Στο τέλος κάθε σχέσης κρατάμε μόνο τα καλά της

Κάθε ανθρώπινη σχέση έχει τη δική της διάρκεια. Κάποιες κρατούν για χρόνια, άλλες αγγίζουν το για πάντα κι άλλες όχι. Ωστόσο, κανένας δεν μπορεί να κρίνει αν άξιζε ή όχι, μια σχέση ή μια φιλία παρά μόνο αν ψάξει να βρει τι έφταιξε μέσα του. Ή καλύτερα, τι άλλαξε μέσα του.

Φαίνεται σαν να ξεπέρασε το στάδιο που όλα έμοιαζαν μαγικά. Εκείνο που αισθάνεσαι πως το ταίρι σου είναι ξεχωριστό, μοναδικό. Που θέλεις να πιστέψεις πως υπάρχει κάτι μαγικό, το οποίο χαλιναγωγεί εκείνο το «τυχαία σε συνάντησα και σήμερα». Θέλεις να το πιστέψεις, γιατί σ’ αυτήν την πεζή κι άχαρη πραγματικότητα, αυτή η «μαγική» συνάντηση σε συνεπαίρνει κι εν τέλει με τη σκέψη αυτής, αποκοιμιέσαι.

Και έτσι μαθαίνεις να ζεις. Και δε βαριέσαι ποτέ. Γιατί ο έρωτας έχει από μόνος του κάτι το ξεσηκωτικό. Έχει την ικανότητα να μας κάνει να ταξιδεύουμε νοερά, να ονειρευόμαστε διαρκώς και συνήθως να προσδοκάμε. Να προσδοκάς να παραμείνεις έτσι και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή μαζί του. Κι ας τις δίνει με το σταγονόμετρο. Να περιμένεις, να υπομένεις και να εύχεσαι κάθε μέρα να ζήσεις τον έρωτα. Και να τον ζείτε, αλλά κάπως διαφορετικά απ’ ό,τι είχες συνηθίσει μέχρι σήμερα. Και να το ζει και το ταίρι σου μαζί σου. Κι ας μην το ξέρει. Ή καλύτερα, κι ας φοβάται που το ξέρει.

Ώσπου ο έρωτας αυτός, κάπου τελειώνει. Είναι η στιγμή που παύεις να τον εξιδανικεύεις, που παρατηρείς τον εαυτό σου να καταπιέζεται, να καλύπτει όποιο αρνητικό συναίσθημα έχει νιώσει και κυρίως να σταματά να δικαιολογεί. Κατάλαβες πως ερωτεύτηκες ένα όνειρο που δημιούργησες για τον εαυτό σου. Ταύτισες αυτό το όνειρο με τον εαυτό σου, του απέδωσες χαρακτηριστικά ίδια με τα δικά σου. Μόνο που ξέχασες,πως το ταίρι σου δεν είσαι εσύ. Ένα όμορφο ψέμα, μπορεί να ήταν ότι είχες περισσότερο ανάγκη εκείνη τη στιγμή που το δημιούργησες, όμως πόσο καιρό μπορείς να βιώνεις την ίδια κατάσταση;

Εκτός κι αν ένιωσες ακόμα μεγαλύτερο δέσιμο, τώρα που είδες την αλήθεια του. Γνωρίζοντας την πλήρη εικόνα του, αλλά και τη δική σου, μέσα στη σχέση που έχετε εσείς δημιουργήσει. Τον αγαπάς, ενώ ξέρεις πως δε σου αρέσουν όλα πάνω του. Συνειδητοποιείς το ώριμό σου συναίσθημα. Και κυρίως, την ενηλικίωση σου, τη στιγμή που του είπες ό,τι ακριβώς νιώθεις. Το πόσο αντέχετε κι οι δύο την ενδεχόμενη καταστροφή, έγκειται στα πλαίσια του ρίσκου που αποφέρει ο πειραματισμός της ευτυχίας!

Και μπορεί στον έρωτα να γίνεται πιο εύκολα κατανοητό αυτό, όμως το ίδιο «παραμύθι» ο άνθρωπος μπορεί να το πλάσει θέλοντας να δημιουργήσει μια σχέση που έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Να επινοήσει χαρακτήρες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, να αποδώσει ρόλους και να προσπαθεί να τη διατηρήσει, μάλιστα, υπομένοντας τα μύρια όσα. Μια φιλία, στην οποία μοιράζεται κάθε κρυφή του σκέψη και κυρίως μία ατέρμονη αγάπη με αυτό το άτομο και με κάθε ατέλειά του.

Φαίνεται, λοιπόν, πως τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό παρά μόνο η στιγμή. Η στιγμή που ένιωσες πως αυτό το άτομο είναι σημαντικό για σένα, αλλά και την ίδια στιγμή που το ίδιο άτομο σε «άδειασε» συναισθηματικά. Φαίνεται, λοιπόν, πως και τα πιο έντονα συναισθήματα είναι σημαντικά μόνο για εκείνη τη στιγμή. Φαίνεται πως όλα περνούν και μπορούν εκατό τοις εκατό να αλλάξουν.

Την οπτική αυτού του προσώπου την επιλέγεις εσύ. Το κατά πόσο μπορείς να αντέξεις το στάδιο αυτό της συνειδητοποίησης, το ορίζεις και πάλι εσύ. Το στάδιο αυτό, που καταλαβαίνεις πως ο σύντροφος ή ο φίλος σου δεν είναι τελικά αυτό το ιδανικό που πιστεύεις. Η ελπίδα κι ο ενθουσιασμός, δίνουν τη θέση τους στη ματαίωση και την απογοήτευση, αντίστοιχα.

Όμως ακόμα αντιστεκόμαστε!

Διατηρούμε ακόμα την ψευδαίσθηση πως τον άλλον μπορούμε να τον αλλάξουμε, να κάνουμε πραγματικότητα τη φανταστική εικόνα που έχουμε γι’ αυτόν. Όμως γιατί; Γιατί όλα αυτά; Γιατί να μην αποδεχτούμε το τέλος κι ό,τι επιφέρει; Μια πιο σκληρή εικόνα της πραγματικότητας, μια συναισθηματική καταστροφή για σένα, όμως κοιτάξου! Λάμπεις πιο πολύ από πριν, πια! Γιατί έμαθες για ακόμη μία φορά τις αντοχές σου. Γιατί έκανες την τότε ανάγκη σου πραγματικότητα, πάλεψες γι’ αυτήν, αλλά κυρίως δεν έχασες τον εαυτό σου. Το παν είναι η οπτική που θα επιλέξεις να δεις.