Τον έρωτα τον έχουν υμνήσει ποιητές, ζωγράφοι, τραγουδιστές. Θεωρείται η ύψιστη μορφή τέχνης γιατί σε γεμίζει συναισθήματα και πάθη. Όταν ξεκινάς τον πολυπόθητο δεσμό με το ταίρι μοιάζεις τρισευτυχισμένος και νιώθεις τη ζωή να σου χαμόγελα πλατιά. Ο καιρός όμως περνά και δυστυχώς πολλές σχέσεις φθείρονται και ο έρωτας υποχωρεί. Έχεις όμως αποκτήσει τόσα αλλά συναισθήματα για τον άνθρωπό σου, όπως αγάπη και βαθύ σεβασμό που σε ενώνουν ακόμη περισσότερο μαζί του.
Οι άνθρωποι όμως αλλάζουν και γρήγορα μεταβάλλονται οι ανάγκες και οι προτιμήσεις τους. Ξυπνάς και κοιμάσαι με τον ίδιο κόμπο στον λαιμό. Το νιώθεις πως πρέπει να χωρίσεις αλλά δεν ξέρεις πώς. Το συζητάς με φίλους και γνωστούς αλλά ποτέ με το πρόσωπο που πρέπει. Έναν άνθρωπο που έχεις ζήσει μαζί του μεγάλο χρονικό διάστημα και περάσατε όμορφες και άσχημες καταστάσεις, που αποτελούσε κομμάτι της καθημερινότητάς σου από την πρωινή καλημέρα ως και τη βραδινή αγκαλιά παρέα με Netflix, δε σημαίνει ότι αν τον χωρίσεις δεν τον αγαπάς. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα δυνατό και σίγουρα δε σταματά να υφίσταται με το τέλος ενός δεσμού.
Σε όλους τους χωρισμούς στο οικείο μου περιβάλλον θυμάμαι πάντα φίλους και γνωστούς να παρηγορούν τον «χωρισμένο» και να τον εξυψώνουν σε αντίθεση με εκείνον που έκοψε τα δεσμά, ο οποίος συνήθως γίνεται αποδέκτης της σκληρής κριτικής μας. Αναρωτηθήκαμε ποτέ ποσό άβολη και δύσκολη είναι η θέση εκείνου που επιλέγει να ορίσει το τέλος; Και ταυτόχρονα ποσό ισχυρός, συνειδητοποιημένος και ειλικρινής είναι απέναντι στον σύντροφό του; Θα προτιμούσες δηλαδή να κρατήσει κάποιος μια σχέση που ενώ σε αγαπά πολύ ερωτικά δεν καλύπτεται πια ή όχι όσο θα ήθελε; Θα προτιμούσες να σου φέρεται ψυχρά ή να σε απατά απ’ το τέλος και την ειλικρίνειά του; Μάλλον όχι.
Άλλωστε συχνά καθυστερούμε καταστάσεις από επιλογή και μόνο, νομίζοντας πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα αλλάξουν ή τα προβλήματα θα λυθούν μόνα τους. Αν είμαστε από τη μεριά εκείνου που βλέπει πως κάτι δεν πάει καλά ή κάτι αλλάζει, κλείνουμε ακόμη περισσότερο τα μάτια γιατί φοβόμαστε μη χάσουμε τον άνθρωπό μας. Αν πάλι είμαστε από την πλευρά εκείνου που αγαπά πολύ τον σύντροφό του αλλά καταλαβαίνει πως ο έρωτας έχει χαθεί, αναρωτιόμαστε αν πρέπει να πούμε την αλήθεια και να προχωρήσουμε ή να απομακρυνθούμε ώστε το έτερον ήμισυ να ορίσει το τέλος για να μην πάρουμε εμείς την ευθύνη του χωρισμού.
Τους ανθρώπους που μας κοιτάνε στα μάτια και εξηγώντας μας γιατί προχωρούν στο τέλος μια σχέσης να τους εκτιμάμε, γιατί καθόλου εύκολο δεν είναι να αποφασίσεις να ακολουθήσεις έναν άλλον δρόμο και να σπάσεις τα δεσμά της ασφάλειας που σου προσδίδει μια σχέση χρόνων και ένας άνθρωπος που ξέρεις. Είναι δύσκολο το άγνωστο που επιλέγεις και που θα πουν οι περισσότεροι πως είναι επιλογή ενώ το να πάρεις μια τέτοια απόφαση δείχνει παράλληλα και ωριμότητα.
Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι βασικό που νομίζω πως χαλάει την εικόνα όσων επιλέγουν τον χωρισμό. Οι άνθρωποι που δε θέλουν πια να είναι μαζί μας δε σημαίνει πως έπαψαν να μας αγαπούν. Αντιθέτως η ξεκάθαρη εξήγησή τους, δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Μπορεί να μας λατρεύουν και απλώς να μη μας βλέπουν πια ερωτικά. Αυτό σίγουρα μας πληγώνει αλλά όταν ο καιρός περάσει και η πληγή επουλωθεί, ίσως ένα μικρό κομμάτι μας να τους επιβραβεύσει κιόλας!
Συντάκτης: Αγγελική Μαλιόρα
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
