Πληγώνεις το πρόσωπο όταν φλερτάρεις από ανασφάλεια

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, σε όλους τους ανθρώπους -δεσμευμένους και μη- αρέσει να δέχονται κολακευτικά σχόλια και κοπλιμέντα για την εξωτερική τους εμφάνιση ή την προσωπικότητά τους. Αυτό είναι απόλυτα δεκτό, αφού τα κοπλιμέντα τονώνουν το ηθικό κι αναπτερώνουν την αυτοπεποίθηση. Άλλωστε τα κοπλιμέντα είναι ένα μέρος του φλερτ· και το φλερτ αναζωογονεί σαν πρωινός καφές.

Κι όλοι μας έχουμε νιώσει αυτή τη μικρή σπίθα, που μας έκανε να χαμογελάσουμε με το κοίταγμα ενός άγνωστου στο σούπερ μάρκετ ή στο χαμόγελο του διπλανού στο φανάρι. Όλοι μας έχουμε χαρεί σχεδόν στα κρυφά, σχεδόν σαν εφηβάκια, επειδή κάποιος μας μίλησε γλυκά. Και μέχρι εδώ τα πράγματα ίσως και να μη χρειάζονται καν κουβέντα. Οι καταστάσεις όμως διαφοροποιούνται κάπως όταν ανταποκρινόμαστε ή τουλάχιστον προσποιούμαστε πως ανταποκρινόμαστε, στο φλερτ ενός ατόμου, που δεν ανήκει στα γούστα μας και σίγουρα δεν αποτελεί την εξαίρεση του ενός και μοναδικού έρωτα.

Είναι απόλυτα αποδεκτό ότι δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους όπως και δεν μπορούν να μας αρέσουν όλοι. Αλλά δεν είναι αποδεκτό να μην κόβουμε τις ελπίδες και τα φτερά ενός ανθρώπου που επενδύει πάνω μας συναισθηματικά, ενώ εμείς το μόνο που θέλουμε είναι τα κομπλιμέντα κι η ανύψωση της προσωπικότητάς μας.

Πρώτοι δείχνουμε λειψοί, όταν δε συμπληρώνουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.

 
Είναι άσχημο να χρησιμοποιούμε κάποιον για όσο διαρκέσει η ανάγκη μας κι έπειτα να τον ακυρώνουμε -συνήθως μέσω ghosting. Φυσικά, όσο κακό κι αν είναι αυτό, να συνεχίζουμε ένα φλερτ που ξέρουμε πως εν τέλει θα απορρίψουμε, είναι ακόμα χειρότερο. Γιατί πέρα από νάζια και τα ερωτικά τερτίπια που βλέπουμε εμείς, ο άνθρωπος δίπλα μας βλέπει κι άλλα, και δένεται. Δίνει, συζητάει, φλερτάρει, ελπίζει. Κι η ελπίδα αυτή, μόνο στεναχώρια θα του προσφέρει.

Εμείς εκείνη τη χρονική στιγμή, λαμβάνουμε φυσικά μόνο αυτό που θέλουμε, την ευχαρίστησή μας και την επιβεβαίωση. Δε σκεφτόμαστε το άλλο άτομο, τις συνέπειες, τις ανασφάλειες που προβάλουμε ή το πρόβλημα που δημιουργούμε -πρωτίστως στον εαυτό μας. Δε σκεφτόμαστε καν πως μόλις πέσουμε ξανά ψυχολογικά, θα χρειαστούμε κάποιον άλλον να μας αναπτερώσει το ηθικό.

Δε σκεφτόμαστε πως μ’ αυτή τη λογική, επιτρέπουμε σε άλλους να μας πουν ποιοι είμαστε, γιατί δεν το αναγνωρίζουμε εμείς.

 
Εσύ που ξυπνάς κάθε πρωί και αντικρίζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, χρειάζεσαι κάποιον άλλον για να καταλάβεις την αξία του; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε χρειάζεται να δουλέψεις μαζί του. Χρειάζεται να του πεις εσύ πόσο όμορφος είναι, να τον βγάλεις βόλτες, να τον ντύσεις όμορφα -χωρίς να σε δει κάποιος άλλος-, να τον περιποιηθείς για εσένα, όχι για κάποιον τρίτο. Γιατί αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου και δεν τον αγαπήσεις, δε θα ξέρεις ποτέ στα σίγουρα αν αγαπάς κι αν είσαι ερωετευμένος· πάντα θα υπάρχει ο κίνδυνος να είσαι ερωτευμένος με τον τρόπο που σε αγαπάει το άλλο άτομο, τον τρόπο που θα ήθελες να γουστάρεις εσύ τον εαυτό σου.

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Και σε αυτό το νόμισμα, η πλευρά που ακουμπάει στην παλάμη μας, είναι αυτή του άλλου ανθρώπου. Του ανθρώπου που φλερτάρει, κάνει κοπλιμέντα, αφιερώνει χρόνο κι ετοιμάζεται κάθε μέρα να δώσει περισσότερα. Στην άλλη πλευρά του νομίσματος είμαστε εμείς, που πιστεύουμε πως μπορούμε να γλιτώσουμε τις συνέπειες τον πράξεών μας, που ελπίζουμε πως δε θα πληγώσουμε και δε θα πληγωθούμε.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!