Ας μιλήσουμε για εκείνον τον Οκτώβρη. Πριν κάποια χρόνια, όταν όλα ήταν πιο αθώα, με λιγότερες εμπειρίες και λιγότερες επιφυλάξεις, αλλά με αγνά συναισθήματα, με λιγότερα κριτήρια, αλλά με αμέριστη θέληση να χτίσεις κάτι. Να προσπαθήσεις να γνωρίσεις έναν άνθρωπο, έχοντας την ανάγκη για όνειρα και στιγμές. Στιγμές που θα έμεναν έντονες στις σκέψεις σου, αν όχι για πάντα, για όσο φρόντιζες εσύ να τις διατηρείς.
Η χρονιά που έβαλες σαν στόχο να γνωρίσεις «ένα αστέρι», να πας το πρώτο σου ταξίδι στο εξωτερικό και να ζήσεις αυτό που τόσα χρόνια ακούς, το κάρμα. Κι έτσι ξαφνικά, τον συναντάς και το ζεις απ’ το πρώτο κιόλας ραντεβού. Κι αφήνεσαι, να τα ζήσεις όλα. Έρωτας, ζήλια, αγάπη, αποκλειστικότητα. Όλα αυτά που φοβόσουν ότι δε θα τα ζήσεις κι όλα αυτά που ενώ τα ζούσες, φοβόσουν πάλι γιατί σου φαίνονταν ξένα.
Κι ένιωθες τόσο ωραία. Τόσο ζωντανός ακόμα κι όταν μελαγχολούσες. Τόσο μοναδικός ακόμα κι όταν δεν έκανες τίποτα γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Απλά υπήρχες δίπλα του κι αυτό του αρκούσε. Κι αυτό σε γέμιζε και σένα.
Κι έφθασε κι η φθορά στην ώρα της, όμως σας βρήκε απροετοίμαστους και τους δύο. Κι όλα έγιναν ξαφνικά παρελθόν. Οι στιγμές έγιναν αναμνήσεις και τα συναισθήματα πάγωσαν. Οι πρώτες σου σκέψεις, σαν ενοχικό άτομο, βασίζονταν κυρίως στο «κι αν..».
Κι αν είχες αντιδράσει διαφορετικά εκεί; Κι αν είχες πει τότε αυτό; Ακολουθούν πρόσθετες σκέψεις στις ήδη πολύπλοκες και τελικά ξετυλίγεις το κουβάρι όταν συνειδητοποιείς ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε. Φέρθηκες όπως ένιωσες και το λήγεις εκεί.
Αυτό, παράλληλα, σκέφτεσαι, πως δεν το κάνει ποτέ ο τότε σύντροφός σου. Για κάποιον λόγο, εμείς οι άνθρωποι δεν πιστεύουμε πως ό,τι νιώθουμε μπορεί να το νιώσει κι ο άλλος. Ακόμα κι αν είμαστε τυχεροί και μάθουμε από κάποιον γνωστό μας, έστω, πως σε αναζητά και σε ψάχνει όπως έκανες κι εσύ, από μόνος σου το αποκλείεις. Μέχρι που καταλαβαίνεις πως όχι απλά σε ψάχνει, αλλά κάθε μέρα κι ανελλιπώς.
Η πρώτη φορά που θα τον δεις, θα σε κάνει να αναπολήσεις τις στιγμές σας και θα αναρωτηθείς αν όντως τον έχεις ξεπεράσει. Περισσότερο γιατί σε ξάφνιασε αυτή η «επίσκεψη». Όμως κατάλαβες ότι εσύ τον έχεις ξεπεράσει όταν έπαψες να αναρωτιέσαι τι κάνει και πώς περνάει, γιατί απλά σταμάτησε να σε αφορά.
Γιατί οι σκέψεις πια δε σε πονούν. Γιατί έχεις συμβιβαστεί με τις αποφάσεις σου, γνωρίζοντας όταν τις πήρες ήταν για το καλό σου. Και καμαρώνεις για τον εαυτό σου και για τα κότσια σου, γιατί έμεινες σε αυτές, όταν αρχικά σε πονούσαν. Έφτασες στον πάτο και ξαναγεννήθηκες.
Εσύ λειτούργησες έτσι. Ξέρεις, κάποιοι άνθρωποι αφήνουν τον πόνο στην άκρη και ζουν από εκεί που το άφησαν. Δεν αφήνουν τον εαυτό τους να βιώσει τη στεναχώρια, να ζήσει τον πόνο και τον παραβλέπουν πιστεύοντας πως αυτό θα τους βοηθήσει. Κι όντως μπορεί να τους βοηθήσει. Τις περισσότερες όμως φορές, τους πλακώνει το ίδιο τους το κουκούλωμα. Και το βάρος πια, είναι ασήκωτο γιατί όταν συνειδητοποιούν πως άφησαν τον χρόνο να τρέχει, μένοντας οι ίδιοι άπραγοι, εκείνη τη στιγμή θα πανικοβληθούν. Αλλά πια, κάθε τους κίνηση θα μένει στα άγραφα. Κάθε τους μήνυμα, θα μπαίνει στα αρχειοθετημένα, γιατί απλά τα σκέπασε ο χρόνος.
Το κακό είναι πως πιστεύουν ότι εξακολουθούν να είναι μοναδικοί για τη δική σου ζωή. Ακόμα κι αν αυτό στην αρχή σου φαίνεται εγωιστικό, ωστόσο συνειδητοποιείς ότι μόνο σε αυτό μπορούν να σταθούν. Πατούν στα ήδη περπατημένα κι αυτό εσένα δεν έχει να σου πει κάτι. Τα έχεις σκεφτεί τόσες φορές πριν από αυτούς κι οι επαναλήψεις δεν προσδίδουν κάτι.
Καμία μαγεία, κανένα άγχος για το τέλος. Γιατί το είδες και το έζησες έντονα εκείνο το τέλος που σου έδωσε εκείνη τη μέρα. Ακόμα κι αν σκεφτείς να γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω, μην ντραπείς. Είναι λογικό. Γιατί ο θιγμένος σου εγωισμός έχει ανάγκη να επουλώσει την πληγή του. Δεν τίθεται θέμα αυτοαναίρεσης. Αν έχει ανάγκη ο εαυτό σου να κλείσει την πληγή αυτή, κάν’ το. Όμως είσαι σίγουρος γι’ αυτό;
Σε κάθε περίπτωση, πριν το κάνεις, καλό θα ήταν να σκεφτείς, πως η ζωή είναι μία. Πως ό,τι δεν άξιζε, δεν έμεινε. Κι αν πιστεύεις ότι άξιζε, δε μπόρεσε να σταθεί. Και δε στάθηκε γιατί κάποιος από εσάς δε μπόρεσε να το προστατέψει. Κι εκεί έγκειται το πρόβλημα.
Πριν κάνεις οτιδήποτε πάντως, πες δυνατά πως «Τα καλύτερα δεν τα έχεις ζήσει ακόμα».
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καμπουρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Καμπουρίδου
