Η φρίκη των 30

Δε θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσες για μια μαζική κρίση. Το παθαίνουν όλοι, είπαν. Δεν καταλάβαινες. Εσύ το μόνο που μπορούσες να σκεφτείς είναι το πόσες συλλαβές έχει αυτή η λέξη, τα ’χες και φρέσκα άλλωστε. Δύο συλλαβές. Τόσες λίγες.

Κι όμως, η δισύλλαβη αυτή λέξη, παράγει άπειρα υπαρξιακά ερωτήματα, πολλές δόσεις άγχους κι ανεξάντλητες ώρες συζήτησης. Συζητήσεις που στην πραγματικότητα αφορούν τις προσδοκίες σου, ή τις προσδοκίες των άλλων, αν έχεις πέσει σε τέτοιο βούρκο, που ήλπιζες να έχεις εκπληρώσει μέχρι την ηλικία των 30 όταν ήσουν 20. Ο γάμος, τα παιδιά, μία σταθερή δουλειά ή οποιοσδήποτε άλλος στόχος που θα μπορούσε να είχε τεθεί, είναι κάποιες απ’ τις βασικές αρχές.

Δεν είναι θέμα φύλου. Απλά η γυναίκα, το νιώθει πιο έντονα. Ή ο άντρας δεν το δείχνει τόσο έντονα. Κάθε ένας από αυτούς κουβαλάει τον δικό του σταυρό όμως.

Αν τα έφερε έτσι η ζωή και βρέθηκες σε μία τέτοια συζήτηση μεταξύ γυναικών, θα κατάλαβες και πώς ήμασταν ούσες έφηβες. Το ίδιο χάος, το ίδιο υπαρξιακό κενό. Κάθε γεγονός που συνέβαινε, έπαιρνε διαστάσεις μεγατόνων κι όλα τα ζούσαμε στο έπακρο. Το κόλλημα, το λέγαμε έρωτα και την αποτυχία, καταστροφή.

Ανάλογα αισθανόμαστε και τώρα, αλλά σε άλλο μήκος κύματος. Ποιες είμαστε, τι κάνουμε, πού πάμε και με ποιους.  Θεωρείς, πως θα έπρεπε να είχες κατασταλάξει κάπου. Νιώθεις μεγάλη πια για να χαζολογάς, να το φιλοσοφείς και να μην μπορείς να καταλήξεις. Απ’ την άλλη, νιώθεις μικρή για να παντρευτείς και να κάνεις παιδί, γιατί αισθάνεσαι η ίδια παιδί. Γιατί θες να παραμείνεις παιδί για την οικογένειά σου και μωρό για τον αγαπημένο σου. Γιατί στη πραγματικότητα, θες να γίνεις καλή μάνα. Απλά όχι ακόμα. Γιατί στην πραγματικότητα, θες να είσαι καλή φίλη, καλή αδελφή, καλή σύντροφος κι όλα αυτά μαζί σε φοβίζουν. Μόνο που αυτή και μόνο η σκέψη, αποτελεί την αρχή της ωριμότητάς σου.

Τα 30, είναι μια ηλικία ορόσημο. Θεωρείς πως κάθε προσπάθεια ακυρώνεται και καθίσταται ανέφικτη. Οι ελεύθεροι κι ωραίοι άντρες που το έπαιζαν, μέχρι πρότινος, ορκισμένοι εργένηδες, αρχίζουν να αναζητούν απεγνωσμένα το άλλο τους μισό για να νοικοκυρευτούν. Στοχεύουν στην επαγγελματική καταξίωση για να αποτελούν οι ίδιοι πρότυπο για τα παιδιά τους. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτό εξακολουθεί να παραμένει παράδοση. Αρχηγός της οικογένειας είναι εκείνος. Αυτό αποτελεί και την ικανοποίηση του ίδιου. Οι δε γυναίκες, μετατρέπονται σε ωρολογιακές βόμβες, έτοιμες να εκραγούν διότι χτυπάει το βιολογικό τους ρολόι με την ένδειξη «Δεν έχεις άλλον χρόνο».

Γιατί; Γιατί να ζεις με το άγχος του χρόνου να περνάει; Είναι κάτι αναπόφευκτο και καλά θα κάνεις να το συνηθίσεις. Δεν αλλάζει αυτή η συνθήκη. Στην εφηβεία ήσουν πλανόδιος, στα τριάντα είσαι έμπορος. Μεγάλος έμπορος, του εαυτού σου, της δουλειάς σου και του τρόπου ζωής σου. Έχεις πάρει πολλή αγάπη. Έχει δώσει πολλή αγάπη. Έχεις λίγους, αλλά πολύ καλούς φίλους, την οικογένειά σου και σένα διαρκώς να αυτοβελτιώνεσαι. Γιατί, σήμερα που τα σκέφτεσαι αυτά και νιώθεις δυσφορία, το αύριό σου είναι μελετημένο. Όχι προβλέψιμο, αλλά με πλήρη συνείδηση.

Μπορείς να διαλέξεις. Οι επιλογές σου είναι να κλαις «ασουλούπωτος» τη μοίρα σου ή απλά να πάρεις τους δρόμους, με ό, τι κι αν σημαίνει αυτό κι ό,τι γίνει. Στην πρώτη περίπτωση, απλά χάνεις χρόνο, που είτε μοιρολογείς είτε όχι, περνάει, ενώ στη δεύτερη, αναμφίβολα κάτι κερδίζεις. Μια βραδιά με φίλους στο μπαρ, ένα νευρικό χαχανητό, μία εκδρομούλα, έναν αριθμό τηλεφώνου, μια προαγωγή, ένα ζευγάρι παπούτσια ή απλά ένα κομπλιμέντο.

Τα τριάντα, είναι δώρο ζωής γι’ αυτόν που κόπιασε κι επιμένει. Συνέχισε να τα ζεις άφοβα και με πάθος. Χωρίς σπυράκια ακμής, μαθήματα και καθηγητές. Εξάλλου, το έχεις καταλάβει κι εσύ, πως, «η ηλικία είναι μία ακριβή τιμή που πληρώνεις για την ωριμότητα».