Η ταινία «Εμείς» για το ξεκίνημα και την πορεία του Bloody Hawk ήταν ένα γεγονός που πολλοί περίμεναν, χωρίς να έχουν καθαρή ιδέα για το τι θα δουν. Και προς ευχάριστη έκπληξη μερικών κι επιβεβαίωση πολλών, παρακολούθησαν μια ρομαντική μα συνάμα ωμή, ασυμβίβαστη κραυγή· ρίμες από ταράτσες και στενά, προσωπικές καταθέσεις, οικογενειακές στιγμές και πολλά, πολλά μακαρόνια. Η ταινία δεν προσπαθεί να σου πει «κοίτα τι όμορφα που παίζουμε». Αντίθετα, σε σέρνει χωρίς προειδοποίηση σε μια πραγματικότητα ενός παιδιού από την επαρχία που το να πετύχει ήταν μονόδρομος. Που σε κοιτάει στα μάτια και λέει: Εδώ μεγαλώσαμε. Εδώ πονέσαμε. Εδώ ακόμα προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι.
Με φόντο τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα ο Νίκος κι όχι ο Bloody, μεταφέρει στην οθόνη το βίωμά του, τις αγωνίες, τις φιλίες τους εσωτερικούς του δαίμονες και ταυτόχρονα μια διαρκή αναζήτηση ταυτότητας. Η ταινία βασίζεται σε στιγμές. Στιγμές αυθεντικές αληθινές και συχνά σκληρές. Μας μεταφέρει από το τρυφερό ξεκίνημα ενός παιδιού που δεν ήξερε να γράφει, στην πρώτη επαφή του με τη ραπ σκηνή, στη φιλία του με έναν άνθρωπο που ο θάνατός του τον σημάδεψε, μέχρι το ταξίδι του προς την κορυφή, χωρίς της πλάτες καμίας δισκογραφικής.
Μέσα από διαλόγους μιας παρέας χωρίς φίλτρα, αληθινές τοποθεσίες και DIY αισθητική, καταφέρνει να αποτυπώσει τη μοναξιά, τη φιλία, την απελπισία, αλλά και τις μικρές ανάσες ζωής που υπάρχουν ακόμα και στις πιο γκρίζες εκφάνσεις της ζωής. Ο Bloody Hawk γνωστός για τους βαθιά εξομολογητικούς στίχους του, μας αφήνει για πρώτη φορά να δούμε λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο μέσα. Από τις στιγμές που φθείρεται, στις κομπλεξικές του εκφάνσεις, στην τελειομανία του, στα αλ ντέντε μακαρόνια του, μέχρι και τον κόσμο που γυρίζει. Κάθε beat, κάθε στίχος είναι σχόλιο πάνω σε αυτό που συνέβη κι εμείς το παρακολουθούμε λες και διαβάζουμε το ημερολόγιό του.
Με φόντο τις γειτονιές της Ξάνθης ως και τα μεγαλύτερα γήπεδα ολόκληρης της Ελλάδας, μια παρέα παλεύει να ανεβάσει το rap game με ό,τι έχει κι αυτό -ευτυχώς- για το κοινό μοιάζει να είναι βαθιά εκτιμητέο. Κι αν και σε ορισμένα σημεία η αφήγηση δείχνει να χάνει τη συνοχή της, αυτό ενισχύει το αίσθημα της αυθεντικότητας, γιατί η ζωή δεν είναι γραμμική ούτε τακτοποιημένη. Έχει σκαμπανεβάσματα μεγατόνων που αν καταφέρεις να τα διαβείς, τότε θα έρθει η ώρα που όντως, Νικόλα, θα πάρεις τη χώρα.
Το «Εμείς» είναι μια δήλωση κι ο Bloody Hawk μάς χαρίζει ένα παράθυρο στον κόσμο της rap, όπως της αξίζει. Μια rap που έχει λόγο ύπαρξης, που κάποιον τιμά, που στηρίζει ιδανικά που έχει νόημα να παλεύεις γι’ αυτά. Κι αυτό είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό. Είναι εκείνη η ωμή αληθινή κραυγή μιας ολόκληρης γενιάς, της δικής μας γενιάς. Και ναι, δεν είναι για όλους. Γιατί κι ο Bloody Hawk δεν είναι για όλους. Είναι για εκείνους που νιώθουν χαμένοι σε έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα, που βγάζουν έρπη από το άγχος, που χορεύουν βαλς, που αναρωτιούνται με πόνο αν είναι περήφανοι γι’ αυτούς και που στο τέλος της ημέρας, κουβαλούν και στη Βαλαωρίτου και μια πολυθρόνα. Είναι για εκείνους που ακούνε Bloody Hawk, μα θέλησαν να μάθουν τον Νίκο Κίτσο.
ΥΓ: Εμείς πάντως, είμαστε περήφανοι για σένα.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
