Αυτοθυσία: Αρετή, ή μέσο χειραγώγησης στις σχέσεις;

Ίσως έχουμε νιώσει την ανάγκη να θυσιάσουμε τα πάντα για έναν έρωτα, έναν σύντροφο, μια φιλιά, έναν άνθρωπο. Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα. Δουλειά, χρήματα, τόπο κατοικίας, κοινωνική εικόνα, οικογένεια και περίγυρο. Εδώ κάπου, ξεκινά και ο μονόλογος μέσα στο κεφάλι μας αλλά και στα κεφάλια των υπολοίπων που τους δείχνουμε ή τους περιγράφουμε αυτή την αυταπάρνηση. Αλήθεια,υπάρχουν αυτές οι ανιδιοτελείς σχέσεις; Ή απλώς έγινες ένα φερέφωνο στα θέλω κάποιου άλλου; Και εάν χειραγωγήθηκες από τις προτεραιότητες του ανθρώπου απέναντί σου, το επέλεξες ή στο επέβαλλε;

Ναι, καλά διάβασες. Μπορεί να το λέμε παιδική φιλία, μεγάλο έρωτα ή αιώνιο σύντροφο ώστε να το στολίσουμε, αλλά η πραγματική αλήθεια είναι πως απλώς επιλέγουμε να παραδοθούμε συναισθηματικά για να γίνουμε περισσότερο θελκτικοί στα μάτια του άλλου. Πάντα βέβαια υπάρχει και το ενδεχόμενο ο άνθρωπος αυτός να κατάφερε να διαχειρίζεται τέλεια τα συναισθήματά μας με αποτέλεσμα να μας οδηγήσει εκεί που ήθελε αποτινάζοντας από πάνω του οποιαδήποτε ευθύνη, αλλά θα ήταν εύκολο να το ρίξουμε στη δική μας αφέλεια και την πανουργία του άλλου, δε νομίζεις;

Δε συμφωνείς απόλυτα με αυτό που επιθυμεί ο άνθρωπος απέναντί σου να κάνεις ή μπορεί να μη συμφωνείς και καθόλου, αλλά επιλέγεις να το κάνεις. Συνήθως η επονομαζόμενη αυτοθυσία ξεκινά με μικρά-απλά πράγματα. Και σιγά σιγά μεγαλώνει και θεριεύει. Στην αρχή μπορεί όσα δέχεσαι να σου φαίνονται απλώς ασήμαντα, αλλά αργότερα συνειδητοποιείς ότι έχεις αλλάξει ριζικά. Στο ξεκίνημα αυτής της αυτοθυσίας-σχέσης  δε βλέπεις κανένα σημάδι και θεωρείς πως όλα βαίνουν καλώς. Οι αλλαγές δε σε τρομάζουν αντιθέτως στο απόλυτα πνιγμένο συναισθήματα μυαλό σου φαντάζουν πως έπρεπε να είχαν γίνει από καιρό. Ίσως να μην είναι πάντα αρνητικές, όταν σε βοηθούν να προχωρήσεις ή να βγεις λιγάκι παιχνιδιάρικα από τη ρουτίνα σου, αλλά είναι σίγουρα βλαβερές όταν κοιτάς τον καθρέφτη σου και δεν αναγνωρίζεις το είδωλο μέσα σε αυτόν.

Γιατί παρέδωσες τον εαυτό σου άνευ όρων σε κάποιον άλλον; Συχνά σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουμε την ανάγκη να καθορίζει τη ζωή μας κάποιος άλλος σε ορισμένες φάσεις της γιατί έτσι σπάμε τα δεσμά του πώς πρέπει να λειτουργήσουμε σωστά για να έχουμε μια καλή εικόνα ενώ αφήνοντάς τα όλα πάνω στον άλλο νιώθουμε ελεύθεροι- πράγμα που δεν ισχύει. Και ακριβώς το ανάποδο, συμβαίνει στην άλλη πλευρά. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους γύρω τους, είναι άνθρωποι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους τουλάχιστον, που για πάρα πολλά χρόνια βρέθηκαν κάτω από την πίεση κάποιου άλλου, γονέων, φίλων,συντρόφων και τώρα θέλουν να γίνει η αλλαγή ρόλων έτσι ώστε να βρούνε κι αυτοί κάποιον που να αποτελούν για εκείνον την κινητήριο δύναμή του.

Οι σχέσεις είναι ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι στις ζωές των ανθρώπων, όμως, και δε θα πρέπει να τις βλέπουμε ως παιχνίδι που νικά ο ισχυρότερος. Μην αφήνεις κανέναν να σε αλλάξει πιστεύοντας πως θα είσαι μια καλύτερη εικόνα του εαυτού σου και μην αφήνεις κανέναν να σε θεωρεί υπεύθυνο στα λάθη του. Κανένας δεν αγαπά τον εαυτό σου περισσότερο από εσένα και κάνεις δεν μπορεί να του φερθεί με περισσότερη στοργή  και αγάπη. Μην το ρίχνεις αλλού, πάρε την ευθύνη σου. Έτσι όταν χάνεις θα οφείλεται σε σένα, μα όταν κερδίζεις, θα φοράς τις δάφνες σου επάξια.