Πέντε σκόρπιες γνώσεις πάνω σε κάτι δε σε κάνουν ειδικό

Προτιμήσεις. Αυτές είναι που χαρακτηρίζουν ένα άτομο και το ακολουθούν σε όλη του τη ζωή καθώς αυτές αποτελούν και τα ενδιαφέροντά του. Οι προτιμήσεις καθορίζουν τι θα επιλέξουμε να φάμε ή να πιούμε, τι μουσική θ’ ακούσουμε μόνοι ή με παρέα ή ποια ταινία θα δούμε στο σπίτι και το σινεμά. Μαζί μ’ αυτές σχηματίζονται κι οι απόψεις, οι οποίες πολλές φορές διίστανται, ειδικότερα όταν επικεντρώνονται σ’ ένα θέμα. Ο καθένας εκεί θα εκφέρει τη δική του γνώμη και συχνά έρχεται σε αντίθεση μ’ αυτού που επιμένει σε κάτι, δίχως απαραίτητα να έχει την κατάλληλη γνώση.

Το να έχεις γνώση σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, δε σε κάνει ειδήμων στον τομέα. Δεν μπορείς να βγάζεις λόγο για τις απίστευτες γνώσεις σου για κλασική μουσική και τις τέσσερις εποχές του Vivaldi όταν τα γούστα σου περιορίζονται στη ροκ και τα τραγούδια των Led Zeppelin. Είναι σαν να λες ότι ξέρεις να παίζεις πιάνο ενώ στην πραγματικότητα έχεις εξασκηθεί μόνο στο ακορντεόν. Μπορεί να κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία αλλά δεν είναι ούτε ταυτόσημα.

Έχεις βρει το νόημα στους στίχους του “don’t cry” των Guns n roses και δεν καταδέχεσαι ν’ ακούς τα καψουροτάγουδα των Ελλήνων ερμηνευτών. Ωστόσο μια χαρά χτυπιέσαι στα κρυφά όταν χωρίζεις ή έχεις κάποια ερωτική απογοήτευση. Πόσο ανούσιο ν’ αρνείσαι κάποιο είδος μουσικής όταν κι εσύ ο ίδιος καταλήγεις κάποια στιγμή να το ακούς. Βέβαια δε γίνεται κιόλας ν’ αναλύεις το βαθύτερο ή μη νόημα ενός είδους μουσικής και να κάνεις υποθέσεις γι’ αυτό και την ποιότητά του αν το έχεις ακούσει μονάχα μια φορά.

Γιατί να σνομπάρεις την ασιατική ή την κινέζικη κουζίνα επειδή τρως μόνο ιταλική; Γιατί να μπορείς να αποκλείεις με ευκολία μια κουζίνα έχοντας δοκιμάσει ένα πιάτο της βγάζοντας τόσο εύκολα κανόνα ποιότητας γι’ εκείνη; Έφαγες σούσι, δε σου άρεσε, τέλος, η Ιαπωνική κουζίνα είναι τραγική. Το βγάλαμε το πόρισμα. Άλλη γεύση έχει το ωμό ψάρι κι άλλο οι γαρίδες μέσα στα νουντλς. Είναι σαν ν’ αρνείσαι να φας ένα φαγητό σ’ όλη σου τη ζωή μόνο και μόνο επειδή το δοκίμασες κάπου και δε σε ενθουσίασε. Και η δοκιμή; Η δεύτερη ευκαιρία; Το να ανοίξεις τις πιθανότητες λιγάκι;

Κι είναι πολλά τα παραδείγματα, από βιβλία και ποιητές και φιλοσοφικές θεωρίες, από ψυχολογικές προσεγγίσεις, μέχρι τις σχέσεις και τον έρωτα, σε όλα βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπέρασμα και να πούμε πως εμείς ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε και γιατί δε θέλουμε αυτό που δε θέλουμε. Μπήκε η ταμπέλα, σφραγίστηκε κι η επιγραφή.

Το να έχεις άποψη δε είναι κακό και κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει το δικαίωμα να την εκφέρεις. Υπάρχει η ελευθερία του λόγου κι όλοι μπορούν να λένε αυτό που επιθυμούν. Ωστόσο δε γίνεται να επιμένεις ότι έχεις γνώσεις σε κάτι δίχως να έχεις εξετάσει όλους τους τομείς του. Το κάθε είδος αποτελεί και μια ξεχωριστή κατηγορία που καλείσαι ν’ ανακαλύψεις. Αν δε διαλέξεις να το κάνεις τότε μην το γενικεύεις. Εξάλλου προτιμήσεις είναι αυτές, κανείς δεν είπε πως πρέπει να είσαι παντογνώστης. Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, όσο περισσότερο βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα, τόσο περισσότερο περιορίζεις την ίδια σου τη ζωή και την πλάκα που μπορεί να σου προσφέρει. Και πάλι όμως, επιλογή δική σου. Αν δηλαδή σε αφορά μια επιλογή.