Πόσο συχνά δεν ακούμε ανθρώπους να αναφέρονται σε ζευγάρια τα οποία φαίνονται πολύ αγαπημένα, σαν αυτό να είναι κάτι κακό; Ακούμε για ζευγάρια «μέσα στα μέλια» που όπου σταθούν κι «όπου βρεθούν κάνουν αισθητή την παρουσία τους». Αυτή η στάση από κάποιους κρίνεται ως θετική, ως η απόδειξη ενός μεγάλου έρωτα, από άλλους τόσους όμως κρίνεται ως αρνητική και προβληματική.
Ακριβώς στο ίδιο μοτίβο βαδίζουμε και όταν παραπονιόμαστε για το ότι δε μαλώνουμε συχνά με το έτερον ήμισυ. Πας στους φίλους και λες με λύπη πως με τον σύντροφό σου βιώνετε μια περίοδο ηρεμίας. Πως λείπουν οι καβγάδες και οι διαφωνίες κι αυτό σε προβληματίζει. Ναι, καλά διάβασες, λες πως η ηρεμία που υπάρχει στο σπίτι που ζείτε, σε προβληματίζει. Πως η έλλειψη φωνών, προσβλητικών εκφράσεων κι απερίσκεπτων λέξεων σου φαντάζει για κάτι άσχημο. Και η υπόλοιπη παρέα έντρομη από τη δήλωση σκέφτεται πως μάλλον υπάρχει κάποιο πρόβλημα κι έπειτα ξεστομίζει το κλισέ περί ηρεμίας πριν την καταιγίδα.
Σκέψου όμως τι λες και προβληματίσου. Μήπως εσύ έχεις τελικά την προβληματική στάση και δεν είναι το θέμα η ηρεμία που επικρατεί στη σχέση σου; Ας το αναλύσουμε λιγάκι περισσότερο. Μήπως η αθάνατη ελληνική οικογένεια με τα γνωστά οικογενειακά τραπέζια, ειδικά σε περιόδους γιορτών, μας έχει συνηθίσει ότι οι άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ πρέπει πριν κάτσουν στο γιορτινό τραπέζι να σφαχτούνε για θέματα χρόνων πρώτα, ώστε μετά δακρυσμένοι να συνεχίσουν το φαγοπότι ως αγαπημένη οικογένεια;
Μήπως θεωρούμε ότι όταν κάποιος μας φέρεται με ένταση και ξεσπά δείχνει το ενδιαφέρον του περισσότερο από κάποιον που δε μας πιέζει; Η απάντηση, όσο τρομακτική κι αν μοιάζει, είναι συχνά ναι. Έχουμε μάθει ότι ο καβγάς είναι ένα είδος ένδειξης αγάπης ή, για την ακρίβεια, πάθους. Έχουμε χειραγωγηθεί έτσι από γνωστές ατάκες τύπου «αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα». Για νοστιμάδα δεν ξέρω αλλά υγεία έχει σίγουρα. Μήπως λοιπόν να μην την τρέμουμε;
Και για να μη δημιουργήσουμε παρεξηγήσεις, δε μιλάμε για έναν σύντροφο αδιάφορο. Δεν αναφερόμαστε σε ένα άτομο το οποίο είναι ανύπαρκτο από τη ζωή σου και από τις στιγμές σου γενικά κι όχι μόνο στο κομμάτι των εντάσεων. Κανένας άνθρωπος δε θέλει να έχει πλάι του έναν άνθρωπο παγερό απέναντί του. Η έλλειψη όμως εντάσεων όμως δε συμβολίζει αδιαφορία ή έστω -για να μην είμαστε απόλυτοι- τις περισσότερες φορές δε συμβολίζει αδιαφορία. Ηρεμία στη σχέση δείχνει δύο ανθρώπους που σέβονται ο ένας τον άλλον, που δεν ξεπερνούν τα όρια και που έχουν χτίσει μια σχέση στην οποία μπορούν να δείχνουν την αγάπη τους όχι χρησιμοποιώντας μπινελίκια.
Εξάλλου η απόλυτη ηρεμία είναι συνήθως κάτι πρόσκαιρο. Αργά η γρήγορα, ως κοινοί θνητοί, θα διαφωνήσουμε και τότε θα θυμηθούμε το πώς πλαστήκαμε σε εκείνα τα ιδιόμορφα οικογενειακά τραπέζια, θα φωνάξουμε, θα ανεβάσουμε εντάσεις και θα επέλθει συνοπτικά η λήξη της περιόδου ειρήνης που τόσο πολύ μας τρόμαζε. Και τότε, γεμάτοι αυτοπεποίθηση, θα πάμε στους φίλους μας και θα πούμε «επιτέλους μαλώσαμε» ή ίσως καταρρακωμένοι από «τη συμφορά που μας βρήκε» θα πούμε πως μάλλον αυτό που είχαμε, χάλασε. Γιατί είμαστε πού και πού έτσι οι άνθρωποι. Αρεσκόμαστε να εξιδανικεύουμε αυτό που δεν έχουμε.
Φαντάζομαι πως όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που εσκεμμένα προσπαθούν να προκαλούν τους συντρόφους τους, να τους φτάνουν στα όριά τους και να δημιουργούν καβγάδες και φασαρίες άνευ ουσίας. Και ίσως να το κάνουν λόγω του φόβου της ηρεμίας, μα ας αναρωτηθούμε, κατά πόσο μια τεχνητή καταιγίδα θα προλάβει κάποια φυσική καταστροφή; Μήπως απλώς αποδυναμώσει το έδαφος κι έτσι όταν έρθει η πραγματική δεν μπορέσει το ζευγάρι να την αντιμετωπίσει;
Δεν ξέρω κατά πόσο οι υγιείς σχέσεις χτίζονται γύρω από φωνές ή από έλλειψη αυτών, φαίνεται πάντως πως οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ερωτευόμαστε ό,τι μας ζορίζει, μα όταν αυτό είναι θέμα νοοτροπίας κι όχι τάσης τότε είναι επικίνδυνο. Πρέπει να μας προβληματίζει πως νοσταλγούμε σχέσεις στις οποίες πονέσαμε, ενώ τις υπόλοιπες τις θεωρούμε αδιάφορες και τις βαφτίζουμε «φλώρικες».
Και κάπως έτσι λοιπόν, εν έτει 2021, καταλαβαίνουμε πως δεν έχουμε καταφέρει να εξαλείψουμε πολλά από τα κατάλοιπα που κουβαλάμε για χρόνια. Ο κόσμος θα αλλάξει όταν θα αλλάξουμε κι εμείς. Όταν μάθουμε πως όταν κάτι μας ενοχλεί το συζητάμε πολιτισμένα, χωρίς εντάσεις και φωνές. Όταν αντιληφθούμε πως η αγάπη δίχως πείσματα, μια χαρά νοστιμάδα μπορεί να έχει, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στο να τη γευτούμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αγγελική Μαλιόρα
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
