Μεγαλώνοντας δεν εμπιστευόμαστε τα κεραυνοβόλα αισθήματα

Πόσες φορές έχεις σκεφτεί ότι οι σύγχρονες σχέσεις, στην εποχή του ίντερνετ και των γρήγορων γνωριμιών δεν έχουν τον ρομαντισμό των παλαιότερων εποχών; Πόσο συχνά αναρωτιέσαι αν υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά ή αν για όλες τις φαντασιώσεις σου ευθύνονται τα βιβλία ή οι ταινίες;

Η υπερβολή της εποχής μας, της εποχής του facebook και του instagram, συνοψίζεται σε ένα άπιαστο όνειρο: όλα σε ένα ή τα θέλω όλα. Αναζητάτε, δηλαδή,  ένα και μοναδικό πλάσμα το οποίο πρέπει να συμπυκνώνει κάθε προσδοκία. Ποιος όμως μπορεί να ανταποκριθεί σε  μια τέτοια απαίτηση;

Κι ίσως αυτό, να αποτελεί και το πρόβλημα αυτής της εποχής. Όχι, δεν  αναφέρομαι στον εγωισμό μας, αλλά στον ιδεαλισμό μας. Στο είναι «αδύνατο να ζήσουμε μαζί», απέναντι στο «είναι δύσκολο να ζήσουμε μόνοι». Τα ζευγάρια διαλύονται, όχι από απογοήτευση αλλά από την υπερβολική ιδέα για τον εαυτό τους κι οι εν δυνάμει σύντροφοι, διστάζουν για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Κι όσο μεγαλώνουμε, όλο και δυσκολευόμαστε να ορίσουμε την έννοια του έρωτα. Σε μια «ανοιχτόμυαλη» και «σύγχρονη» εποχή, όπως η δική μας, η λέξη έρωτας είναι ταυτόσημη με την ερωτική πράξη. Όλο και λιγότερο πιστεύουμε στο συναίσθημα, πόσο μάλλον στην κεραυνοβόλα αίσθησή του. Και πράγματι συμβαίνει αυτό, γιατί παραφορτώνουμε το καράβι, το επενδύουμε με τόσες ελπίδες, ώσπου τελικά ναυαγεί. Αναζητάμε το τέλειο, απορρίπτοντας ένα ατελές, σε κάποια σημεία, άτομο, προσπερνώντας τις δικές μας ατέλειες.

Το συναίσθημα του κεραυνού, ενδεχομένως να είναι και το μοναδικό που σε απελευθερώνει όσο το βιώνεις. Ή καλύτερα, όσο του επιτρέπεις εσύ να κρατά. Εκεί που έπλεες μεσοπέλαγα, γνωρίζεις έναν άνθρωπο και νιώθεις ότι τον ξέρεις χρόνια. Ταιριάζουν οι λέξεις σας, οι αύρες, οι σκέψεις σας, αλλά και η μέχρι τώρα πορεία σας. Όσο όμως εύκολα ξεκίνησε, όλο και πιο δύσκολη είναι η προσπάθεια που οφείλεις να καταβάλλεις προκειμένου να διατηρηθεί. Η βουλιμία αυτού του τύπου έρωτα, για νέα πάθη κι ενθουσιασμούς, όπως ακριβώς ξεκίνησε, σηματοδοτεί και τη δύσκολη διαχείρισή του.

Πιστεύω ακόμα στον μεγάλο έρωτα, ακούμε να λένε, όμως ειλικρινά δε νομίζω πως τελικά υποφέρουμε από έλλειψη συναισθημάτων, αλλά από υπερβολική ανάγκη για συναισθήματα. Δεν έχει νόημα να πιστεύουμε στην αφηρημένη έννοια του έρωτα, όσο αξιοθαύμαστη κι αν είναι, καλύτερα να πιστεύουμε στα άτομα. Σ’ αυτά τα ευάλωτα άτομα, τα ατελή, αυτά που απλά πιστεύουν μαζί με εσένα πως αγαπώντας τον έρωτα, καταλήγεις στην εξιδανίκευσή του. Γιατί όσο ζούμε τον έρωτα, άλλο τόσο μας τρομάζει η αίσθησή του.

Οι  πιο όμορφες στιγμές μας, είναι εκείνες που ζήσαμε στα φοιτητικά μας χρόνια. Όταν είχαμε ξεκινήσει να σκεφτόμαστε. Όταν μοιραζόμασταν την κάθε μας σκέψη χωρίς φόβο μην τρομοκρατήσουμε κάποιον στο άκουσμά της, αλλά κυρίως, όταν δεν είχαμε προλάβει ακόμα να απογοητευτούμε.

Σε αυτή τη δαιμονική αναζήτηση του ερωτικού αντικειμένου που απογοητεύει κι αντικαθίσταται από ένα άλλο, το οποίο με τη σειρά του επισκιάζεται με ένα τρίτο, ένα τέταρτο, αλλά δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Ενθουσιαζόμαστε, ψυχραινόμαστε, κάθε φορά υπερτιμάμε τα συναισθήματά μας και νιώθουμε πως αγαπάμε τον άλλον για όλη μας τη ζωή στη διάρκεια μιας μόνο βραδιάς!

Και τα χρόνια περνούν κι όλο δυσκολευόμαστε να νιώσουμε. Κι όσο αυτά περνούν, τόσο μη ρεαλιστικές γίνονται κι οι προσδοκίες μας και καθίσταται αρκετά δύσκολο στο να βρούμε ανθρώπους στο ύψος αυτών των προσδοκιών. Έτσι, φτάνουμε στη μοναξιά. Μετά από κάποια ηλικία, αντί να βρούμε εκείνο το ονειρεμένο πλάσμα, καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση και μασουλάμε πρόχειρα φαγητά.

Το πλάσμα αυτό μπορεί να μην είναι αυτό που έχεις ονειρευτεί στο σύνολό του, αλλά ίσως διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που θα σε κάνουν να βγάλεις τον καλύτερο σου εαυτό. Να αποφύγεις άσκοπες εγωιστικές στάσεις που έβγαζες μέχρι τώρα, να μάθεις να ακούς περισσότερο και να αντιδράς λιγότερο, αλλά κυρίως να σε κάνει να αγαπήσεις εσένα.

Να θυμηθείς πώς ήσουν τότε. Κι αν κάποιος σε ρωτήσει αν θα πέθαινες γι’ αυτό το άτομο, να απαντήσεις, πως το ζητούμενο δεν είναι αυτό, αλλά ότι είσαι πρόθυμος να κάνεις ό, τι περνάει απ’ το χέρι σου για να ζήσεις με αυτό το άτομο.

Να γίνει ο δικός σου έρωτας. Με τους δικούς σας όρους.