Όλοι έχουμε γευτεί αυτόν τον έρωτα τον μακρινό, γι’ αυτό άλλωστε έχουνε γραφτεί και χιλιάδες σουξέ για εκείνον. Για να τα ακούμε και να μερακλώνουμε 10 χρόνια μετά, πετώντας γαρύφαλλα στον τραγουδιστή. Από το γνωστό «από το βορρά μέχρι το νότο», το ακόμη γνωστότερο «τα χιλιόμετρα που έκανα αγάπη μου για σένα» μέχρι και το «Θεσσαλονίκη Αθήνα όλοι δρόμοι γράφουνε γύρνα», όλα γράφτηκαν για έναν έρωτα ταξιδιάρη.
Είναι αυτός ο έρωτας που ξεκινάει και λες «ρε συ, είναι το άλλο μου μισό», αλλά μένει στο μακρινό υπερπέραν. Στην αρχή δε σε πειράζει, αντιθέτως σε γοητεύει. Γιατί εσύ, που δεν έκανες βαλίτσα ούτε για να πας στο χωριό να δεις τη μάνα σου, κάνεις το αεροδρόμιο δεύτερό σου σπίτι. Κι αν η καψούρα ζει κάπου μακριά στην Ελλάδα, λες ένα «πάντα ήθελα να ζήσω στην Κρήτη» και κόβεις εισιτήρια με την πρώτη ευκαιρία, και χάνεσαι κάθε σαββατοκύριακο στη λεβεντογέννα. Με τον καιρό βέβαια αυτό εξασθενεί και το μεγαλύτερο ποσοστό κουράζεται γιατί όποιος έχει βιώσει μια σχέση από απόσταση γνωρίζει πολύ καλά ότι οι καυγάδες είναι συχνότεροι. Γνωρίζει ότι τα λόγια μέσω τηλεφώνου, FaceTime ή Skype μπορεί εύκολα να παρεξηγηθούν και να παρερμηνευθούν. Και είναι πολύ πιο εύκολο να πας στις 4 το πρωί κάτω από το σπίτι του αγαπημένου προσώπου, να χτυπήσεις την πόρτα και να του πεις «δε θέλω να μαλώνουμε» και να τον πάρεις μια μεγάλη αγκαλιά. Είναι πολύ πιο εύκολο από το να ζεις εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και να μην μπορείς να διορθώσεις ό,τι συνέβη, με ένα φιλί.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πάντως, βρίσκονται σε σχέση από απόσταση, είτε επειδή γνώρισαν κι ερωτεύτηκαν κάποιον κι έπειτα χρειάστηκε να φύγει κάπου μακριά, είτε επειδή γνώρισαν κάποιον μέσω social media, ή σε διακοπές και δάγκωσαν τη λαμαρίνα.
Είναι όμως και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, που όλες του οι σχέσεις τους βρίσκονταν άνω των 300 km πέρα. Πώς καθόμαστε όλοι παρεΐτσα και ψάχνουμε πού να πάμε το διημεράκι, εκείνοι ψάχνουν άτομα να τους διαχωρίζει η απόσταση -ασυνείδητα ή συνειδητά.
Και στην αρχή μπορεί να μη φαίνεται. Και θα πεις «έλα μωρέ, σύμπτωση είναι» ή θα στεναχωρηθείς για λίγο με την ατυχία τους. Είναι όμως άτυχοι τελικά η επιλέγουν να βρίσκουν άτομα που μένουν μακριά;
Και θα μου πεις «Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος, θέλει να βρίσκει ανθρώπους που ζούνε μακριά; Ποιος θέλει να μην μπορεί να τους παίρνει αγκαλιά τα βράδια και να μη βγαίνουνε τις Κυριακές με τον ήλιο για τους καφέδες τους;». Ο άνθρωπος που ουσιαστικά φοβάται τη δέσμευση. Εκείνος που θέλει κάτι να έχει να ασχολείται, να περνάει το χρόνο του, αλλά φοβάται να έχει και κάποιον τόσο κοντά του. Φοβάται ότι τα συναισθήματά του μπορεί να γιγαντωθούν και να είναι ανεξέλεγκτα, να αγαπήσει βαθιά και ειλικρινά έναν άνθρωπο. Ίσως να μην μπορεί να το διαχειριστεί από κοντά, άλλωστε ακόμα κι οι χωρισμοί από απόσταση, όσο και να πονάνε, είναι πάντα λιγάκι ευκολότεροι κι αυτό γιατί δε βλέπεις το άλλο πρόσωπο, δε μαθαίνεις νέα του και δε συναντάς φίλους και γνωστούς του.
Οι σχέσεις από απόσταση έχουνε μια άλλη νοστιμάδα. Έχουν αυτό που κάθεσαι μόνος σου και πίνεις ένα ποτήρι κρασί και σκέφτεσαι «πού να είναι ο άνθρωπός μου», έχουν αυτά τα ταξίδια-αστραπή για να τον δεις για λίγες ώρες, έχουν τα συνεχή τηλέφωνα κι ένα σωρό άλλα. Οι άνθρωποι που επιλέγουν τέτοιους έρωτες, ξέρουν τι κάνουν, ξέρουν τα όριά τους, αφήστε τους να το επιλέξουν, αφού αυτό επιθυμούν. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να ερωτευτούν, ούτε να αγαπήσουν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αγγελική Μαλιόρα
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
