Υπομονή.
Άγνωστη λέξη για μένα. Ποτέ δεν κατάφερα να τη διατηρήσω πάνω από 60 λεπτά, ποτέ δεν την άγγιξα παραπάνω. Δε φταίει καμία κατάσταση, αντιθέτως, εγώ είμαι αυτή που την απωθώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ίσως να τη μισώ, ίσως να με μισεί κι αυτή. Την αποφεύγω γιατί δεν την αντέχω. Γιατί πνίγομαι όταν αναγκάζομαι να τη βγάλω στην επιφάνεια. Γιατί η ανάγκη μου να παραμένει θαμμένη μέσα μου, πηγάζει απ’ το γεγονός ότι με παιδεύει πολύ.
Ωστόσο, πάντα θαύμαζα όσους διέθεταν υπομονή. Έχουν ρυθμό στη ζωή τους. Πάντα τους καμάρωνα γιατί έχοντάς την μπορούν να περιμένουν χωρίς να τους ταράζει η αναμονή. Το πρόγραμμά τους λειτουργεί με σύστημα, είναι συντονισμένο ώσπου να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Είναι σίγουρο ότι διαθέτοντας αυτό το εφόδιο, η έκβαση θα είναι επιτυχής χωρίς να σπαταλούν πολύτιμες ώρες απ’ τη ζωή τους χιλιοαναλύοντας καταστάσεις.
Οι έχοντες υπομονή είναι πραγματικά τυχεροί. Διαθέτουν το προσόν να κάνουν τη ζωή τους πιο ενδιαφέρουσα γιατί όσο βαρετή κι αν ακούγεται, εκείνη χαρίζει στη στιγμή το τριπλάσιο ενδιαφέρον. Αυτή ακριβώς θα κάνει τη ζωή πιο ουσιώδη, με ηρεμία απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, κάθε βήμα, μέχρι το έργο να ολοκληρωθεί.
Για κάποιους, είναι τόσο μα τόσο εύκολο να τη ζουν, να τη βιώνουν! Ίσως είναι πρώτοι αυτοί που ένιωσαν την ανυπομονησία, που βιάζονταν και στο τέλος την πάτησαν γιατί κατάλαβαν ότι το κέρδος βρίσκεται στο να ζεις σαν να έχεις ήδη επιτύχει το στόχο που περιμένεις να κερδίσεις.
Και ναι, η υπομονή φαίνεται να έχει άριστη σχέση με αυτό που λέμε σύμπαν, που ο λατρεμένος μας Coelho το εξυμνεί σε κάθε βιβλίο του, αλλά και η Ρόντα Μπερν στο «Μυστικό» αναφέρει ακριβώς αυτό. Μόνο έτσι θα συνωμοτήσει υπέρ μας, λένε, μέχρι να φτάσουμε να δούμε το μαγικό τρόπο με τον οποίο θα πραγματοποιηθούν τα σχέδιά μας κι οι πιο απόκρυφοι πόθοι μας.
Τι γίνεται όταν προκύπτει ο έρωτας όμως; Παραμένεις το ίδιο σταθερός ή κατάφερε το συναίσθημα αυτό να σπάσει τις δικλίδες σου; Μακάρι να μου απαντήσεις «ναι» αλλά μου φαίνεται απίστευτο, δε στο κρύβω.
Ο έρωτας δεν έχει μάνιουαλ, δεν έχει σύστημα. Πώς γίνεται η αναμονή να μη σε τρελαίνει; Ακόμα κι αν ανήκεις στην πλευρά όπου τρέχεις το χρόνο, βιάζεσαι για τα πάντα, ανυπομονείς κι αγωνιάς για το επόμενο λεπτό, όταν προκύπτει ο έρωτας δε νομίζω πως υπάρχει αντίθετο στρατόπεδο. Γινόμαστε όλοι ίδιοι και φερόμαστε με τον ίδιο, ανυπόμονο τρόπο γιατί ο έρωτας είναι το πιο αγνό αλλά κι έντονο συναίσθημα. Γιατί έμαθες να τον βιώνεις κάπως και γιατί δεν μπορείς να τον αισθανθείς αλλιώς.
Η μοναδικότητά του αυτή σε αποδυναμώνει. Καμία υπομονή. Καμία άμυνα. Όλοι βασανιζόμαστε κάτω απ’ το μαστίγιο της ανυπομονησίας μετρώντας τις ώρες, τις στιγμές κι αυτές πάντα φαίνονται ατελείωτες! Όσο καλά κι αν ξέρεις να μετράς, αυτή η ευλογημένη ώρα δε φτάνει ποτέ και κάπως έτσι, φίλε μου υπομονετικέ, με καταλαβαίνεις. Το απολαμβάνεις κι ας νιώθεις ότι χάνεις τον έλεγχο ή θολώνουν τα νερά σου.
Οι άνθρωποι «κουτάκια» είναι αυτοί που θες να έχεις στη ζωή σου. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που τα έχουν όλα τακτοποιημένα κι η κινητήριος δύναμή τους είναι η υπομονή κι όχι η προσμονή. Σου δείχνουν πόσο έξυπνοι είναι γιατί οι στόχοι τους επιλέγονται προσεκτικά, αλλά παρακολουθούν παράλληλα την πορεία τους. Είναι σε ετοιμότητα σε περίπτωση που χρειαστεί να διορθώσουν μια λάθος κίνηση, αλλά βρίσκονται και στη θέση να εντοπίζουν και τις σωστές κινήσεις με σκοπό να τις επαναλάβουν με κάθε ευκαιρία.
Φυσικά και τους ζηλεύεις. Γιατί η υπομονή είναι αγαθό. Γιατί πρέπει να παλέψεις να την αποκτήσεις κι όταν αυτό το καταφέρεις, πρέπει να τη διαφυλάξεις σαν ένα πολύτιμο αγαθό. Να της φτιάξεις τα πιο γερά θεμέλια και να την κρατήσεις γερά μέσα σου μέχρι να γίνει συνήθεια και τρόπος ζωής.
Ας ευχηθούμε λοιπόν να την αποκτήσεις κι εσύ κι εγώ για να μας δώσει πίσω τα χρόνια που χάσαμε στο αντίπαλο δέος της!
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καμπουρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Καμπουρίδου
