Όσο κυνηγάς κάτι, τόσο απομακρύνεται από σένα, λένε οι φίλοι μου, οι πάνσοφοι κι όσο το αποφεύγεις, όλο πιο κοντά σου έρχεται. Είναι κακό, βλέπετε, να πλαισιώνεστε από φίλους χημικούς και μαθηματικούς γιατί, λένε με περηφάνια πως, όλα έχουν μια εξήγηση.
Και βγάζουν χαρτί και μολύβι κι είναι ήδη έτοιμοι να εξηγήσουν μια χημεία απαράμιλλη κι ονειρεμένη που μια σε πετάει ψηλά και χάνεις τα λογικά σου και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο μπορεί να σε κλείσει στο σκοτεινό καβούκι σου και να σε εγκλωβίζει στοιχειώνοντάς σε.
Και θέλουν να μου πουν πως ο έρωτας, η μέχρι τώρα «ανεξήγητη δύναμη» που μας συνεπαίρνει, αυτή η «μαγεία» που μας μετατρέπει σε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε, αυτή η «μοίρα» που μας οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια, δεν είναι πια τόσο ανεξήγητη.
Κάτι λένε για κοκτέιλ χημικών ουσιών που εκκρίνει ο εγκέφαλός μας. Μια ρομαντική ανταλλαγή φερομονών και σεροτονίνης, ορμόνες που εκκρίνονται με την πρώτη κιόλας ματιά. Οι κόρες διαστέλλονται και παραμένουν ακίνητες στο ίδιο σημείο και σε αυτό το σημείο επιβάλλεται να αφήσεις κάτω οτιδήποτε κρατάς στο χέρι σου!
Πρόκειται για ζήτημα δευτερολέπτων. Την ίδια στιγμή ερωτεύεσαι και την ίδια στιγμή ξεκινάς τις σπαστικές κινήσεις όπου οι φίλοι σου σε κοιτούν σαν να ‘σαι εξωγήινος. Και δεν το πιστεύω που ακόμα και τώρα οι χημικοί έχουν μια απάντηση: «Αυτό το μείγμα χημικών ουσιών που εκκρίνει ο εγκέφαλος δρα παρόμοια με τις αμφεταμίνες, διεγείροντας το κέντρο ευχαρίστησης του εγκεφάλου. Έτσι, όταν είναι κανείς ερωτευμένος, νιώθει ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς ευφορίας». Νιώθω ευφορία, αγάπη μου, απαντώ, γιατί ένιωσα σαν να παίζω σε ταινία. Ένιωσα ότι αποτυπώθηκα, ότι αισθάνομαι για πρώτη φορά! Και δώσ΄του οι συζητήσεις όλο υπονοούμενο, και δώσ’ του τα χεράκια μου να τρέμουν.
Είναι γεγονός, πως το manual που έχεις στο μυαλό σου να αραδιάσεις για να εντυπωσιάσεις, αυτή τη στιγμή σου είναι παντελώς άχρηστο. Γιατί ακριβώς είσαι ευτυχισμένος. Γιατί όντως νιώθεις την ευφορία που σου έλεγαν. Όσο κι αν ήθελα να σαμποτάρω όλες αυτές τις θεωρίες περί χημείας, σήμερα για πρώτη φορά μπόρεσα να τις αντιληφθώ.
Δεν ξέρω κατά πόσο μου αρέσει η ιδέα πως η εικόνα του φτερωτού θεούλη όλο και θολώνει, ωστόσο, φροντίζω να διατηρώ την εικόνα του «άλλου μισού», του ένα και μοναδικού ανθρώπου που θα νιώσεις ότι μπορείς μαζί του να είσαι πλήρης.
Και πού να ήξερα πως κάτω απ’ τον ρομαντικό μανδύα, ο έρωτας είναι κυριολεκτικά θέμα χημείας; Πως στα παγωμένα εργαστήρια βιολόγων και νευρολόγων τα ρομαντικά μας συναισθήματα αναλύονται, παρατηρούνται, ερευνώνται κι αποκρυπτογραφούνται; Αυτό, βέβαια, δε μας εμποδίζει σε καμία περίπτωση να συνεχίζουμε να ζούμε τον έρωτα με τον ίδιο μαγικό κι εκστατικό τρόπο όπως ανέκαθεν.
Αρκεί που γνωρίζουμε πλέον ότι όσο κι αν μια κόκκινη καρδιά θα είναι το αιώνιο σύμβολο των απανταχού ερωτευμένων, όλη η ιστορία του έρωτα και της αγάπης αρχίζει -και τελειώνει- μέσα στις ατέρμονες πτυχώσεις του εγκεφάλου μας. Γι’ αυτό αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα βαθιά μυστήρια του ερωτευμένου μυαλού. Ίσως, μάλιστα, καταφέρουμε να πάρουμε απαντήσεις σε ερωτηματικά και σε ανασφάλειες που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της σχέσης.
Ανεξάρτητα όμως με την πληθώρα χημικών αντιδράσεων που κρύβονται κάτω απ’ το φάσμα του έρωτα, η αλήθεια είναι πως η συναισθηματική σωρεία έντονων αισθήσεων και σωματικών συμπτωμάτων ενός ερωτευμένου ατόμου, δεν αλλάζει.
Το στομάχι θα συνεχίζει να σφίγγεται, τα γόνατα θα τρέμουν κι η αίσθηση αναμονής κι αγωνίας μέχρι να τον ξαναδείς, θα συνεχίζει να μοιάζει σαν μια μικρή περιπέτεια! Το ζήτημα είναι να έχετε «καλή χημεία».
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καμπουρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Καμπουρίδου
