Ο ζωολογικός κήπος που βρήκε «το πιο επικίνδυνο ζώο»

Ο ανθρώπινος νους αποτελεί το πιο πολύπλοκο μέρος του σώματος. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς λειτουργεί σε ευρύτερο βαθμό, παρόλο που πολλοί θέλησαν να το ερευνήσουν και έκαναν πολλά για να καταλάβουν την ψυχοσύνθεσή του. Το μυαλό είναι εκείνο που παίρνει όλες τις αποφάσεις και κρίνει τι είναι ορθολογικά σωστό και τι λάθος. Αυτό ευθύνεται για την παραμικρή κίνηση που τολμάει να κάνει το άτομο καθώς και για το αποτέλεσμα που προκύπτει. Κι ενώ προσπαθεί να επιλέξει την καλύτερη δυνατή επιλογή και λύση σε τυχόν προβλήματα, πολλές φορές καταλήγει να σφάλει.

Ο άνθρωπος ενώ έχει τη δυνατότητα να πράξει το καλύτερο για τον κόσμο και την κοινωνία, προτιμάει συχνά εκείνο που θα αποφέρει προσωπικό κέρδος. Έτσι συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτό, αψηφώντας τις επιδράσεις που θα ‘χει στο φυσικό περιβάλλον και στη ζωή που υπάρχει μέσα σε αυτό. Ως αποτέλεσμα η γη καταστρέφεται, το πράσινο γίνεται τσιμέντο και μπετό και ζώα εξαφανίζονται. Για όλα αυτά οι περισσότεροι έχουμε επίγνωση, ωστόσο είναι ελάχιστες οι ομάδες που αναζητούν κι απαιτούν την αλλαγή.

Και αυτό γιατί μια αλλαγή είναι κάτι που είναι εύκολο στα λόγια αλλά δύσκολο στο να πραγματοποιηθεί και ακόμη δυσκολότερο στο να ευαισθητοποιήσεις κάποιον και να τον πείσεις για τη σπουδαιότητα του να την κάνει. Μια αξιομνημόνευτη προσπάθεια για να κλονίσει το νου και να βάλει τον άνθρωπο σε σκέψεις, είχε καταβάλει ο ζωολογικός κήπος του Μπρονξ στη Νέα Υόρκη. Κατά τη δεκαετία του εξήντα, συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 1963, είχε γίνει γνωστό στις εφημερίδες πως ο ζωολογικός κήπος θα φιλοξενούσε στο χώρο του «το πιο επικίνδυνο ζώο στον κόσμο».

Έχοντας ήδη στην κατοχή του μεγάλο αριθμό ζώων, κατάφερε να συγκεντρώσει και εξίσου υψηλό αριθμό ανθρώπων στις πύλες του. Ουρές ολόκληρες περίμεναν η μία πίσω από την άλλη για να αντικρίσουν το περίφημο αυτό ζώο που κρύβονταν πίσω από τα κάγκελα κι ανάμεσα στα κλουβιά και που ήταν ικανό για το χειρότερο κακό όλων. Αυτό το ζώο που η επικινδυνότητά του ξεπερνούσε οποιοδήποτε άλλο. Οι φήμες και οι ψίθυροι πολλοί. Όλοι προσπαθούσαν να μαντέψουν ποιο θα ήταν τελικά το πλάσμα που θα αντίκριζαν. Σαν έφταναν στο παραθυράκι και στα στενά κάγκελα έρχονταν σε επαφή με την εξής επιγραφή: «Βλέπετε το πιο επικίνδυνο ζώο του κόσμου. Είναι το μόνο από όλα τα ζώα που έζησαν ποτέ που μπορεί να εξολοθρεύσει (και το έχει κάνει) ολόκληρα είδη ζώων. Τώρα έχει τη δύναμη να εξαφανίσει κάθε μορφή ζωής από τη Γη».

Διαβάζοντας αυτά τα λόγια θα περίμενε κανείς να έρθει αντιμέτωπος με κάποιο αποκρουστικό θέαμα, ή  με κάποιο άγριο θηρίο. Ωστόσο αυτό που αντίκριζαν δεν είχε καμία σχέση με τα πιθανά σενάρια και εικόνες που έπλαθε ο νους. Πίσω από τα κάγκελα κρύβονταν μονάχα ένας καθρέπτης στον οποίο οι παρευρισκόμενοι έβλεπαν την αντανάκλασή τους. Δεν ερχόντουσαν σε επαφή με κανένα εξαγριωμένο ζώο ή με καμία απωθητική εικόνα. Ερχόντουσαν σε επαφή με τον ίδιο τους τον εαυτό. Το μήνυμα που προσπαθούσε να περάσει ο κήπος με αυτό το μικρό τέχνασμα ήταν ξεκάθαρο και αρκετοί από τους επισκέπτες συμφώνησαν με την επιγραφή. Θα ήταν ανώφελο να διαφωνήσεις άλλωστε με τις δυνάμεις που κατέχει ο άνθρωπος και με τη σπιρτάδα που τον διακατέχει κάθε φορά που θέλει να εξαπλωθεί και να δημιουργήσει.

Σαφώς μετά από την τόση διαφήμιση και απήχηση που είχε, ήταν αναμενόμενο να λάβει κι εξίσου μεγάλη γνωστοποίηση από το κοινό καθώς και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Θα περίμενε κανείς να βουίξουν τα μέσα της εποχής, οι πάντες να συζητάνε για αυτό και ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί. Αυτός ήταν και ο σκοπός άλλωστε. Δυστυχώς όμως το θέμα δε διαδόθηκε σε ιδιαίτερο βαθμό παρά μονάχα σε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό. Το τι κρύβονταν πίσω από τα κάγκελα έμεινε στην αφάνεια. Κανένας τηλεοπτικός σταθμός ή καμία εφημερίδα δε θέλησε να παρουσιάσει «το πιο επικίνδυνο ζώο του κόσμου». Παρότι στη σήμερον ημέρα βγήκε στην επιφάνεια, την τότε εποχή το μήνυμα αποσιωπήθηκε. Ίσως βέβαια και να μη χρειάζεται να μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση αφού πέρα από το ανθρώπινο είδος σαν σύνολο, έθιγε και τις επικερδείς κινήσεις όσων βρίσκονταν σε ανώτερες θέσεις.

Και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο τα κέρδη υπερισχύουν της οικολογικής συνείδησης, μια επιγραφή σε ένα ζωολογικό κήπο άλλωστε δε θα αρκούσε για να σταματήσει τα συμφέροντα. Ακόμη και αν βρέθηκαν άτομα που ήταν σύμφωνα της λογικής, κανένας δεν έπραξε ενάντια της πλειοψηφίας. Όσοι πολέμησαν για το καλό της πανίδας και της φύσης εκεί έξω εκδιώχθηκαν από την ίδια την κοινωνία και κατέληξαν να βγουν στο περιθώριο. Στην τελική ο ανθρώπινος νους σκέφτηκε για άλλη μια φορά ατομικά και όχι για το κοινό καλό. Όσες προσπάθειες και αν έγιναν η καταστροφή υπερίσχυσε.

Στην περίπτωση του Μπρονξ το μήνυμα εστάλη αλλά δεν ελήφθη. Μήπως ήρθε η ώρα αυτό να αλλάξει;