Οι άνθρωποι όποια ηλικία κι αν έχουμε, ο έρωτας μάς κάνει να αισθανόμαστε μοναδικά κι η περίοδος που είμαστε ερωτευμένοι ίσως να είναι κι η καλύτερή μας. Πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι λάμπουμε ή ότι έχουμε κάτι διαφορετικό όταν είμαστε ερωτευμένοι; Μια άλλη αύρα, ένα διαφορετικό χαμόγελο, άλλη διάθεση και ξεχωριστό βλέμμα.
Υπάρχουν βέβαια έρωτες και έρωτες και δεν πρέπει να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Υπάρχουν εκείνοι που είναι αμοιβαίοι, που τους ζήσαμε με πάθος, που οι χωρισμοί τους μας πόνεσαν και κάναμε καιρό να ξεχάσουμε πόσο πονούσε το δοντάκι μας. Υπάρχουν εκείνοι που ήταν μονόπλευροι, που τους ζήσαμε σαν όνειρο και παλέψαμε για έναν άνθρωπο που μπορεί να μη θυμάται πια την ύπαρξή μας. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που έχουνε μια διαφορετική σπιρτάδα.
Είναι οι έρωτες που ζούνε κάτω από το πέπλο της ανομίας. Είναι εκείνοι οι έρωτες που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να είναι φανεροί, οι λόγοι δεν είναι πάντα θετικοί -μάλλον στο πλήθος τους έχουν αρνητικό πρόσημο μπροστά τους. Είτε γιατί ένας από τους δύο συντρόφους βρίσκεται παράλληλα και σε μια άλλη επίσημη σχέση -ίσως και σε δύο-, είτε γιατί η επιλογή του ενός συντρόφου δεν είναι αρκετά ικανοποιητική για το περιβάλλον του, είτε γιατί εργάζονται μαζί. Και μπορούν να αναφερθούν άλλα τόσα είδη ενός κρυφού και λίγο άτακτου έρωτα, αλλά το κοινό τους στοιχείο θα είναι ένα: Αδρεναλίνη.
Οι έρωτες οι «αναρχικοί» έχουν αυτό το μαγικό, που σε κάνει να τα νιώθεις όλα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στην πραγματικότητα. Είναι λίγο σαν το κρύο, που μπορεί το θερμόμετρο να δείχνει -2 αλλά εμείς νιώθουμε σαν να έχει -6. Αυτό συμβαίνει γιατί όλες οι συναντήσεις γίνονται κρυφά, προσεκτικά κι όλα πρέπει να γίνουν βιαστικά. Πρέπει να δεις, ν’ αγκαλιάσεις, να μιλήσεις και να νιώσεις στο σκοτάδι, όσο κυλάει ο χρόνος. Ακόμη κι οι τσακωμοί δεν είναι σαν τους τσακωμούς που κάνουνε τα υπόλοιπα ζευγάρι. Τον ζεις σε fast forward, τον ξεχνάς γρήγορα και καταλήγει στο κρεβάτι -ή στο αυτοκίνητο, μικρή σημασία έχει.
Αυτή λοιπόν η αδρεναλίνη που βιώνουμε με τέτοιου είδους έρωτες, δε μας αφήνει να δούμε ξεκάθαρα αν υπό άλλες συνθήκες θα βγαίναμε με αυτόν άνθρωπο για έναν καφέ. Αν θα μπορούσε να γίνει το στήριγμά μας, αν θα είχε κοινό γούστο μαζί μας, έστω στις ταινίες. Γιατί σε τέτοιος περιπτώσεις, ερωτευόμαστε συνήθως την πλευρά που βλέπουμε στο λίγο χρόνο που έχουμε με το πρόσωπο -τη συναρπαστική πλευρά.
Άλλωστε όσο περισσότερο προσπαθείς να κρύψεις κάτι, τόσο πιο φανερό γίνεται. Κάπου στη Νορβηγία να πας για να κοιμηθείς «κάτω» από το βόρειο Σέλας, θα πετύχεις το Δημήτρη από τη δουλειά, την πρώην σου την Αλεξάνδρα και τη θεία Ρίκα που έχεις να δεις από το γυμνάσιο. Και παρ’ όλα αυτά όταν πετάγεσαι στο super market της γειτονιάς, αναγνωρίζεις μόνο τον ευγενικό ταμεία.
Οι έρωτες της ανομίας έχουν βέβαια τη γλύκα τους, καλό είναι όμως να μη μένουν για πάντα σ’ αυτήν. Και για τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε μια τέτοια σχέση και αποκτούν σίγουρα αισθήματα αλλά και για τους συντρόφους ή τις καταστάσεις που μπορεί να εμπλέκονται. Είναι όμορφο οι άνθρωποι να προχωράνε μπροστά χαλαροί, χωρίς σφίξιμο στο στομάχι, χωρίς άγχος, να είναι περήφανοι και να μπορούν να μοιραστούν τις χαρές τους. Γιατί κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι σε θέση να επιλέξει πώς θα ερωτευτεί, αλλά δεν επιλέγει τι θα γίνει με την άλλη πλευρά. Και η άλλη πλευρά μπορεί να θέλει να του παίξει παρόμοια παιχνίδια.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αγγελική Μαλιόρα
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
