Σ’ αυτές τις φάσεις η Μποφίλιου βοηθάει. Στις φάσεις όπου έχεις χρόνια να ερωτευθείς, στις φάσεις που πιστεύεις βασικά ότι δε θα ερωτευθείς ξανά και σ’ εκείνη τη φάση που ερωτεύεσαι με το που σε κοιτάει! Και γυρνάς 180 μοίρες πίνοντας μια τεράστια γουλιά απ’ το ποτό σου, γιατί είχες «ξεσυνηθίσει».
Κι επιστρέφεις στο βλέμμα του για να εξερευνήσεις αυτήν την αδικαιολόγητη ταραχή που ένιωσες. Και τον κοιτάς πάλι. Και μένεις εκεί. Και δε σε νοιάζει αν εκτεθείς στους γύρω σου ή και σ’ αυτόν, γιατί σκέφτεσαι ότι τελικά είναι τόσο απλό!
Στο Twilight, αυτό το ονόμαζαν «Αποτύπωμα». Έτσι το ονόμασα κι εγώ. Αποτυπώθηκα πάνω του! Δεν μπορείς να καταλάβεις τι λέω; Θα σου εξηγήσω. Είναι αυτές οι περιπτώσεις όπου παρά το γεγονός ότι τον ξέρεις περίπου μία ώρα είσαι έτοιμη να πας δίπλα του, να του χτυπήσεις τον ώμο και να του πεις «Γεια! Είμαι η φίλη της ξάδερφης σου, ήθελα να σου πω βασικά ότι κάποια στιγμή εμείς θα είμαστε μαζι! Δεν έγινε κάτι τώρα. Συνέχισε και μιλάμε εμείς…».
Να φύγεις μ’ ένα χαμόγελο σιγουριάς, γιατί όντως το πιστεύεις.
Ξέρεις, είναι αυτό το συναίσθημα, που δε σε ενδιαφέρει κάτι, να μάθεις κάτι, σε νοιάζει μόνο αυτό που νιώθεις. Χωρίς εγωισμούς. Κινείσαι στο χώρο κάτω από άλλες προσωπικές βάσεις. Δεν πειράζει λες, που είναι με ‘κείνη, θα έρθει σε μένα.
Σέβεσαι τον εαυτό σου σεβόμενη την επιλογή του να είναι μαζί της, αλλά αυτό δε σε συγκρατεί πνευματικά. Έχεις κάθε δικαίωμα να τον επιλέξεις, γιατί τον επέλεξε το πιο αγνό, τίμιο και καθάριο σημείο του σώματος σου, η ψυχή σου. Κι όντως το πιστεύεις, κι όντως έρχεται.
Στο πρώτο τηλέφωνο, τρέχω στις σκάλες, πάω να πέσω, πάει να πέσει το κινητό, παίρνω μια βαθιά ανάσα και το σηκώνω χαλαρή και σχεδόν χωρίς καθόλου χρώμα φωνής. Δεν ξέρω, αν το έχετε κι εσείς αυτό. Όταν άκουσα το όνομα μου ήταν λες και ξαναβαφτίστηκα κι επέλεξα εγώ το όνομα, που θέλω να μου δώσω.
Τίποτα, απλώς παρέλυσαν τα χέρια μου. Ένα μίνι εγκεφαλικό ήταν προ των πυλών, αλλά το θέατρο συνεχίστηκε. Κι από εκείνη τη στιγμή ήταν όλα ωραία, έγινα πάλι είκοσι χρονών κι ήταν όλα όμορφα.
Ακόμη κι οι κακές στιγμές στα πλαίσια της καθημερινότητας ήταν όμορφες, γιατί τις μοιραζόμουν μαζί σου. Και τι γίνεται όταν ξαφνικά νιώθεις ότι κάτι συμβαίνει; Δεν ξέρεις τι. Απλώς όπως ένιωσες την αρχή, έτσι νιώθεις και το τέλος. Μια απότομη φθίνουσα πάνω στην ευτυχία της ανιούσας κ αναρωτιέσαι. Γιατι; Αλλά κάνεις το χαζό. Και συνεχίζεις.
Συνέχεια στα όρια, στα όρια μη χάσω την αξιοπρέπειά μου. Στα όρια μη σε πιέσω. Μη σε πιέσω να μ’ αφήσεις να σε πείσω. Να σε πείσω γι’ αυτό που θέλω να ζήσω μαζί σου. Και δεν ξέρεις πόσο θέλω να μ’ αφήσεις να σε φροντίσω και δε θα μάθεις ποτέ πόσες προσπάθειες θα έκανα εγώ για να μην ξαναπληγωθείς. Και το τελειώνεις και δεν ξέρεις. Δε μ’ αφήνεις και δε μ’ αφήνω πια και μένα. Θέλω να με προστατέψω.
Πέρασα πολλά μέχρι ν’ αποτυπωθώ πάνω σου. Πέρασα αρκετά μέχρι να μάθω τι θα μπορούσα να δώσω σε περίπτωση που ερωτευθώ. Κι ήρθες στην απόλυτη φάση μου. Και σε βρήκα και σε χάνω. Ας είναι, είπα. Πάω να κοιμηθώ. Και κοιμάμαι με τη σκέψη ότι είσαι κάτω απ’ το σπίτι μου. Και ξυπνάω με το μήνυμα «Θέλω να προσπαθήσουμε, κατέβα!».
Κατεβαίνω με πιτζάμες και το μαλλί απ’ τον ύπνο -πόσο κουλ;- χωρίς μακιγιάζ, χωρίς καμία θέληση να κρύψω κάτι. Γενικά δε μίλησα. Να σ’ αγκαλιάσω ήθελα. Να πέσω πάνω σου και να πάρω μια βαθιά ανάσα. «Σφίξε με κι ας προσπαθήσουμε. Ας ρισκάρουμε».
Κάντε το κι εσείς. Δε θα το μετανιώσετε.
Επιμέλεια κειμένου Ιωάννας Καμπουρίδου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ιωάννα Καμπουρίδου
