Όλοι ψοφάμε για λίγο γνήσιο κλισέ ρομάντζο

Στον έρωτα, στην αγάπη και στις σχέσεις η συμπεριφορά του καθενός διαφοροποιείται. Άλλοι είναι κλειστοί, άλλοι πάλι πιο ανοιχτοί κι εκδηλωτικοί. Κάποιοι καταβάλουν περισσότερη προσπάθεια, άλλοι περιμένουν το έτερον ήμισυ να την καταβάλει. Κανείς δε μοιάζει με κανέναν ειδικά αφού τα συναισθήματα επηρεάζουν τις κινήσεις και τον τρόπο σκέψης του καθενός.

Μπορεί κάποιος να είναι ψυχρός κι απόμακρος αλλά υπό την επιρροή του έρωτα να γίνεται ο πιο θερμός και δοτικός σύντροφος. Ή ένας εξωστρεφής και κοινωνικός να γίνεται ξανά παιδί, ντροπαλό κι αμήχανο μπροστά στο αντικείμενο του πόθου του. Και μέσα σε όλο αυτό το ερωτοχτυπημένο πλήθος υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων, σπάνια για τα σημερινά δεδομένα. Μια ομάδα ανθρώπων που το μυαλό και η καρδιά τους ανήκει σε μια άλλη εποχή. Σε μια εποχή που ο ιπποτισμός διαπρέπει και τα λουλούδια είναι μια εκδήλωση συναισθημάτων κι όχι απλά μια χειρονομία. Μια εποχή που τα λόγια γράφονταν σε ραβασάκια κάτω από τα θρανία και τις πόρτες, ή μεταφέρονταν από αυτί σε αυτί και όχι με μια ειδοποίηση στο κινητό. Μια εποχή που η ποίηση συγκινούσε μέχρι και την πιο σκληρή καρδιά, που μύριζε ρομάντζο από μακριά.

Από μια άλλη εποχή μεγάλωσαν γενιές και γενιές και μέχρι και σήμερα γεννούνται κι άλλες. Οι γενιές των ρομαντικών. Αυτοί που στον έρωτα τα δίνουν όλα για όλα. Αυτοί που δε φοβούνται να ρισκάρουν και έχουν μάθει να μη συγκρατούν και να περιορίζουν τα συναισθήματά τους. Αυτοί που κυνηγάνε και διεκδικούν αυτό που θέλουν με κάθε θυσία. Αυτοί που ψάχνουν συνέχεια τρόπους για να εκδηλώσουν το ενδιαφέρουν τους. Άτομα που κρύβουν μέσα τους μια αθωότητα. Άτομα που μέσω ρομαντικών χειρονομιών μπορούν και εκφράζονται.

Άτομα όπως εκείνο το παιδικό φιλαράκι που μοιραζόταν τα πάντα μαζί σου γιατί σε νοιαζόταν περισσότερο κι από τον εαυτό του. Άτομα που κοντά τους η καρδιά σου χτυπούσε πιο δυνατά απ’ ό, τι συνήθως, ενώ οι πεταλούδες στο στομάχι σου πλήθαιναν κάθε φορά που ζητούσε να σου κρατήσει το χέρι. Άτομα που έφυγαν και χάθηκαν στο χρόνο είτε διότι δεν εκτιμήθηκαν είτε διότι δεν είχαν κάτι παραπάνω να δώσουν. Το να είσαι ρομαντικός δε σημαίνει απαραίτητα πως ανέχεσαι και τα πάντα. Κάθε άνθρωπος έχει και τα όριά του. Το ίδιο και οι ρομαντικοί. Όπως θα τρέξουν στην ανάγκη, έτσι και θα φύγουν αν τους εγκαταλείψεις. Μπορεί να είναι διατεθειμένοι να δώσουν όλο τους το «είναι» για να λειτουργήσει μια σχέση αλλά δε θα μείνουν άπραγοι αν τους περιπαίξεις. Μια ρομαντική καρδιά θα αντέξει πολλά μέχρι το ποτήρι να ξεχειλίσει. Δε θα τα παρατήσουν εύκολα, θα παλέψουν με κάθε εμπόδιο και δυσκολία, θα αγαπήσουν, θα πονέσουν, θα κλάψουν και θα γελάσουν μαζί σου, θα μαλώσουν, θα συγχωρήσουν, θα είναι δίπλα σου σε όλα αρκεί να γίνεται οργανικά, να μην τους αναγκάσει κάποιος να το κάνουν.

Όπως κάθε άνθρωπος, έχουν συναισθήματα κι εγωισμό που αν τον καταπατήσεις θα στραφούν κι εκείνοι στην έξοδο διαφυγής. Θα σε συγχωρέσουν μέχρι να πουν το «φτάνει». Η αγάπη τους δεν είναι δεδομένη, όπως και κανενός. Αν δεν την εκτιμήσεις θα την πάρουν να τη δώσουν αλλού. Δε θα είναι πάντα εκεί να περιμένουν. Το να είσαι ρομαντικός δε σε κάνει αυτόματα κι οσιομάρτυρα. Κι ούτε σαφώς έχει να κάνει με την κλισέ έννοια του ρομαντισμού το αν μια καρδιά θα κοροϊδέψει μια άλλη. Εκεί δε χωράνε και πολλά, παρά μόνο το αντίο.

Σε μια εποχή που τα κινητά έχουν γίνει προέκταση του χεριού και τα εικονίδια εκδήλωση τρυφερότητας, οι ρομαντικοί κάνουν τη διαφορά. Θα σε φιλήσουν στη μέση του δρόμου αν το θελήσουν, θα σε τραβήξουν να χορέψτε στη βροχή έτσι επειδή το έκανε και ο αγαπημένος τους ηθοποιός σε μια ταινία. Θα σε εξυψώσουν όσο δεν πάει με την αγάπη τους. Γιατί ό, τι και να λέμε κι όσο κουλ και να το παίζουμε, όλοι ψοφάμε για λίγο ρομάντζο, αρκεί να το λέει η καρδούλα μας.