Κάθε σχέση μας βελτιώνει

Όσοι έχουν ασχοληθεί και συνειδητά προσπαθήσει να βελτιώσουν το επίπεδο των σχέσεών τους με τους άλλους, θα ξέρουν σίγουρα πόσο σημαντικό είναι πολλές φορές το να αλλάξουν στάση και τρόπο συμπεριφοράς κατ’ αρχάς οι ίδιοι, αλλά και το πόσο δύσκολο είναι συχνά αυτό.

Πολλές φορές, βλέπει κανείς ότι παρ’ όλο που έχει κατανοήσει πολύ καλά το τι φταίει σε αυτόν και το τι πρέπει να αλλάξει, ωστόσο του είναι δύσκολο να μεταβάλει τον εαυτό του και να επηρεάσει τις συναισθηματικές του αντιδράσεις προς την κατεύθυνση που θα ήθελε.  Το ίδιο -ίσως και λίγο πιο δραματικά-, παρατηρείται και στις ερωτικές σχέσεις.

Ζευγάρια που ερωτεύονται, παθιάζονται, απομακρύνονται και χάνονται απ’ όλους κι όλα, προκειμένου να ζήσουν όσο πιο πολύ κι όσο πιο έντονα γίνεται, αυτό το συναίσθημα. Όμως η χαρά, ο πόθος, η ταύτιση σχεδόν μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα, μετατρέπονται, αρκετές φορές σε πόνο και θλίψη. Ακολουθούν οι κλασικοί καβγάδες, οι αλληλοκατηγορίες κι ο καθένας παίρνει τον δρόμο του.

Το αποτέλεσμα ήταν να καταλάβουν έναν ακόμη χαρακτήρα που δε θα ήθελαν να έχουν δίπλα τους. Αποχωρούν παίρνοντας το μάθημά τους και ταυτόχρονα μαθαίνουν, διδάσκονται, τι είναι αυτό που αναζητούν. Ποια λόγια τους θυμώνουν, ποιες συμπεριφορές εκτιμούν και ποιες τους απωθούν.

Επειδή, υποθέτω, πως αυτά τα έχετε χίλιο-ακούσει, θα ήθελα να σταθούμε στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια δημιουργίας ή διάλυσης μιας σχέσης, εσύ ο ίδιος, έχεις αλλάξει ήδη. Θέλω να πω,  πως το σημαντικότερο δεν είναι να απομακρύνεις άτομα που δε θέλεις να διατηρήσεις κάποια επαφή ή το να προσπαθείς απ’ την άλλη, να δημιουργήσεις σχέσεις με άτομα που σε ελκύουν, αλλά ότι γνωρίζεις εκ νέου τον εαυτό σου. Κάθε άνθρωπος που περνάει από δίπλα μας είναι και ένα κομμάτι της αυτογνωσίας μας. Και πραγματικά τον γνωρίζεις. Παρατηρείς τον εαυτό σου, σαν να μην τον ήξερες ποτέ.

Κάνεις τόση υπομονή για να μη δυσαρεστήσεις τον άλλον, της οποίας αποθέματα δε γνώριζες ότι είχες. Ξοδεύεις απ’ τον -πάντοτε πολύτιμο- χρόνο σου για να τον στηρίξεις και να τον βοηθήσεις σε κάτι που δεν τα καταφέρνει μόνος. Θυμώνεις, αλλά αυτή τη φορά ελεγχόμενα, γιατί δεν μπορείς να επικοινωνήσεις και χαίρεσαι που είστε απλά αγκαλιά στον καναπέ.

Αρκεί να μπορείς να δεις λίγο μέσα σου, να δες τι σημαίνει για σένα προσωπικά, αυτό που συμβαίνει μεταξύ σας. Γιατί ο αυτοσκοπός όλων αυτών των υπέροχων καταστάσεων, με τόσες αυξομειώσεις στην ένταση και στην ψυχοσύνθεσή σου, συμβαίνει για να καταλάβεις τις καθημερινές αλλαγές του εαυτού σου. Για να φτάσεις στο τέλειο. Στο δικό σου τέλειο.

