Καψούρα. Μία λέξη που χαρακτηρίζει απόλυτα εκείνον τον κόμπο στο στομάχι και την αμηχανία στις κινήσεις του σώματος υπό την παρουσία εκείνου του γνώριμου προσώπου. Μια λέξη που ταυτίζεται με ξενύχτια πλημμυρισμένα στο αλκοόλ και σε τραγούδια-αφιερώσεις-νοητές καντάδες. Μια λέξη που μας κράταγε ξύπνιους τα βράδια ονειροπολώντας για το άτομο που μας κέρδισε την καρδιά. Ποιο όμως ήταν εκείνο το άτομο που τόσο η ψυχή μας λαχταρούσε;

Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα μεγαλύτερα καρδιοχτύπια κι οι πιο αξέχαστες κι αξεπέραστες καψούρες των ζωών μας, ερχόντουσαν τις πιο απρόσμενες χρονικές περιόδους, με άτομα τα οποία ούτε που μας περνούσε από το μυαλό ότι κατά εκεί πάει. Άτομα που στο μυαλό μας φάνταζαν απαγορευμένος καρπός. Άτομα όπως το κολλητάρι του αδερφού ή της αδερφής μας. Ήταν το άτομο που έβλεπες σε καθημερινή βάση, η συναναστροφή σου μαζί του περιορίζονταν στα τυπικά ενώ ο τρόπος που σ’ έβλεπε ήταν αδιαμφισβήτητα φιλικός.

Δεν μπορούσες να το αποφύγεις κιόλας, ήσουν αναγκασμένος να τους βλέπεις κάθε φορά που επισκέπτονταν το αδερφάκι σου. Στις αρχές περιεργαζόσουν τον τρόπο που κινούνται για να μάθεις τον χαρακτήρα τους. Στη συνέχεια ανακάλυπτες κοινά στοιχεία κι ενδιαφέροντα και τελικά πριν καν το καταλάβεις, έπεφτες στα δίχτυα της γοητείας τους δίχως κάποιον εμφανή τρόπο διαφυγής. Ίσως κιόλας να μην ήθελες να ξεφύγεις. Ίσως και να ευχόσουν με κάποιο μαγικό τρόπο να σε κοίταζαν έτσι όπως τους κοίταζες κι εσύ.

Πόσες φορές σου στοίχειωνε το μυαλό η σκέψη πως ήσουν μονάχα το αδερφάκι του κολλητού του φίλου; Πόσες φορές έκανες ό, τι περνούσε από το χέρι σου μόνο και μόνο για να τραβήξεις το ενδιαφέρον; Αν κάτσεις κι εσύ ο ίδιος κι αναλογιστείς πόσα έκανες και πώς φερόσουν θα καταλάβεις ότι ήταν εκρήξεις ανεξέλεγκτης έλξης. Ήθελες να έχεις την αμέριστη προσοχή έτσι ώστε να μπορέσεις να αποδείξεις την αξία και μοναδικότητά σου.

Υπήρχαν και στιγμές που έβλεπες πως οι προσπάθειές σου όντως έπιαναν τόπο. Έδειχναν κι εκείνοι σημάδια που μαρτυρούσαν ότι τα συναισθήματά σου ήταν αμοιβαία. Ωστόσο υπήρχε ένα εμπόδιο που δύσκολα θα επέτρεπε ένα ειδύλλιο σαν αυτό ν’ ανθίσει. Τα αδέρφια σου. Όσο κι αν προσπαθούσες να επιχειρηματολογήσεις να σε αφήσουν να κάτσεις στην παρέα τους, εκείνοι αρνιόντουσαν κατηγορηματικά. Κάθε φορά που η σχέση σου με το φιλαράκι τους έμοιαζε να γίνεται πιο στενή, έβρισκαν τρόπο να σας απομακρύνουν. Το έβλεπες στο πως δεν ήθελαν να έχεις πολλά-πολλά μαζί τους. Μέσα σου έβραζες από θυμό και κρατούσες μούτρα ενώ η άλλη πλευρά υποστήριζε πως ήταν για το καλό σου. Το θεωρούσες υπερβολικό ενώ εκείνοι δρούσαν προστατευτικά, νομίζοντας πως έτσι δε θα πληγωνόσουν.

Πόσο άδικο όμως είχαν. Όσα τείχη κι αν έχτιζαν για ν’ αποδυναμώσουν τα συναισθήματά σου, αυτά τα ξεπερνούσαν. Η έλξη αντί να μειωθεί, αυξάνονταν με τάχιστους ρυθμούς. Το απαγορευμένο ανέκαθεν έδινε μια πιπεράτη γεύση στο φλερτ. Αν ήταν κάτι για το οποίο αδιαφορούσες, ήταν οι απόψεις από τ’ αδέρφια σου. Άλλωστε αυτό που είχε σημασία για εσένα ήταν το κολλητάρι, αν εκείνο σου έδειχνε όλα τα απαραίτητα σημάδια, τότε τίποτα δεν μπορούσε να σου σταθεί εμπόδιο.

Στην τελική ίσως τα πράγματα να εξελίσσονταν και καλύτερα από ό, τι όλοι περιμένατε. Μπορεί από την ιστορία να έβγαινες κερδισμένος, να είχες έναν σύντροφο ζωής δίπλα σου με το αδελφάκι σου πλέον ως τον πιο θερμό υποστηριχτή. Δυστυχώς όμως η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές και δεν έχουν όλα τα ειδύλλια αυτή την ευχάριστη κατάληξη. Είναι και φορές που οι έρωτες είναι μονόπλευροι με αποτέλεσμα να στοιβαχτούν στο πίσω μέρος του κεφαλιού, ως κάτι το ανεκπλήρωτο. Τα λεγόμενα απωθημένα δηλαδή.

Όποια κι αν είναι η κατάληξη αυτής της ανεξήγητης έλξης, τα αδέρφια είναι αυτά που θα σου σταθούν, όποιο όνομα ή φύση κι αν έχει η καψούρα σου. Είτε για να χαρούν με τη χαρά σου, είτε για να σκουπίσουν τα δάκρυά σου.  Η υπερπροστασία τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μονάχα συσσωρευμένη αγάπη κι ανησυχία. Διότι για εκείνους η φιλία είναι ασήμαντη μπροστά στα συναισθήματα των αδελφών τους και η οικογένεια είναι ένας δεσμός που δε σπάει. Γι’ αυτό αυτό μην τους παρεξηγείτε. Είναι πράξεις αγάπης. Άλλωστε, αν ανταποδώσει το άτομο που πρέπει, τύφλα να ‘χει όποια διαφωνία.

 

Συντάκτης: Ρία Τσιακμάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου