Όπου και να με πας θα σε ακολουθήσω

Ποτέ  δεν ήμουν τολμηρή, θέλω να το ξεκαθαρίσω. Είχα μάθει να κινούμαι σε ασφαλή, για ‘μένα, μέρη. Η καθημερινότητά μου, ήθελα να έχει μια δόση οικειότητας. Να γνωρίζω νέα μέρη, να συναναστρέφομαι με καινούρια άτομα, αλλά με μέτρο. Ήθελα να νιώθω πως ανά πάσα στιγμή θα επιστρέψω στο σπίτι μου ή στα άτομα εκείνα που αποτελούν το σπίτι μου.

Με εσένα είναι αλλιώς. Και σε αυτό το σημείο, είναι αλλιώς. Γιατί δεν είσαι για μένα άλλη μια από αυτές τις ιστορίες αναζωογόνησης του «εγώ» μου. Σε σένα θέλω να παραδώσω έναν συνειδητά αφοπλισμένο, εξαιτίας σου, εαυτό. Θέλω να σταθώ απέναντί σου με τα χέρια ψηλά και να προσπαθήσεις να εκμεταλλευτείς εκείνο το αγρίμι που κρύβω μέσα μου. Αυτό, που έχεις εξημερώσει, ως ένα βαθμό, μέχρι σήμερα κι όσοι με ξέρουν, με πειράζουν γι’ αυτή μου τη μεταστροφή.

Απ’ τη στιγμή που σε γνώρισα, έγινες η αλήθεια μου. Εκείνη η προσωπικότητά μου που κατάφερνε να μανιπουλάρει τους άλλους απλώς για να κάνει το κέφι της, μαζεύτηκε. Εκείνος ο εγωισμός κι η δήθεν «μαγκιά», μαζί σου δε μου αρέσει. Δε μου αρέσω εγώ έτσι όταν είμαι μαζί σου. Δεν είμαι ψεύτικη όμως. Ο εαυτός μου είμαι, απλά ερωτευμένη μαζί σου.

Γι’ αυτό θέλω να σε ακολουθήσω. Γιατί, μπορώ για σένα να ακολουθήσω όλα τα ασυνήθιστα. Αν κι εμείς εφαρμόζουμε άλλον κώδικα. Δε μας νοιάζει τι λέει η κοινή λογική,  γιατί ακριβώς δε μοιάζουμε με κανέναν ή τίποτε που είχαμε συναντήσει ή θα συναντήσουμε. Γιατί μπορούμε άνετα να τσακωθούμε με τη λογική τους και να πάμε όπου μας βγάλει. Να μάθουμε ο ένας δίπλα στον άλλον με τι μοιάζουν τα ανεξέλεγκτα και τα μοιραία.

Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δε συμπαθήσαμε οτιδήποτε συνηθισμένο και συμβατικό. Σαν να ψάχναμε μπελάδες μοιάζαμε πάντα. Κι οι δύο. Στις ξεχωριστές μας, τότε, ζωές. Σαν να ειρωνευόμασταν τη ζωή γιατί περιμέναμε στη γωνία να συναντηθούμε και να φύγουμε. Για να δείξουμε ο ένας στον άλλον, πώς είναι να διαλύεται ένα ολόκληρο παρελθόν απ’ τις μνήμες μας, για να αφιερωθούμε σε μας. Για να δεις για πρώτη φορά κάποιον μπροστά σου, να κάνει υπομονή για ό, τι του ζητήσεις και να μην εξαντλείται. Να μηδενίζει τον χρόνο ώσπου να ξαναβρεθείτε και να παγώνει τη στιγμή που είστε μαζί.

Κάθε φορά που με αγγίζεις και τα πάντα πάνω μου χτυπούν  κόκκινο, το πάθος μου για σένα δουλεύει εμμονικά στο φουλ για να αφυπνίσει όλες σου τις αισθήσεις, όπως αφυπνίζεις εσύ τις δικές μου. Ακόμη κι εκείνες που δεν ξέραμε καν ότι υπάρχουν. Ένα πάθος που παραμόνευε να «ορμήσει» με την πρώτη ευκαιρία. Με ξεσηκώνεις και με βάζεις να σε προκαλώ, να σε κάνω να ανατριχιάζεις και μόνο στο άκουσμα των σκέψεών μου που σε αφορούν. Με αναστατώνει η ιδέα του να σε κάνω να νιώσεις όλα όσα δεν κατάφερε κανένας μέχρι τώρα.

Γιατί το να σε ακολουθήσω όπου πας, είναι δεδομένο. Έτσι κι αλλιώς, πάντα εξαντλούμε τα περιθώριά μας, μαζί, για να δούμε κι αγκαλιασμένοι τι υπάρχει πέρα από αυτά, εν τέλει. Να παρατηρήσουμε όλες μας τις αντιδράσεις, να βρούμε όλες μας τις πλευρές και να τις ενώνουμε με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Κάπως έτσι γεννιούνται κι οι εκρήξεις των πυροτεχνημάτων, όταν μιλάμε για συναισθήματα. Μέσα από πειράματα κι ενώσεις. Δε γνωρίζεις πάντα απόλυτα τι κάνεις, κάνεις όμως αυτό που θέλεις. Κι αν το θέλεις πολύ, η έκρηξη αυτού του συναισθήματος δε θα σε σκοτώσει. Θα σε απογειώσει.

Να σε απογειώσω θέλω κι εγώ. Κι αν ή όταν, αυτό το δικό μας «κάτι» ολοκληρωθεί, θέλω να θυμόμαστε αυτά που νιώθουμε σήμερα. Αυτό το μοναδικό, και για τους δύο, σημάδι ολοκλήρωσης, ενώ βρισκόμαστε μόλις στην αρχή. Σώμα και ψυχή  στα άκρα, να φλερτάρουν με την πρώτη φορά, για κάθε νέα εμπειρία.

Και δε φοβόμαστε. Αρκεί να είμαστε μαζί.