Όχι άλλες συμβιβασμένες σχέσεις

Μέρες καρμπόν. Νύχτες Copy-Paste. Πλήττεις. Αλλά παραμένεις. Κατά γενική ομολογία, ξέρεις πολύ καλά πότε μια σχέση θεωρείται λήξασα. Αναγνωρίζεις, στην αρχή τουλάχιστον, ότι κάτι δεν πάει καλά και το βασικό, ότι δεν υπάρχει διάθεση να διορθωθεί. Αν διορθώνεται, βασικά.

Μια μουρμούρα συνεχής, τσακωμοί, ξαφνική έλλειψη επικοινωνίας ή σεξουαλικής ζωής, είναι μόνο απ’ τα μερικά σημάδια του τέλους που έχει έρθει. Όμως, ενώ παρατηρείς τα σημάδια, προτιμάς να παραμείνεις σε αυτήν τη σχέση. Είστε χρόνια μαζί, σκέφτεσαι. Σε ξέρει τόσο καλά,συνεχίζεις. Ποιος άλλος θα σε αντέξει, αναρωτιέσαι. Στο μεταξύ, είναι κι άλλοι  στη μέση, ίσως και παιδιά.

Πρέπει να αποτινάξεις το βόλεμα. Έχω την έντονη αίσθηση πως διατηρούμε μια κατάσταση κάτω απ’ το «καλά είναι κ’ έτσι». Μια λιγότερο καλή σχέση για τα δεδομένα σου, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε κακή συνήθεια. Ίσως δεν είναι αυτό που φανταζόσουν, αλλά ξέρεις και τι να περιμένεις. Σε συνδυασμό με το φόβο της μοναξιάς, μπορείς να συνεχίσεις να κοιμάσαι με έναν άνθρωπο για χρόνια και χρόνια, θυσιάζοντάς τα.

Απ’ την άλλη, μπορεί ο λόγος να είναι πρακτικός. Να έχει αποδοθεί στον καθέναν από εσάς, ένας ρόλος στα πλαίσια της καθημερινότητας. Πόσο μάλλον, όταν συγκατοικείτε. Έμαθες να είσαι ο ψυχολόγος της σχέσης κι εκείνος ο σοφέρ. Όμως κάποιες φορές τη λύση δεν την υπολογίζεις με βάση το συμφέρον, όσο περίεργο κι αν σου ακούγεται.

Η χαμηλή αυτοπεποίθηση, μπορεί να γίνει ακόμα ένα τεράστιο εμπόδιο στο να απομακρύνεις το ζυγό μιας κακής σχέσης. Αυτό που δε σου περνάει απ’ το μυαλό είναι πως μπορεί να φταίει η ίδια σου η σχέση για το «υπόγειο» που βρίσκεται η αυτοπεποίθησή σου. Ή απλά να φταίει η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό σου, που σε έσπρωξε εξ’ αρχής στην αγκαλιά αυτού του ανθρώπου. Και μένεις στα ίδια. Κι υπομένεις τα ίδια, λέγοντας ένα απλό «δεν μπορώ».

Στην πραγματικότητα, αυτό που δεν μπορείς, είναι απλά να δεις. Να δεις ότι αυτό που δεν μπορείς είναι αυτό που διατηρείς. Γιατί φοβάσαι. Σκέψου όμως, πως αυτό που φαντάζει στα μάτια σου ως η χειρότερη εναλλακτική, το να μείνεις μόνος δηλαδή, μπορεί να είναι τελικά ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις το φόβο της μοναξιάς.

Γιατί, κάποιες φορές το μόνο που φοβόμαστε είναι πως είναι αδύνατον να ξυπνάμε χωρίς μια καλημέρα. Να κοιμόμαστε μόνοι και να κάνουμε πράγματα μόνο για μας, χωρίς να έχουμε το ρόλο που είχαμε συνηθίσει να έχουμε. Αλλά μήπως τελικά είναι αυτό που θα σε απελευθερώσει; Το να ακούς πια μόνο εσένα;

Σίγουρα, ο πιο σοβαρός κι ο πιο περίπλοκος απ’ όλους τους λάθος λόγους για να παραμείνεις σε μία κακή σχέση, είναι οι τρίτοι ή σε έναν γάμο το μόνο που σε κρατάει να είναι τα παιδιά. Η σωματική ή λεκτική βία σε μια σχέση περνάει άμεσα στο υποσυνείδητο του παιδιού. Είστε γονείς κι όχι μόνο σύντροφοι. Είστε, οι ίδιοι που, εν ευθέτω χρόνω,  θα λογοδοτήσετε για τα ψυχικά τραύματα που θα έχει αποκτήσει το ίδιο σας το παιδί. Και ξέρεις, αυτό δεν έφταιγε.

Με το να μένεις σε μία σχέση, κάτω από αυτές τις συνθήκες, στερείς στον εαυτό σου, αλλά και στον άλλον, την ευκαιρία να βρείτε αυτό που πραγματικά θέλετε. Δεν είναι κακό που προσπαθήσατε. Δεν είναι κακό που υποχωρήσατε. Κακό είναι να μην το αποδέχεστε.

Μπορείς λοιπόν να διαλέξεις. Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δε σ’ αρέσει το σκηνικό σου μπορείς να βγεις από αυτό και να φύγεις! Ξέρω ότι η θεωρία είναι καλή στην αρχή και η συνειδητοποίηση η μισή λύση. Μετά ακολουθεί η πράξη. Αλλά, «πώς αντέχεις να πεθάνεις χωρίς να γίνεις όλα όσα είσαι»;