Τα αληθινά γεγονότα που ενέπνευσαν το Φάντασμα της Όπερας

Μιούζικαλ, ταινίες, βιβλία, θεατρικά έργα, στο χώρο της υποκριτικής και του κινηματογράφου όλα μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους. Δεν είναι λίγα τα βιβλία τα οποία υπήρξαν πηγή έμπνευσης ταινιών και παραστάσεων. Ίσως το πιο γνωστό από όλα όμως, να είναι το μυθιστόρημα του Γκαστόν Λερού με τίτλο «το Φάντασμα της Όπερας». Μπορεί να εκδόθηκε για πρώτη φορά στις 23 Σεπτεμβρίου του 1909, αλλά δεν έπαψε να εκπλήσσει και να συγκινεί μέχρι και σήμερα με κορυφαία του στιγμή τη μεταφορά του ως μιούζικαλ.

Η νεαρή σοπράνο Κριστίν καλείται να τραγουδήσει στη θέση της κορυφαίας σοπράνο της Όπερας Καρλότα, η οποία είναι άρρωστη κι αυτό φτάνει για να γίνει το απόλυτο αντικείμενο θαυμασμού και πόθου δύο δυναμικών χαρακτήρων. Του φαντάσματος ονόματι Έρικ και του παιδικού της φίλου ονόματι Ραούλ. Αυτοί οι δύο χαρακτήρες μάς παρουσιάστηκαν κι έκαναν θραύση στη μεγάλη οθόνη το 1925 με τον Λον Τσάνεϊ, αν κι έχουν γίνει πολλές αξιόλογες μεταφορές και ριμέικ και επί σκηνής αλλά και στον κινηματογράφο.

Όπως πολλοί γνωρίζουν, για την όμορφη Κριστίν το φάντασμα αποτελούσε δάσκαλος και φύλακας, ενώ ταυτόχρονα αποκαλούνταν Άγγελος της μουσικής. Ωστόσο πίσω από τους καθρέφτες και κάτω από την όπερα δεν κρύβονταν κανείς άλλος παρά μονάχα ένας άνδρας με πληγωμένη ψυχή. Ένας άνδρας με πορφυρά συναισθήματα, έτοιμα να κάψουν όποιον εναντιώνονταν στα σχέδιά του. Τα ίδια συναισθήματα ήταν αυτά που τον οδήγησαν στη σκηνή και στα άκρα, αφήνοντας μια σειρά από χαμένες ζωές στο πέρασμά του.

Μια τέτοια συγκλονιστική ιστορία γεννά επίσης και πολλά ερωτήματα. Τι ήταν αυτό που ενέπνευσε τον συγγραφέα και τον οδήγησε να συγγράψει κάτι τέτοιο; Το μυθιστόρημα είναι εν μέρει εμπνευσμένο από γεγονότα της Όπερας του Παρισιού κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα και τις κατασκευαστικές δυσκολίες που υπήρξαν κατά τη διαδικασία χτισίματος του κτιρίου, όπως επίσης και το μυστήριο που προκαλούσε -και συνεχίζει και προκαλεί- ο κόσμος της Όπερας πίσω από τα φώτα και τις κόκκινες κουρτίνες. Ίσως θα ήταν καλύτερα να πούμε, κάτω απ’ αυτές, σε ένα υπόγειο.

Τελικά υπήρξε όντως το φάντασμα ή είναι απλώς μυθοπλασία;. Αυτά που συνέβησαν στην όπερα του Παρισιού είναι πολλά, ενώ κάτω από την όπερα κρύβεται μια ιστορία. Στην πραγματικότητα κάτω από την Όπερα Γκαρνιέ, σ’ ένα δωμάτιο που το χρώμα έχει ξεθωριάσει και με μια τετράγωνη τρύπα στη μέση, υπάρχει μια σκάλα που φαίνεται να κατεβαίνει στο πουθενά. Αν όμως διασχίσει κανείς τη σκάλα θα οδηγηθεί σε μια λίμνη. Ο περίφημος μύθος με το φάντασμα διαδραματίζεται εκεί ακριβώς, σ’ αυτό το δωμάτιο. Περνώντας κανείς από τις κλιμακωτές σκάλες και τις κρυφές πόρτες, ίσως σκεφτεί πως το φάντασμα όντως υπήρξε. Αν πας για ξενάγηση, ο ξεναγός δείχνει τον πολυέλαιο, που, στην ιστορία, πέφτει στο ακροατήριο ενώ στη συνέχεια κατευθύνει τους επισκέπτες στην καμπίνα νούμερο 5, την κρυψώνα-ιδιωτικό μπαλκόνι του φαντάσματος, ο οποίος χώρος είναι γεμάτος με υπολείμματά του.

Ο συγγραφέας υπήρξε μπροστά στα γεγονότα που γέννησαν αυτήν την ιστορία, που είχαν μια λίγο πιο ρεαλιστική τροπή σαφώς. Εκείνη την εποχή, ένα από τα αντίβαρα του κεντρικού πολυελαίου, με βάρος λίγο μεγαλύτερο από 10 κιλά, έπεσε στο ακροατήριο και κόστισε τη ζωή από μια γυναίκα. Ήταν η κυρία Chomette, μια θυρωρός. Ο Λερού είχε ακούσει, επίσης, μια περίεργη φήμη, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στην Όπερα το 1908. Ένας από τους αρχιτέκτονες του Γκαρνιέ, ονόματι Έρικ, ζήτησε να ζήσει κάτω από το κτήριο και δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς. Γεγονός που όξυνε τη φαντασία του και λειτούργησε συνδυαστικά, φτιάχνοντας εν τέλει έναν από τους πιο πολύπλευρους και μυστηριώδεις χαρακτήρες που έχουν αποτυπωθεί, ίσως και ποτέ.

Παρ’ ότι ο συγγραφέας υποστήριζε θερμά την ύπαρξη του φαντάσματος, οι σύγχρονοι ερευνητές σαφώς και το αμφισβητούν. Σε αντίθεση με τον Λερού, όταν σκάφτηκαν οι κρύπτες της όπερας κι ανακαλύφθηκε μια χρονοκάψουλα το 1989 από εργάτες που έφτιαχναν το σύστημα εξαερισμού της, η οποία τελικά ανοίχτηκε το 2008,  εντόπισαν ότι το περιεχόμενο της διέφερε από αυτό που περιέγραφε ο ίδιος. Μέσα δε βρέθηκαν στοιχεία για κανένα σώμα.

Τελικά το κατά πόσο υπήρξε στ’ αλήθεια το φάντασμα είναι αμφιλεγόμενο. Άλλοι πιστεύουν ότι έζησε κι υπήρξε, ενώ πολλοί ερευνητές πιστεύουν πως ο Λερού ήταν ένας ιδιόρρυθμος καλλιτέχνης που υποστήριζε τη αποκύημά του κι αντιδρούσε, όπως θα έκανε και ο καθένας υπερασπιζόμενος την ιστορία του, μιας κι όλο το Χόλιγουντ τον ρωτούσε αν το φάντασμα ήταν όντως πραγματικό. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, η ιστορία του φαντάσματος πλάστηκε μ’ έναν εξωπραγματικό τρόπο που εύκολα συγχέεται η αλήθεια με τη μυθοπλασία. Γι’ αυτό άλλωστε αποτελεί το κάτι τόσο εντυπωσιακό. Στην τελική είναι στο χέρι του καθενός το τι θα διαλέξει να πιστεύει και τι όχι.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!