Να χαίρεσαι τη ζωή σου, να τη ζεις στα άκρα

Κι εκείνο το «θέλω να ζήσω στο έπακρον», πόσο υποκειμενικό είναι; Το τι σημαίνει και ποια είναι τα άκρα που έχει ορίσει ο κάθε ένας από μας, είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να ακούς.

Μια βόλτα με ένα γρήγορο αμάξι στους μεγάλους δρόμους της παραλιακής, μια ξαφνική πρόταση για ποτό τα ξημερώματα, μα αγκαλιά γεμάτη σκέψεις σε ένα ξένο μέχρι τώρα για σένα, αμάξι, ένα «απαγορευμένο» φιλί κι ένα πάθος που δεν πίστευες ότι μπορεί να γεννηθεί γιατί απλά «Δεν πρέπει» και μια γενικότερη απόλαυση όλων αυτών των στιγμών που τόσα χρόνια απέφευγες να ζήσεις, ίσως να αποτελεί και για εσένα μια πηγή αναγνώρισης, πως δεν αφήνεσαι μόνο στις στιγμές, αλλά τις ζεις.

Γιατί, έχει παρατηρηθεί πως στην πλειοψηφία των γενικών φιλοσοφικών συζητήσεων, οι άνθρωποι τείνουν να είναι ονειροπόλοι και περισσότερο δυναμικοί, όταν όμως το θέμα έρθει σε συγκεκριμένες προσωπικές καταστάσεις, αυθόρμητα γινόμαστε προστατευτικοί, είτε αφορά εμάς είτε κάποιον φίλο. Πιθανότατα, είναι στη φύση του ανθρώπου να αποφεύγει το ρίσκο, ειδικά σε περιπτώσεις αμφιβόλου ασφάλειας, όπου το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι απόλυτα προσδιορίσιμο.

Χάνεσαι στις σκέψεις σου και δε ζεις. Ο χρόνος είναι ύπουλος και του επιτρέπεις να «σέρνει» μαζί του ευκαιρίες, χαμένες μέρες ακολουθώντας το στημένο κι ασφαλές σου πρόγραμμα, γιατί απλά κάνεις πως δε βλέπεις τις εμπειρίες που σε καλούν να ζήσεις ρισκάροντας. Αναμενόμενο είναι να φοβάσαι.

Είμαστε οι επιλογές μας και το μέλλον είναι μια άμεση συνέπεια αυτών. Αναμενόμενο, λοιπόν, είναι να είμαστε περισσότερο σκεπτικοί και λιγότερο τολμηροί εφόσον γίνεται αναφορά στη ζωή μας. Γιατί στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος ούτε όλες οι εμπειρίες είναι ευχάριστες. Ρίξε μια πιο προσεκτική ματιά. Το βλέπεις; Ο κόσμος είναι φοβισμένος. Οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι, έχουν πληγωθεί κι έχουν μάθει να πληγώνουν. Σίγουρα, λοιπόν, δεν είναι όλα τόσο εύκολα και τόσο απλά, όσο φαίνονται.

Κυκλοφορούμε μπερδεμένοι και δεν μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον αυθορμητισμό ή την ασφαλή μετριότητα. Απ’ τη μία, η άποψη του να ζεις ελεύθερα, βασισμένος στο γεγονός πως κάπου προς το τέλος θα πεις πως έζησες μια ζωή βασισμένος στο ένστικτό σου, ανεξάρτητα απ’ το αποτέλεσμα κι απ’ την άλλη, φοβάσαι πως η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι.

Δεν είναι αδιέξοδο, όχι. Απομένει να βρεις μία ισορροπία που να ταιριάζει στο χαρακτήρα και στις αντοχές σου. Τίποτα δεν είναι τόσο περίπλοκο, αν εμπιστευτείς τον εαυτό σου και σταματήσεις να αναλύεις τόσο πολύ τα πράγματα. Γιατί κάποια στιγμή θα μετανιώσεις..

Θα μετανιώσεις που σε απασχολούσε τόσο πολύ η γνώμη των άλλων. Θα μετανιώσεις που δεν υπερασπίστηκες τον εαυτό σου όταν έπρεπε, θα μετανιώσεις που δούλευες τόσες πολλές ώρες και που άφησες το άγχος να τρομοκρατεί το μέλλον σου. Θα μετανιώσεις, που δεν είχες καταλάβει πόσο υπέροχος ήσουν και που δεν τόλμησες να δείξεις στους ανθρώπους σου πόσο τους αγαπάς.

Γι’ αυτό λοιπόν, μη μετανιώσεις. Κι ό,τι ανέβαλες για αύριο, καν’ το σήμερα.