Χωρίζεις εσύ και δίπλα σου χωρίζει ολόκληρη η παρέα

Όταν κανείς μετράει τους ανθρώπους του, βάζει πάνω-πάνω στη λίστα του τους φίλους του. Οι φίλοι μας είναι οι άνθρωποι που με μια απλή ματιά, ένα χαμόγελο ή μια κίνηση γεμάτη νευρικότητα, θα αντιληφθούν τι συμβαίνει μέσα μας. Είναι εκείνοι που εμπιστευόμαστε, κάποιες φορές περισσότερο από τον ίδιο μας τον εαυτό. Με αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν έχουμε μοιραστεί τους μεγάλους, τους παθιασμένος, τους μικρούς αλλά και τους τεράστιους έρωτές μας. Όταν θα λάβεις μήνυμα από το πρόσωπο, ή όταν θα πάρεις το πολυπόθητο like, είναι εκείνοι που θα καλέσεις πρώτοι, μπορεί πριν καν ανοίξεις εσύ ο ίδιος το μήνυμα.

Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να μετρήσει τους έρωτές του, ούτε αν μπορεί να κατανοήσει τα συναισθήματα που είχε για κάποιον άνθρωπο μια ορισμένη χρονική περίοδο, που μπορεί τώρα να τα αναλογίζεται και να γελά καθώς το ζόρι έχει φύγει. Νομίζω ξέρετε όλοι καλά τι εννοώ. Εκείνα τα προφίλ που ψάξαμε όλοι μαζί και καταλήξαμε στα συμπεράσματά μας. Εκείνες τις βόλτες γύρω-γύρω από τη γειτονιά του ατόμου που μας ενδιαφέρει, ή οι συχνές επισκέψεις στα στέκια του.

Κάθε παρέα που σέβεται τον εαυτό της ζει τον έρωτα τού κάθε μέλους της όλη μαζί, ταυτοχρόνως. Πόσες φορές δεν έχετε λάβει μήνυμα ότι ο φίλος σας πέτυχε το πρόσωπο κάπου και σας καλεί να πάτε εκτάκτως, ή ότι παρατήρησε κάτι περίεργο και ενημερώνει τους υπόλοιπους; Πόσες φορές δε δώσαμε το κινητό στον φίλο ή τη φίλη μας για να απαντήσει αντί για εμάς, επειδή τα χέρια μας έτρεμαν, το μυαλό μας δεν μπορούσε να λειτουργήσει με ψυχραιμία και φοβηθήκαμε πως θα ακούγαμε «καλησπέρα» και θα απαντούσαμε «μπλε»;

Οι φίλοι αυτοί που μαζί τους μοιραζόμαστε το πιο έντονο και ενστικτώδες συναίσθημα του ανθρώπου είναι εκείνοι που θα σε μαλώσουν, θα σε προσγειώσουν, θα σου πουν την αλήθεια κατάματα ακόμα και αν δεν είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις, αλλά όταν σε δούνε χάλια θα σου πουν εκείνο το αγαπημένο «έλα, πες, τι θέλεις να κάνουμε; Θέλεις να πάμε από ‘κει; Φύγαμε, οδηγώ εγώ».

Και προχωράει ο έρωτας, οι συναντήσεις πυκνώνουν και ίσως μια σχέση είναι έτοιμη να ξεκινήσει το ταξίδι. Κάποιες σχέσεις προχωράνε και έχουν μεγάλη χρονική διάρκεια, κάποιες άλλες πάλι σταματάνε γρήγορα, ίσως απότομα και ξαφνικά, ενώ μερικές τρίτες πάνε κι έρχονται στη ζωή μας κατά διαστήματα, σαν να έχουν ενσωματωμένο ένα κουμπί on και off. Και έτσι, κάποια στιγμή, είτε από τη δική σου πλευρά είτε από την άλλη, γράφεται το τέλος.

Και εκεί οι φίλοι πάλι μπροστά. Πάλι θα σταθούν σαν ασπίδα μπροστά σου για να σε προστατεύσουν από το οτιδήποτε ακούγεται ή θα σε αφήσουν να κάνεις ό,τι κατεβάσει το κεφάλι σου, γιατί θεωρούν πως μόνο έτσι θα λυτρωθείς. Συναντάς κάποια στιγμή πρώην δεσμό στον δρόμο και είτε σκύβεις το κεφάλι είτε ανήκεις στους τολμηρούς που χαιρετούν κανονικά πριν επιστρέψουν σπίτι. Οι ώρες περνούν, η ψυχολογία σου δεν καλυτερεύει, ούτε η διάθεσή σου. Ξέρεις όμως τι; Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στους φίλους σου. Γιατί όσους παλμούς κι αν ανεβάσεις εσύ την ώρα που έχεις απέναντί σου το πρόσωπο αυτό, άλλους τόσους θα ανεβάσουν κι εκείνοι σκεπτόμενοι το πώς αυτό θα σε επηρεάσει.

Όταν είμαστε σε έντονη συναισθηματική φόρτιση δε βλέπουμε καμιά φορά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, ή ίσως και να τα βλέπουμε απλά να μην έχουμε τη διάθεση να ασχοληθούμε. Όταν λοιπόν δεις ότι για να ξεπεράσεις έναν σύντροφό σου, πρέπει να το ξεπεράσει μαζί σου και ολόκληρη η παρέα σου, σημαίνει πως κάτι στη φιλία σας έχει πάει καλά.