Στα μεγάλα γεμάτα φωνές τραπέζια που συνήθως συμβαίνουν Σαββατόβραδα, με πολλά ποτήρια κρασί και γέλια, όλοι κάποια στιγμή έχουμε βρεθεί στη θέση του χωρισμένου ή εκείνου που θέλει να φύγει από μια σχέση. Κάποιοι σίγουρα ξέρουμε τους λόγους, έχουμε επιχειρήματα για τον χωρισμό και είμαστε βέβαιοι ότι είναι η καλύτερη και η μόνη λύση. Καθόμαστε λοιπόν με την πλάτη ίσια, την κοιλιά μέσα και τους ώμους έξω και ανακοινώνουμε στους φίλους μας ότι ο μέχρι τώρα άνθρωπός μας δεν μπορεί να μείνει άλλο στη ζωή μας!
Εκείνοι με τη σειρά τους μπορεί να προσπαθήσουν να μας μεταπείσουν λέγοντας πως αυτή η σχέση έχει και πολλά θετικά στοιχεία, ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται πλάι μας μας αγαπά ή να επικροτήσουν την απόφασή μας θεωρώντας πως απ’ τη στιγμή που την πήραμε σίγουρα είμαστε σίγουροι γι’ αυτή. Η καλή εκδοχή είναι να θες να χωρίσεις, να ξέρεις τους λόγους και να είσαι έτοιμος να το κάνεις. Στην απέναντι όχθη βρίσκεται μια κατηγορία ανθρώπων που δυσκολεύονται, ζορίζονται, το πολυσκέφτονται και δεν τολμούν να ομολογήσουν ότι είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν από αυτό που έχουν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι λίγοι και δεν ανήκουν σε συγκεκριμένο ηλικιακό φάσμα. Αυτό μπορούμε να το δούμε σε χαλαρές ελεύθερες σχέσεις, σε σοβαρούς δεσμούς, σε αρραβώνες ή και σε γάμους.
Μπορεί μια μέρα να γυρίσεις σπίτι και να μη βρεις τον άνθρωπό σου εκεί. Από τη μεριά του προσώπου που μένει πίσω και αντικρίζει ένα άδειο σπίτι -όχι μόνο από πράγματα και ρούχα αλλά και από συναισθήματα- σίγουρα μια τέτοια στάση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, ούτε και υπάρχει λογική εξήγηση. Στην ψυχολογία βέβαια η εξαφάνιση που κάνει τους ανθρώπους να γίνονται «φυγάδες» αποδίδεται στο ότι δε θέλουν να σε πληγώσουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις. Ίσως να μην είναι και απόλυτα σίγουροι και να προτιμούν να φύγουν σαν τον κλέφτη για να μην αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Θα μου πεις, αυτό είναι σωστό; Φυσικά και όχι αν έφυγε με αυτόν τον τρόπο το πρώην ταίρι σου αλλά αν είσαι απ’ την πλευρά του ατόμου που εξαφανίζεται, αν είσαι κοντινός του, γονιός του, κολλητός του, αν το δεις εντελώς ψυχρά και αντικειμενικά, η στάση αυτή μπορεί και δικαιολογηθεί.
Αυτός που παίρνει την απόφαση του χωρισμού, είτε φταίει ελάχιστα είτε σε σημαντικό βαθμό, αναλαμβάνει και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη δύναμη και το κουράγιο να κοιτάξουν εσένα που μέχρι πρότινος αγαπούσαν και που κοιμόσασταν στο ίδιο κρεβάτι και να πουν αντίο, ούτε να αντιμετωπίσουν την κριτική των προσώπων του δικού τους και του δικού σου περιβάλλοντος δίνοντας εξηγήσεις για την απόφασή τους. Μη σκέφτεσαι λοιπόν ότι ο άνθρωπος που εξαφανίζεται το κάνει γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει εσένα ή πως εκμηδενίστηκαν τα συναισθήματά του. Ίσως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. ούτε και τον ίδιο του τον εαυτό.
Θα μου πεις, αυτό είναι δικαιολογία; Όχι ακριβώς αλλά είναι ορισμένες σκέψεις που μπορείς να κάνεις ώστε να πάψει να σε βαραίνει η απόφαση κάποιου άλλου. Οι άνθρωποι που φεύγουν χωρίς να δώσουν την παραμικρή εξήγηση δεν είναι πάντοτε αδιάφοροι. Μπορεί να είναι πολύ καλοί ή ακόμα και δειλοί. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ένας άνθρωπος που φεύγει χωρίς να πει κουβέντα ίσως φοβάται ότι όταν θα σε κοιτάξει δε θα βρει τη δύναμη να ξεστομίσει τον χωρισμό; Είναι λίγες οι φορές που κάποιος φίλος σού έχει εξομολογηθεί ότι είναι τόσο ερωτευμένος και αγαπάει τόσο δυνατά το ταίρι του που δυσκολεύεται να θέσει όρια;
Όταν δε σε καλύπτει αυτό που έχεις, απ’ το να εξαφανιστείς καλύτερα να κοιτάξεις τον άνθρωπό σου στα μάτια και να ορίσεις το τέλος της σχέσης σας. Έχεις τη δύναμη να το ξεστομίσεις δια ζώσης. Ο έρωτας δεν είναι παιχνίδι στρατηγικής ή επίδειξη δύναμης. Είναι ένα συναίσθημα που σε ανεβάζει και μπορεί να σε ρίξει ανά πάσα στιγμή. Φρόντισε να φτάσεις όσο ψηλότερα μπορείς, ώστε σε περίπτωση που πέσεις να θυμάσαι την υπέροχη διαδρομή!
Συντάκτης: Αγγελική Μαλιόρα
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
