Όταν ρίχνουμε το Χ δεν ταιριάζουμε αλλά όταν μας το ρίχνουν φταίνε

Απόρριψη· δύσκολη λέξη, ακόμη και να την προφέρεις για κάτι ασήμαντο, κάπως σε δυσκολεύει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι άνθρωποι είμαστε παράξενα αντιφατικοί. Ενώ στις καθημερινές συζητήσεις μας όλοι θέλουμε το εύκολο, με την καλή έννοια, αυτό που δε θα μας παιδεύει πολύ και σίγουρα δε θα μας πονάει, την ώρα της κρίσεως ελκυόμαστε από το εντελώς αντίθετο.

Κατά κάποιο τρόπο οι συνθήκες στη ζωής μας έρχονται έτσι, ώστε κάποια στιγμή να διεκδικούμε πράγματα τα οποία ίσως και να μην είναι για μας ή και να μη θέλουν εμάς. Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται εκεί, στο πλάι μας, για χρόνια μπορεί να δείχνουν το ενδιαφέρον τους κι εμείς απλώς να αδιαφορούμε. Κι ας λένε οι γύρω πως είναι καλό παιδί και πως ενδιαφέρεται, απαντάει η άλλη πλευρά, πάντα προστατεύοντας τον εαυτό της, ότι ήταν ξεκάθαρη από την αρχή κι ότι είχε εξηγήσει ακριβώς πώς έχουν -ή πώς δεν έχουν- τα πράγματα.

Κι αν έχεις βρεθεί στη θέση αυτή ίσως δε χρησιμοποίησες τη λέξη απόρριψη, καθώς εσύ είσαι εκείνος που την πράττει. Αντιθέτως χρησιμοποιούμε κι όλα τα γνωστά κλισέ: Δεν ταιριάζουμε, δεν υπάρχει χημεία ανάμεσά μας, δεν είναι ο τύπος μας. Σίγουρα δεν είναι ότι αντλεί κανείς ευχαρίστηση -αν και σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει κι αυτό- αλλά ούτε και δυσαρέσκεια προκαλείται, αφού στο κάτω κάτω είναι ο σκοπός η ειλικρίνεια κι όχι το να πληγωθεί αυτός που εκλαμβάνει την απόρριψη.

Μέχρι να συμβεί στροφή 180 μοιρών και οι ρόλοι ν’ αντιστραφούν. Εσύ είσαι εκείνος ο άνθρωπος που στο μυαλό σου 24/7 υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος που ποθείς και πολιορκείς. Τα συναισθήματα δεν είναι πάντα αμοιβαία- κακό αυτό αλλά έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Εκείνος λοιπόν ο πολυπόθητος και μοναδικός άνθρωπος για σένα δε σου δίνει την ανταπόκριση που θέλεις και ζητάς, ή δεν στην παρέχει στο μέγεθος και στη συνθήκη που σου κάνει. Προσπάθησε από δω, προσπάθησε από ‘κει, με «τυχαίες» συναντήσεις και συναθροίσεις μαζικές, κάποια στιγμή το τοπίο ξεκαθαρίζει κι αντιλαμβάνεσαι πως το συναίσθημα δε ρέει άφθονο κι από την άλλη πλευρά και τότε, ο κόσμος σου καταρρέει.

Κι εκεί αρχίζει η μαύρη τρύπα υπερανάλυσης του «γιατί έφαγα Χ» χωρίς βέβαια να έχεις πάρει καμία σαφή απάντηση, χωρίς να ξέρεις γιατί ο εν λόγω άνθρωπος δεν ανταποκρίνεται στο συναίσθημά σου. Κι όσο ρίχνεις τον εαυτό σου, τόσο εκπέμπεις κι αυτή τη μουντάδα της απόρριψης προς τα έξω, ξεχνώντας πως ίσως λίγο καιρό πριν τη δικαιολόγησες στον εαυτό σου, όταν η έλξη δε σου χτύπησε την πόρτα. Κι ίσως αν το θυμόσουν, να μην το έπαιρνες και τόσο βαριά, γιατί καμιά φορά, σε λα βι.

Θέλω απλά να σου πω πως κάθε άνθρωπος θα απορρίψει και θα απορριφθεί από αρκετούς ανθρώπους. Αυτές όμως οι συνθήκες δεν αλλάζουν την αξία τους και την ακεραιότητά τους. Εάν έχεις χιλιάδες κατακτήσεις δε σημαίνει ότι είσαι ο Θεός εσωτερικά κι εξωτερικά. Εάν πάλι έτυχε κάποιος να σε απορρίψει δε σημαίνει ότι όλα πάνε λάθος με σένα. Είναι απλό, δε χωνεύονται όλοι από όλους, πώς να το κάνουμε κι ο έρωτας δεν ξεφεύγει από τη λογική αυτή. Σκέψου μόνο πόσοι άνθρωποι έχουν αλλεργία στο αγαπημένο σου φρούτο!