Όχι να αντιδράσεις στον θυμό του άλλου, αλλά να δεις εσένα τι σου προκαλεί ο θυμός του. Όχι να χαρείς με κάτι που απολαμβάνεις μαζί με αυτό το άτομο, αλλά να δεις μέσα σου τι είναι αυτό που σε κάνει να χαίρεσαι. Όχι να αδιαφορήσεις για κάτι που δε σε ενδιαφέρει, αλλά να καταλάβεις τον λόγο που δε σε  ενδιαφέρει.

Το ότι αλλάζεις, είναι το μόνο σίγουρο. Αλλάζεις, ανάλογα με την ηλικία, με το επάγγελμα που ασχολείσαι και με το περιβάλλον που βρίσκεσαι. Εξάλλου, θεωρώ αρκετά αστείες φράσεις τύπου «έτσι είμαι εγώ» ή «έτσι γεννήθηκα». Το να βελτιώνεσαι στα πλαίσια της αλλαγής αυτής όμως, είναι φανταστικό. Γιατί κάθε μέρα, κάθε νέο άτομο που συναντάς, μπορεί να ξεκλειδώσει εστίες απ’ τον εγκέφαλό σου που σε είχαν μάθει να κοιμούνται. Κάτι σαν να ξαναγεννιέσαι.

Γνωρίζεις έναν άνθρωπο, ερωτεύεσαι και ξεκινάς μαζί του μια πορεία. Και θα ξανανιώσεις και λάθη θα ξανακάνεις, με τη μόνη διαφορά πως θα τα βλέπεις όλα ξεκάθαρα. Θα νιώσεις απ’ την αρχή την έλξη και θα εμπιστευτείς το ένστικτό σου, γιατί είσαι είσαι εσύ πια καλά. Ναι, είπα «πια».

Το γιατί δεν ήσουν πάντα ή το αν θα παραμείνεις στον δρόμο της δικής σου ευτυχίας, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Αλλά τελικά, ίσως όλα να ξεκινούν απ’ τις πρώτες λέξεις που συλλαβίσαμε, που ήταν λίγο-πολύ ίδιες: «μαμά», «μπαμπά», «κι άλλο». Σε αυτές τις τρεις λέξεις καθρεπτίζονται οι πιο βαθιές επιθυμίες μας: πρώτα η αγάπη, μετά η ασφάλεια και μετά το «ακόμη περισσότερο» απ’ τα δύο προηγούμενα. Να λοιπόν, πως ριζώνουν οι βασικές απαιτήσεις μας.

Το «κι άλλο», μεγαλώνοντας γίνεται επιθυμίες για χρήμα, σεξ, αγάπη, ασφάλεια ή απλώς για προσοχή. Όταν δεν τα έχουμε αυτά ή κάποια από αυτά, προσπαθούμε να αλλάξουμε την καθημερινότητα. Κι εδώ είναι η παγίδα. Αν είμαστε μόνοι, φταίει η τύχη. Στη σχέση μας μπορεί να νιώθουμε δυσφορία, όχι επειδή είμαστε με τον λάθος άνθρωπο, αλλά γιατί μπορεί να μην είμαστε με τον ιδανικό  σύντροφο.

Ίσως σου φανεί κουραστικό να εμβαθύνεις καθημερινά στην ψυχοσύνθεσή σου. Είναι λογικό, γιατί μέχρι τώρα προτιμούσες τα παραμύθια. Ήταν πιο ανάλαφρα, μπορεί να σε στεναχωρούσαν προς στιγμήν, αλλά μετά τα ξεχνούσες. Όντως, δεν είναι παράλογο να σε κουράζει αυτή η αλλαγή. Μόνο που δεν ξέρω αν αυτό ονομάζεται ζωή. Εμένα, αν με ρωτάς, μου μοιάζει με μια διαρκή αναζήτηση υπνωτικού για να παραμείνεις σε λήθαργο.

Θα αποφασίσεις εσύ. Όμως να ξέρεις πως, μόνο όταν παρατηρείς τον εαυτό σου και βελτιώνεσαι, θα δεις ποιος είναι δίπλα σου, κοντά σου, μαζί σου. Και ίσως να μην το πιστέψεις. Αλλά θα έχεις ξυπνήσει πια…