεις ν’ αφήνεσαι σε άδειες, χωρίς νόημα, ιστορίες. Ίσως, λέω ίσως, καταφέρεις να σβήσεις εκείνη τη φωτιά που σε καίει μην μπορώντας να μεταφέρεις τη σχέση σου σ’ ένα περιβάλλον ασφαλές. Ίσως, έξω από τα καλούπια σου, βρεθεί εκείνη η αλήθεια που δε μυρίζει καπνούς και κουρελιασμένα, φθαρμένα συναισθήματα. Ίσως, κάπου, να είναι όλα όσα ψάχνεις. Σίγουρα όμως, δεν είναι δίπλα σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία όρεξη να ψάξουν μαζί σου, να τα βρουν.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
