Είναι κάποια μέρη που πηγαίνοντας βουρκώνουν τα μάτια

Καμιά φορά, όταν περνάμε από διάφορα μέρη ή βρισκόμαστε σε κάποιο συγκεκριμένο, τυχαίνει να έχουμε ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, σαν να μας κατακλύζει μια αρνητική αύρα, κάποιο τρόπο το οποίο, την οποία δεν μπορούμε να περιγράψουμε με βεβαιότητα κι ακρίβεια. Σαν να υπάρχει μία θλίψη στην ατμόσφαιρα, και κάτι που μας κάνει να θέλουμε να τρέξουμε μακριά αλλά χωρίς να μπορούμε να αιτιολογήσουμε γιατί ο χώρος αυτός, ο φαινομενικά άκακος, βαραίνει την ψυχολογία μας. Είναι εκείνα τα μέρη που φοράνε συγκεκριμένο πρόσωπο, γιατί εκεί, μαζί με κάποιον, έζησες κάτι δυνατό και πια απέχει από τη ζωή σου.

Όλοι έχουμε ζήσει μεγάλους έρωτες. Κι ίσως να μη βγήκε και να έφυγε ή να φύγαμε, ίσως η ιστορία να τελείωσε άδοξα, μα οι αναμνήσεις και τα μέρη όπου τις ζήσαμε έμειναν. Εκείνα τα μικρά cafe που σερβίρουν κι αλκοόλ με χαμηλή μουσική, έγιναν σημεία αναφοράς, γιατί βγήκαμε για πρώτη φορά κι  αντήχησαν τα γέλια μας. Αλλά και στην πορεία αυτής της σχέσης, σε ένα παγκάκι στον δρόμο δίπλα από το σπίτι μας συνέβησαν οι τσακωμοί κι οι διαφωνίες μας, ακόμη κι οι προσπάθειες επανασύνδεσης. Το μαγαζί εκείνο που βγήκαμε με την παρέα τη μέρα του χωρισμού, που με το ζόρι μας έσυραν οι δικοί μας άνθρωποι κι εμείς νιώθαμε ένα μούδιασμα σε όλη τη διάρκεια που βρισκόμασταν εκεί. Όλα αυτά τα μέρη, κάθε φορά που τα ξανασυναντούν τα βήματά μας, μάς ξαναπονούν, λες και τα βιώνουμε όλα από την αρχή.

Όχι μόνο σε ερωτικό επίπεδο, αλλά και σε φιλικό υπάρχουν μέρη που καρδιά σου δε βαστάει να πάει ακόμη και χρόνια μετά. Αυτό μπορεί να συμβεί με την πόλη που σπούδασες. Κάθε που την επισκέπτεσαι, μια θλίψη σε καλύπτει κι ένα αίσθημα έλλειψης των υπέροχων εκείνων των χρόνων που έζησες, με αποτέλεσμα να θέλεις να αποφεύγεις να πηγαίνεις συχνά. Υπάρχουν μαγαζιά που έχουν βάλει λουκέτο πια ή άλλαξαν ιδιοκτήτη και χαρακτήρα, αλλά εσύ εκεί μέσα είχες περάσει τόσα και τόσα. Υπάρχουν καινούργια μέρη που έχουν ανοίξει και δεν υπήρχαν όσο βρισκόσουν εσύ εκεί. Κι είναι καμιά φορά επίπονο να βλέπεις αλλαγές να συμβαίνουν πάνω σε μνήμες που εσύ ακόμη κρατάς σφιχτά. Σταθμοί ΚΤΕΛ, τρένων κι αεροδρομίων, που αντάλλαξες αντίο και σου πήραν μακριά ανθρώπους, ή κι εσένα ακόμη.

Δεν ξέρω αν αυτό που μας δημιουργεί το συναίσθημα της θλίψης είναι όντως το μέρος που έχουμε συνδέσει με συγκεκριμένους ανθρώπους ή το γεγονός της δυσφορίας που δημιουργείται στους ανθρώπους όταν συνειδητοποιούν πόσο αλλάζει η ζωή τους όσο περνάει. Κανένα μέρος δεν είναι ωφέλιμο να μας δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση, τέτοια ώστε να μας παραλύει. Αντιθέτως θα πρέπει να το προτιμούμε γιατί είναι κομμάτι μας πια. Άλλωστε όλα έχουν να κάνουν με τη δύναμη της συνήθειας· ακόμη κι αν υπήρξαμε σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί με συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση, μπορούμε να ξαναπάμε με άλλους ανθρώπους και με άλλα συναισθήματα, έτσι ώστε να φτιάξουμε και νέες αναμνήσεις. Κι αν καμιά φορά μς επισκέπτεται η «αγία νοσταλγία» ας την υποδεχτούμε για λίγο, με ένα βούρκωμα, που θα δώσει τη θέση του στο χαμόγελό μας, για όλα όσα είχαμε την τύχη και το προνόμιο να ζήσουμε και για όσα ακόμη μπορούν να έρθουν.