Το κλάμα ως εισιτήριο για να πετύχεις αυτό που θες

Όλα ωραία και ρόδινα ως τώρα. Ζεις μεγάλες στιγμές, χαμογελάς από ευτυχία, όλα πάνε τέλεια, ώσπου το μαύρο σύννεφο των προβλημάτων εμφανίζεται από το πουθενά και τα χαλάει όλα. Αμφιβολίες, προβληματισμοί, δισταγμοί και στεναχώριες αρχίζουν και καταλαμβάνουν το μυαλό και την ψυχολογία σου.

Κοιτάς το άτομο αντικριστά σου, αναλογίζεσαι όσα δεν πάνε καλά μεταξύ σας και σιγά-σιγά αποφασίζεις να το συζητήσεις. Προβάρεις συνεχώς στη σκέψη σου αυτά που θα πεις και με ό,τι θάρρος και τόλμη υπάρχει μέσα σου, ζητάς να συζητήσετε. Φαίνεται να ξαφνιάζεται, λες και έχει πλήρη άγνοια για τα προβλήματά σας. Εσύ όμως ξέρεις καλά πού πατάς και τι φταίει.

Ξεκινάς να εξηγείς, υποστηρίζεις τα λεγόμενά σου με επιχειρήματα και παραδείγματα, τονίζεις τα λάθη από τη δική του πλευρά και περιμένεις να ακούσεις και τη δική του οπτική. Ωστόσο οι απόψεις διίστανται. Διαφωνεί μαζί σου, αρνείται να πάρει θέση στο όλο θέμα και να παραδεχτεί το δικό του μερίδιο ευθύνης και κάπου εκεί ξεσπάει ο καβγάς.

Φωνές, κατηγορίες, και λόγια άσχημα, αλλά κανένας από τους δυο δε λέει να κάνει πίσω. Θα έκανες εσύ το πρώτο βήμα, αλλά ξέρεις ότι έχεις δίκιο εδώ και ο εγωισμός σου δε σε αφήνει να οπισθοχωρήσεις. Έτσι συνεχίζεις να μαλώνεις, πεπεισμένος πως στο τέλος θα καταλάβει ότι έχει άδικο. Και ενώ είσαι σίγουρος πως δε φταις, βάζει τα κλάματα.

Και τώρα τι γίνεται;

Αφού έχεις δίκιο, τι λάθος έκανες; Φώναξες -δικαιολογημένα-, αλλά τώρα γιατί σε κοιτάει λυπημένα; Και με τόσο κλάμα πώς να μη σταματήσεις τώρα εσύ να φωνάζει; Σπεύδεις να παρηγορήσεις τον άνθρωπό σου και ξέρεις πως το κλάμα ηρεμεί, αλλά εσύ νιώθεις άσχημα. Αισθάνεσαι ο κακός της ιστορίας και το μόνο που σκέφτεσαι είναι πώς να επανορθώσεις. Γιατί όμως εσύ να διορθώσεις αυτό που μόλις έγινε, ενώ εξαρχής ο φταίχτης ήταν εκείνος; Πώς κατέληξες να νιώθεις ένοχος δίχως να έχεις κάνει κάτι κακό;.

Ήταν το κλάμα αυτό που σε λύγισε. Δεν ήταν τυχαίο που ξέσπασε σε δάκρυα όταν οι κατηγορίες έπεσαν επάνω του. Ήξερε πως με αυτό τον τρόπο θα περνούσαν όλα και θα την έβγαζε καθαρή.

Ανέκαθεν το κλάμα ήταν το καλύτερο όπλο στις άσχημες στιγμές. Από μικρή ηλικία ο άνθρωπος το χρησιμοποιούσε. Όταν ο γονέας αρνούνταν να κάνει το χατίρι του παιδιού του, εκείνο ξεσπούσε σε κλάματα και φωνές, διότι ήξερε καλά πως θα υπέκυπτε και στο τέλος θα γινόταν αυτό που ήθελε. Κανένας γονιός δε θέλει να βλέπει το παιδί του να κλαίει, γι’ αυτό και είναι πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε για να φέρει το χαμόγελο ξανά στο πρόσωπό του -ακόμα και αν στην αρχή ήταν αντίθετος.

Έτσι όπως τότε, ακόμη και τώρα, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, το κλάμα έρχεται για να σημάνει τη λήξη σε όλα. Έρχεται για να δημιουργήσει τύψεις στον άλλον και να στρέψει την κατάσταση προς όφελός σου. Το κλάμα είναι το μεγαλύτερο αθώο όπλο συναισθηματικού εκβιασμού. Το θέμα είναι όμως να το αντιληφθείς προτού πέσεις στην παγίδα του. Είσαι σίγουρος τελικά πως εσύ έφταιγες;