Δεν ξέρω αν περνώντας τα χρόνια η έννοια της λέξης έρωτας αλλοιώνεται μέσα μας, ή αν αλλάζουν τα στάνταρτς και τα κριτήριά μας πού και πού και οι προτιμήσεις μας. Όσο μεγαλώνουμε, ίσως επιλέγουμε ανθρώπους που μας προσφέρουν ίσως όχι τόσο πολύ το συναίσθημα, το πάθος και την τρέλα, αλλά αντιθέτως την ασφάλεια τη σταθερότητα και την ηρεμία. Με σιγουριά όμως μπορώ να πω ότι όλοι κάπου κάποτε ζήσαμε -αυτό το αφήνω ανοικτό γιατί μπορεί να το ζήσαμε μονόπλευρα, αλλά το ζήσαμε έστω και στο μυαλό μας και στη φαντασία μας- έναν έρωτα μεγάλο!
Και θα μου πεις, ποιος είναι ο μεγάλος έρωτας; Απλό. Ο μεγάλος έρωτας είναι αυτός που σου προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία. Δεν ξέρω αν ο μεγάλος έρωτας μπορεί να συνοδευτεί από το επίθετο του πρώτου έρωτα, ξέρετε αυτόν τον γλυκό, συνήθως εφηβικό περισσότερο και πλατωνικό που τον ζεις σtη διάρκεια των σχολικών ετών και τον χαράσσεις σε θρανία και παγκάκια. Νομίζω όμως, πως ο μεγάλος έρωτας τελικά, είναι εκείνο το απωθημένο που έμεινε ανολοκλήρωτο. Είναι εκείνος ο άνθρωπος που σε κάνει να κοιτάς το κινητό σου και να χαμογελάς ή κοιτάς το κινητό σου και να κλαις. Είναι εκείνος ο άνθρωπος που σε πήγαινε από το μηδέν στο 100 σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Αυτός λοιπόν ο ένας και μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να μην έχεις πια επαφές, αλλά τον αναφέρεις συχνά στις παρέες και δεν παύει να υπάρχει σαν σκιά με την πλήρη απουσία του.
Δε νομίζω πως οι μεγάλοι έρωτες μπορούν να ξεχαστούν και να λυθούν οι κόμποι τους στο πέρασμα είτε στην εναλλαγή συντρόφων. Θα μου πεις ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά ότι «εγώ κρατάω πάντα τα θετικά των προηγούμενων σχέσεων και προχωράω μπροστά, μαθαίνω από τα λάθη που έκανα ή από τον τρόπο που μου φέρθηκαν διαμορφώνω καλύτερα τον χαρακτήρα μου, χτίζω τις άμυνές μου και κάνω βήματα μπροστά.» Μα είναι το ψέμα που λέμε στους εαυτούς μας για να μην πέσουμε στο βαριά. Γιατί από τον μεγάλο έρωτα ποτέ δε μαθαίνεις. Πας σαν τούβλο και πέφτεις με φόρα στο νερό που σε τραβάει στον πάτο κι εσύ αφήνεσαι με ευτυχία να δώσεις την τελευταία σου αναπνοή.
Μόνο εσύ ξέρεις όταν ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεβάτι σου -που μπορεί δίπλα να υπάρχει και καινούργιος άνθρωπος- τι σκέφτεσαι κι αν σου λείπει εκείνο το συναίσθημα, το καρδιοχτύπι και η αδρεναλίνη που σου πρόσφερε ο μεγάλος, χαώδης, ανεκπλήρωτος έρωτάς σου που έμεινε μισός μέσα στο μεγαλείο του. Γι’ αυτό οι απλοί κοινοί θνητοί ζούμε με απωθημένα, γιατί είμαστε φτιαγμένοι έτσι ώστε να ζούμε στη φαντασία μας όσα η πραγματικότητα δεν άντεξε να μάς προσφέρει. Και στον έρωτα, πιο μεγάλη δύναμη έχει η φαντασία από την πραγματικότητα.
Έτσι και τώρα, έχεις πλάσει κάτι στο μυαλό σου κι εκείνο είναι που σε έχει νικήσει και δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Υπάρχουν σαφώς κι αμοιβαίοι έρωτες κι είναι πολλοί εκεί έξω που για κάποιον άλλο λόγο είτε έληξαν άδοξα, ή έκαναν τον κύκλο τους ομαλά κι ο καθένας τράβηξε γι’ αλλού χωρίς παράπονο. Αλλά πάντα εκείνα τα αυγουστιάτικα βραδιά βγαίνοντας στο μπαλκόνι για να κάνεις το τελευταίο τσιγάρο της μέρας, θα τους φέρεις στο μυαλό σαν μια ιστορία που γράφτηκε ενώ θα έπρεπε ίσως να συνεχιστεί. Αυτό συμβαίνει με τους μεγάλους έρωτες, τελειώνουν πριν τελειώσουν μέσα σου κι έτσι ζουν για πάντα.
Συντάκτης: Αγγελική Μαλιόρα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
