Μερικές σχέσεις είναι καταδικασμένες να τελειώσουν με δράματα. Μερικές σχέσεις πάλι τελειώνουν αθόρυβα. Χωρίς φωνές, χωρίς απιστίες, χωρίς «σε αφήνω». Απλώς ξεθωριάζουν. Και το πιο επικίνδυνο δεν είναι να μην αγαπάς πια. Είναι να μη θυμάσαι γιατί αγάπησες.
Ξυπνάς δίπλα σε έναν άνθρωπο, κάνετε μαζί καφέ, λέτε τα απαραίτητα. Η καθημερινότητα τρέχει κι εκεί μέσα χάνεται η σπίθα, όχι από κακία αλλά από αμέλεια. Ο έρωτας γίνεται συνήθεια. Η παρουσία του άλλου δεδομένη. Και κάπου εκεί αρχίζεις να τον βλέπεις λίγο. Του μιλάς λιγότερο. Δεν τον κοιτάς όπως παλιά. Αρχίζει να σου τη δίνει το γέλιο που κάποτε λάτρευες, το πάθος που έγινε ρουτίνα, η αλήθεια που τώρα σε βαραίνει.
Δεν έγινε κάτι ξαφνικά. Απλώς δεν πρόσεξες. Δεν πρόσεξες την καλημέρα που πλέον ακούγεται σαν τυπική λέξη, την καληνύχτα που έγινε μηχανική. Το «πώς πέρασες τη μέρα σου» που έγινε αγγαρεία. Το άγγιγμα που έγινε συνήθεια, όχι επιλογή.
Και κάπως έτσι μια μέρα συνειδητοποιείς ότι είσαι μέσα σε μια σχέση που δε θυμάσαι πώς να αγαπάς. Ότι δεν έχεις κάτι να χάσεις, γιατί έχεις ήδη χαθεί. Όταν αρχίζεις να τον βλέπεις λίγο, ίσως δεν είναι εκείνος που άλλαξε. Ίσως είσαι εσύ που έπαψες να κοιτάς. Κι όταν όλα αρχίζουν να φαίνονται λίγα, ίσως αυτό να είναι το πιο δυνατό καμπανάκι ότι κάτι λήγει.
Το θέμα δεν είναι αν θα τελειώσει. Το θέμα είναι αν θα το αφήσεις να τελειώσει έτσι. Και αν με ρωτάς αν σώζεται, τότε θα σου πω πως ναι, σώζεται — αλλά όχι πάντα. Και σίγουρα όχι από έναν μόνο. Μια σχέση δε σώζεται επειδή δε θες να πονέσεις. Ούτε επειδή φοβάσαι να είσαι μόνος. Σώζεται όταν και οι δύο θέλουν πραγματικά να τη σώσουν. Όταν θυμούνται τι τους ένωσε και έχουν ακόμα το κουράγιο να το τιμήσουν.
Δε σώζεται με δάκρυα τύψεων. Σώζεται με παρουσία. Με καθημερινές μικρές πράξεις που ξαναχτίζουν τη γέφυρα. Με το «σε βλέπω, σε ακούω, σε νιώθω» εκεί που είχε μπει σιωπή. Σώζεται όταν σταματάς να βλέπεις τον άλλον σαν λίγο και αρχίζεις ξανά να βλέπεις όσα είχε και δεν πρόσεχες. Σώζεται όταν κοιτάς τον εαυτό σου με ειλικρίνεια και αναρωτιέσαι: «Εγώ πότε σταμάτησα να αγαπώ ενεργά;»
Αλλά δε σώζεται αν περιμένεις να τα κάνει όλα ο άλλος. Όταν θέλεις πίσω μια εκδοχή που δεν υπάρχει πια. Δε σώζεται όταν αγαπάς περισσότερο το παρελθόν απ’ το παρόν και απλά παραμένεις γιατί βολεύεσαι στη συνήθεια.
Η αγάπη είναι ζωντανή. Αν δεν της δίνεις ανάσα, πεθαίνει. Αν την αφήνεις να λιμνάζει, σαπίζει. Οπότε ναι, σώζεται. Αν θέλεις και θέλει. Αν έχετε τη δύναμη να αναγνωρίσετε την αλήθεια χωρίς εγωισμούς. Αν ακόμα υπάρχει κάτι που σας κρατά, όχι από φόβο αλλά από ουσία.
Αλλά αν το ρωτάς κάθε μέρα: σώζεται;
Τότε ίσως έχει ήδη λήξει.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
