Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί κι ήθελες να μάθεις ποδήλατο; Κάποιος σε κρατούσε στην αρχή γιατί φοβόσουν. Δεν ήξερες πώς να στρίψεις το τιμόνι, πώς να κρατήσεις ισορροπία. Μια, δυο, τρεις, πέντε, δέκα… Κάποια στιγμή έπρεπε να σ’ αφήσει να το κάνεις μόνος σου, αλλιώς δεν είχε νόημα. Τη στιγμή που σταμάτησε να σε σπρώχνει και διέσχισες τα πρώτα μέτρα εντελώς αυτόνομα, πώς ένιωσες; Εγώ θυμάμαι να νιώθω σαν θριαμβευτής. Δε γύρισα να κοιτάξω πίσω, γιατί το μπροστά ήταν πολύ θελκτικό. Αισθανόμουν τόσο ελεύθερη κι αναρωτιόμουν γιατί δεν το δοκίμασα νωρίτερα… Κάπως έτσι ένιωσα όταν έκανα την πρώτη μου υπέρβαση ως άτομο.
Βέβαια, η υπέρβαση είναι κάτι πολύ σχετικό για τον καθένα. Υπέρβαση είναι για έναν τεμπέλη να σηκωθεί απ’ τον καναπέ, για να δώσει το τηλεχειριστήριο σε έναν ακόμη πιο τεμπέλη, που κάθεται στον δίπλα καναπέ. Υπέρβαση είναι για τις σχεδόν ψυχαναγκαστικές φίλες μου να μένουμε ακίνητες σε ένα σημείο. Υπέρβαση είναι για έναν εγωιστή να μπει στη θέση του άλλου. Υπέρβαση είναι για κάποιον που φοβάται μην πληγωθεί, να εκφράσει ανοιχτά τα συναισθήματά του.
Ποτέ δε θα μπορέσεις να είσαι σίγουρος πως τη στιγμή που θα ξεπεράσεις τα προσωπικά σου όρια, θα έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Είναι πολύ πιθανό να γκρεμοτσακιστείς. Και το κακομαθημένο παιδί μέσα σου θα πονέσει, θα κλάψει, θα απογοητευτεί. Γιατί κακά τα ψέματα, δεν εκτιμούν όλοι τις υπερβάσεις που κάνουμε για χάρη τους.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οφείλουμε να σκεφτούμε ότι η επιλογή να προβούμε σε κινήσεις ή πράξεις ασυνήθιστες έως τώρα για μας, ήταν για τη δική μας ιστορία. Για να γράψουμε μία νέα, πάνω σε μια παλαιότερη αποδυναμωτική ιστορία που πιστεύαμε μέχρι τώρα για τον εαυτό μας. Την αρνητική πεποίθηση που είχαμε σχετικά με το τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε ή να πούμε. Όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας μια τέτοια ιστορία, προκειμένου να δικαιολογούμαστε στον λόγο που τελικά προσκολλούμαστε στις περιοριστικές πεποιθήσεις μας.
Για να καταφέρεις να σταματήσεις αυτόν τον μη-παραγωγικό κύκλο σκέψης και δράσης και να βγεις απ την ιστορία σου, χρειάζεται να ενεργοποιηθείς από μια μεγάλη λαχτάρα για αλλαγή, χρειάζεται δηλαδή η θέλησή σου να είναι αρκετά ισχυρή για να ξεπεράσεις την πεποίθηση που σε περιορίζει.
Και πώς γίνεται τη στιγμή εκείνη που έχεις συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι που χρειάζεσαι, αυτό είναι που σου λείπει, εκείνη λοιπόν τη στιγμή να εμφανίζεται ένας άνθρωπος για να σε ταρακουνήσει -πρόθυμος να σε γνωρίσει όπως ακριβώς είσαι. Οι στιγμές έντονες και με τον τρόπο του σου λέει: «Πες μου τι έχεις στο μυαλό σου. Όπως ακριβώς τα σκέφτεσαι!». Και τον υπακούς, χωρίς φόβους, αμφιβολίες και πισινές. Σήμερα έκανες την πρώτη σου υπέρβαση. Δεν ήταν άσχημα ε;
Μια στιγμή είναι. Τόσο έντονη μεν, αλλά μία που θα σε ξεκλειδώσει, θα σε απελευθερώσει και θα σε κάνει να μη φοβάσαι. Θα λες πράγματα που δε συνήθιζες να λες κι απ’ την άλλη θα υποχωρείς και θα συμβιβάζεσαι υπερβαίνοντας συχνά τον εαυτό σου και τις πεποιθήσεις σου, αλλά παράλληλα θα το διασκεδάζεις!
Φυσικά και ρισκάρεις. Ρισκάρεις να γελοιοποιηθείς, να απορριφθείς, να προδοθείς, αλλά δοκιμάζεις. Κατάλαβες πως οι ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται στη βάση που θέτεις απ’ την αρχή. Αλλά σου αρκεί που είσαι σίγουρος για ‘σένα και παράλληλα έτοιμος για το τι μέλλει γενέσθαι.
Το να ξεπερνάς τα προσωπικά σου όρια σε όποια μορφή ανθρώπινης σχέσης, θα σε κάνει να απαλλαγείς από συνήθειες και συμπτώματα που έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν και συνδέονταν άρρηκτα με τη διαμόρφωση του μέχρι τώρα εαυτού σου.
Πρέπει λοιπόν, να δοκιμάσεις με την υπερηφάνεια σου, τον εγωισμό σου κι όλες τις αδυναμίες σου μαζί. Γιατί δε θα υπάρχει πάντα κάποιος να σου κρατάει το ποδήλατο και να σε σπρώχνει προς την ελευθερία.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καμπουρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Καμπουρίδου
