Έπεσα στα βαθιά για κάποιον που δεν ήξερε να κολυμπάει

Υπάρχουν κι αυτοί που αγαπάνε την πάρτη τους λίγο παραπάνω. Και όταν λέμε λίγο, είναι σχήμα λόγου. Σου πήρε καιρό να καταλάβεις το σινάφι τους, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ, δε λένε;

Άνθρωποι με συσκευασμένα συναισθήματα, σε έναν πάγκο ξεχασμένου επαρχιακού ζαχαροπλαστείου. Αυτό είναι. Όμορφοι στην εμφάνιση, μέχρι κάποιος να αποφασίσει να δοκιμάσει το εσωτερικό τους.

Λίγες στιγμές χαράς και μετά το χάος. Πλασάρονται ως οι τέλειοι σύντροφοι, μέχρι να τους ερωτευτούν, δίνοντάς τους την επιβεβαίωση που αποζητούν — και μετά μην τους είδατε. Σκορπίζονται δεξιά και αριστερά με σάπια ερωτόλογα, μην μπορώντας να καταλάβουν το μέγεθος της καταστροφής που μπορούν να προκαλέσουν. Είναι αυτοί που πουλάνε φύκια και μεταξωτές κορδέλες του τύπου “εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους”, “αν ήμουν εγώ στη θέση του, δε θα σε πλήγωνα ποτέ” — και πίσω από την πλάτη σου έχουν ήδη αρχίσει να την κάνουν με ελαφρά για το επόμενο θύμα τους.

Τι κι αν στέλνει μηνύματα η Πολιτική Προστασία για καιρικά φαινόμενα; Αυτοί δηλώνουν ήρεμες θάλασσες, μην μπορώντας κανείς να καταλάβει πως αυτή η ηρεμία κρύβει παγόβουνα ικανά να σε συνθλίψουν. Απροκάλυπτα κτητικοί, δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης του εγώ τους. Βουλιάζουν οι ίδιοι μέσα στην εικόνα που πουλάνε, ξεχνώντας μέχρι και οι ίδιοι τι πραγματικά είναι.

Μέχρι που έρχεται εκείνη η ώρα της κρίσης. Γιατί να θυμάσαι: υπάρχει — και μόνο καλή δεν είναι για τυπάκια σαν αυτούς. Βλέπεις, καλά τα ξενύχτια και οι δήθεν φίλοι που μένουν δίπλα τους κερδίζοντας μια θέση στην παρέα του περιβόητου Δον Ζουάν. Καλές και οι ξεπέτες, μα τι γίνεται στα ζόρια; Εγώ θα σου πω: δε βλέπουν κανέναν.

Πού είναι εκείνοι οι στυλάτοι, οι αυθεντικοί, οι ντόμπροι υποτιθέμενοι κολλητοί να ακούσουν το πρόβλημά τους; Πού είναι εκείνες οι κυρίες με άρωμα αξιοπρέπειας να τους πάρουν μια αγκαλιά για να κουρνιάσουν; Μάντεψε: κανείς δεν έμεινε, κανείς δεν άντεξε, κανείς δεν θέλησε να δει αυτή τους την πλευρά. Όχι επειδή δεν μπορούσε — αλλά γιατί πραγματικά ποτέ δεν ήθελε. Πού ήταν άλλωστε αυτοί όταν τους χρειάστηκαν;

Ρόδα είναι και γυρίζει, λέγαν οι παλιοί. Είναι ευάλωτοι τώρα. Νιώθουν μόνοι. Βαρέθηκαν να το παίζουν ρομαντικοί στέλνοντας καρτούλες και λουλούδια. Βαρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε love stories με ημερομηνία λήξης.

Κάπου εκεί λοιπόν βρέθηκες εσύ. Εσύ που είχες την τύχη να αγαπήσεις μια τέτοια “θάλασσα”. Βρίσκεσαι πάλι στο ίδιο σκριπτάκι, να κάνεις το ίδιο λάθος, συγχωρώντας αυτόν τον άνθρωπο ξανά και ξανά, αφού παρ’ όλα όσα σου έκανε, δεν κατάφερε να σε αδειάσει. Ακόμα πιάνεις τον εαυτό σου να τον περιμένει, να σου ανοίξει την πιο κρυφή πτυχή του σε εκείνη τη γωνιά του καναπέ, με μια κούπα ζεστό καφέ, μακριά από όλους και από όλα. Μακριά από κάθε τι δήθεν και ψεύτικο.

Άλλωστε η αγάπη δεν είναι παιχνίδι ανταγωνισμού — κι ας την κατάντησαν ένα φθηνό εμπόριο με σκάρτα εμπορεύματα. Εσύ, άλλωστε, αυτό ξέρεις καλά. Βλέπεις, ήσουν το σωστό άτομο για το άτομο που δεν ήταν έτοιμο για το σωστό άνθρωπο.

Κι όμως, είσαι εκεί. Συνεχίζεις να μην του κλείνεις την πόρτα στα μούτρα, κι ας απορείς με την υπομονή σου. Ίσως υπάρχει για αυτούς τους ανθρώπους μια ευκαιρία, κάπου μέσα σε αυτό το μπάχαλο, να κάνουν επιτέλους την αυτοκριτική τους σωστά, φέρνοντας στην επιφάνεια ό,τι καλό μπορεί να τους έχει απομείνει. Ίσως, κάπου μέσα στο τόσο σκοτάδι, να υπάρχει μια ελπίδα φωτός.

Ίσως και να κάνεις λάθος, αν με ρωτάς — μα ελπίζω να μη διαλέξει για ακόμα μια φορά τον εαυτούλη του όταν περάσει η μπόρα. Δεν λέω, είναι σημαντικός. Μα εύχομαι, όπως και εσύ, να αγαπήσει ειλικρινά και κάποιον άλλον πέρα από την πάρτη του μόλις γιατρέψει τις πληγές του.