Εξιδανικεύεις κάποιον με βάση τις στιγμές που ζήσατε

Έχουν γραφτεί τόσα για τον έρωτα κι όμως παραμένει ένα θέμα ανεξάντλητο. Μεγαλώνουμε με ιστορίες έρωτα. Στα παραμύθια, στη μυθολογία, στην ιστορία, στην καθημερινότητά μας. Κάθε μέρα θα ακούσουμε μια ιστορία γι’ αυτόν κι έτσι κι εμείς οι ίδιοι, φτάνουμε στο σημείο να τον κυνηγήσουμε. Και κάποιες φορές το καταφέρνουμε. Κι όλα παίρνουν άλλη διάσταση.

Αυτά που θεωρούσες μέχρι σήμερα σημαντικά, χάνουν την υπόστασή τους,  γιατί το κέντρο του κόσμου σου πια είναι αυτός ο άλλος, αυτός ο ιδανικός άλλος που φαίνεται να προσφέρει όλα όσα επιθυμούσες, ικανός να διώξει μακριά καθετί κακό. Ιδανικός, γιατί δε χρειάζεται να λες πολλά. Σε ακούει μέσα απ’ τη σιωπή σου. Σε νιώθει όταν είσαι ακίνητος.

Νιώθεις περίεργα γιατί τελικά καταλαβαίνεις ότι δε χρειάζεται να προσπαθείς πολύ. Γιατί στο παιχνίδι του έρωτα εμπλέκονται πια δύο άτομα, αποβάλλοντας την ατομικότητα, προβάλλοντας το «εμείς». Και κάπου εκεί γεννώνται και στους δύο, προσδοκίες, όνειρα, φαντασιώσεις, πόθος. Τι συμβαίνει όμως όταν ο έρωτας ημερέψει; Όταν αυτός ο ιδανικός άλλος, αρχίζει να μοιάζει περισσότερο γήινος;

Στο σημείο αυτό, παρατηρείς τον ερωτικό σου σύντροφο πίσω απ’ την κουρτίνα του μυστηρίου, πίσω απ’ τις προσδοκίες που είχες γι’ αυτόν, παρατηρώντας απλά ρεαλιστικά. Γιατί συμβαίνει, αυτό που ερωτευόμαστε να μην είναι το ίδιο το άτομο, αλλά την εικόνα που προβάλλουμε πάνω σε αυτό, αυτό που ποθούμε να δούμε βάσει των δικών μας προσδοκιών και βιωμάτων.

Αντιστρόφως ανάλογη είναι κι η στάση σου και μετά τον χωρισμό. Η σχέση ολοκληρώνεται συνήθως με βάσιμες αιτίες χωρισμού, αποδεκτές ή όχι, λογικές ή μη για τον καθένα, παρ’ όλα αυτά, ο παρανομαστής του χωρισμού παραμένει ο ίδιος. Έχεις προσπεράσει την άρνηση, τον θυμό, την κατάθλιψη, αλλά επιστρέφεις στο πρώτο στάδιο, πισωγυρίζοντας, σκεπτόμενος μόνο τις καλές στιγμές. Είναι πια τόσο έντονες χαραγμένες στην αναδρομή σου, που σχεδόν αναρωτιέσαι πώς φτάσατε εκεί. Αδιαφορείς πλήρως για τον χρόνο, είσαι ανίκανος να σκεφτείς τι ακολούθησε μετά, γιατί η ανάμνησή σου είναι τόσο έντονη που μοιάζει απροσπέλαστη από οποιοδήποτε μελανό σημείο.

Κι είναι αυτό ακριβώς το σημείο που αρνείσαι να δεις. Ο πόνος, η θλίψη κι όποιο άλλο συναίσθημα ένιωσες μετά τον χωρισμό ή ακόμα και κατά τη διάρκεια της σχέσης, δε σε ενδιαφέρει. Δεν είναι ότι δεν τα θυμάσαι, ίσα-ίσα, απλά επιλέγεις εσύ να μην τα ξεθάβεις. Φροντίζεις εσύ να καλλιεργείς αυτό το συναίσθημα γιατί απλά αναζητάς τον σύντροφό σου ξανά, με αποτέλεσμα να μετατρέπεις τον χωρισμό σε μία διαδικασία χωρίς τέλος.

Κανείς δε σε κατηγορεί. Πολλές φορές μια σχέση τελειώνει αφήνοντας τη γεύση του μισοτελειωμένου ή την αίσθηση ότι κάτι δεν τελείωσε στην ώρα του. Το γεγονός πως τις περισσότερες φορές, η διακοπή της σχέσης είναι περισσότερο τεχνητή, δηλαδή δεν οφείλεται στο γεγονός ότι πάψατε να αγαπάτε ή να νοιάζεστε ο ένας τον άλλον, αλλά εξωτερικοί ή συγκεκριμένοι εσωτερικοί παράγοντες έχουν κλυδωνίσει τη σχέση σας, αυτό αποτελεί και το προσοδοφόρο έδαφος στο να φροντίσεις να εμπλουτίσεις αυτές τις αναμνήσεις.

Ώσπου μία ωραία πρωία, ξυπνάς με τη λογική να σε καταδυναστεύει. Κι αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να επέτρεψες στον εαυτό σου να βασανίζεται κάθε μέρα και περισσότερο. Με ταχύτητα φωτός πια, έχεις απαντήσει στα ερωτήματα που είχες θέσει νωρίτερα. Οι λόγοι λοιπόν που σας οδήγησαν εδώ, είναι πια εμφανείς. Αναμενόμενα ή αναπάντεχα, ακούσια ή εκούσια, αδιάφορο. Αυτό που μετράει είναι ότι πια έχεις χωρίσει.

Κι επειδή η ίδια η ζωή είναι ένα παιχνίδι γεμάτο ανατροπές, καλά θα κάνεις να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι δεν μπορείς να βγαίνεις πάντα νικητής.  Και να πετάξεις την κάπα του Νέσσου που σε έχει εμποτίσει με δηλητήριο, επιτρέποντας σου να αναπνεύσεις και να πας για άλλα, πολύ καλύτερα. Θα κάνει και σένα καλύτερο άνθρωπο, θα αποτελέσει τη βέλτιστη απάντηση και σε αυτόν, αν σου φέρθηκε σκάρτα, και το κυριότερο; Θα κρατήσει ατόφιες όλες τις καλές αναμνήσεις, που είναι και αυτές που πρέπει να σου μείνουν από όσα πέρασες με αυτόν τον άνθρωπο…