Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αναρωτιέται πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχες βιώσει κάποιες καταστάσεις; Να εύχεσαι να είχες τη δυνατότητα να μπορούσες απλά να διαγράψεις στιγμές, ή ακόμα να μην τις είχες ζήσει εξαρχής; Να μην είχες γνωρίσει ανθρώπους που σε πόνεσαν;
Στοίχημα ότι το μυαλό σου πήγε στον τελευταίο σου επίπονο χωρισμό. Και τι δε θα ‘δινες να γύριζες τον χρόνο πίσω να άλλαζες κάποιες αντιδράσεις, να διέγραφες τους τελευταίους μήνες και την απότομη αλλαγή στη συμπεριφορά που σε έκανε να αναρωτιέσαι πού εξαφανίστηκε ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες, ή ακόμα και τόσο πίσω ώστε να μην τον γνώριζες ποτέ. Για σκέψου ωστόσο. Μόνο αυτά σκέφτηκες; Δεν είχατε όμορφες στιγμές;
Φυσικά κι είχατε. Σκέφτεσαι τη μέρα που συναντηθήκατε για πρώτη φορά. Την απότομη έλξη κι αυτό το ξεσηκωτικό συναίσθημα του έρωτα. Την αδυναμία σου να κοιμηθείς εκείνο το πρώτο βράδυ, γιατί σκεφτόσουν μέχρι το πρωί το πόση ευτυχία ένιωσες, χωρίς να ήξερες τι θα ακολουθήσει.
Εκείνοι οι πρώτοι μήνες που θέλατε να γνωρίσετε ο ένας τον άλλον, που πετούσατε σε χαμηλό έδαφος όταν πρωτοεκφράσατε τα συναισθήματά σας. Εκείνες οι στιγμές που τις βλέπεις σε φωτογραφίες και ξεθάβεις απ’ τη μνήμη σου όλα όσα είχες ζήσει.
Γιατί τελικά, οι σκέψεις που σε πληγώνουν είναι αυτές. Γιατί, ίσως, να είναι αυτές οι στιγμές που σε κρατούσαν στη σχέση, όταν ένιωθες πως κάτι είχε αλλάξει. Διατηρούσες μια σχέση, στο βωμό του παρελθόντος, ελπίζοντας. Κι ίσως, αυτό είναι που σε πληγώνει. Το ότι θυμάσαι.
Άτιμο πράγμα η μνήμη. Άτιμος κι ο χρόνος. Παίζει μέσα στις χούφτες του ζωές, όνειρα, μνήμες. Και τις ανακατεύει, τις μπερδεύει, τις τιθασεύει και στο τέλος μπορεί να τις βγάλει εντελώς άχρηστες. Εκείνα τα «για πάντα» που υποσχεθήκαμε πως θα θυμόμαστε και θ’ αγαπάμε κι εκείνα τα «για πάντα» που ορκιστήκαμε πως θα πονάμε και θα θυμόμαστε. Και γίνονται καπνός.
Ύστερα σκέφτεσαι εκείνο το πρώην κολλητάρι που σε λίγο χρονικό διάστημα κατάφερε κι έγινε δικός σου άνθρωπος. Που περάσατε μαζί όσα δεν είχες περάσει με φίλους που διατηρείς από παιδί. Όσο και αν σου λείπει απ’ την παρέα, όσο κι αν σκέφτεσαι πόσα καλά στοιχεία είχε, πόσο ωραία περνούσατε κι όσο και αν αυτά θυμάσαι και σε πληγώνουν, οφείλεις να θυμάσαι τη στιγμή που σου ήρθε εκείνο το μήνυμα και σου είπε πως «άλλαξε μοτίβο ζωής».
Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί, αλλά κοίταξες για πρώτη φορά τη σκάρτη επιφάνεια. Πρέπει να θυμάσαι, γιατί αν δεν σου είχε δείξει πώς είναι να τρως τα μούτρα σου από ανθρώπους που δεν αξίζουν, δε θα είχες γνωρίσει τους πραγματικούς κολλητούς σου κι ακόμα και αν το είχες κάνει, δε θα μπορούσες να τους εκτιμήσεις τόσο όσο αυτή τη στιγμή, που μόνο στη σκέψη τους χαμογελάς.
Επειδή λοιπόν στην πραγματικότητα, δεν έχουμε την επιλογή αυτών των ευχών, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αρχίσουμε να βλέπουμε πίσω από αυτά που έχουμε ζήσει. Όχι απλά να ρίξουμε μια ματιά, αλλά να δούμε ουσιαστικά. Όλες οι στενόχωρες καταστάσεις που έχουμε ζήσει, οι απώλειες , οι χωρισμοί οι ευκαιρίες που χάσαμε, τα λόγια που μας πλήγωσαν, είναι όλα κομμάτια απ’ τη ζωή μας.
Δε σου προτείνω να ξεχάσεις αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν κι έφυγαν, δίκαια ή άδικα, στην ώρα τους ή πρόωρα. Ούτε φιλίες που στάθηκαν λίγες, βουτηγμένες σε μικρές ή μεγάλες προδοσίες.
Έχεις κάθε δικαίωμα να διατηρείς στο μυαλό σου ό,τι όμορφη σκέψη έχεις για το κάθε άτομο που συνάντησες, για την κάθε όμορφη στιγμή που έχεις ζήσει μαζί τους και να πονάς για την απώλεια αυτών. Ξέχασες μόνο να σκεφτείς πόσο τυχερός είσαι που τα έζησες αυτά. Ξέχασες να σκεφτείς πως η ομορφιά δε βρίσκεται στο παρελθόν, αλλά στην εξέλιξη.
Αντί λοιπόν, να πονάς όσο σκέφτεσαι τις στιγμές που δε συνεχίζεις να ζεις, αναλογίσου πόσες ευκαιρίες μπορεί να έχεις χάσει ήδη.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καμπουρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Καμπουρίδου
