Μετά από κάθε χωρισμό, όταν καταλαγιάζει κάπως η σκόνη κι η φασαρία από τις δύσκολες στιγμές, έρχεται κι η ώρα που σκάει μπροστά σε όλους το μεγάλο ερώτημα: «Τι να κάνω με τα δώρα που μου έδωσε όσο καιρό ήμασταν μαζί;»
Οι πιο πολλοί θα θέλουν να τα πετάξουν, να τα εξαφανίσουν. Μαζί με τις αναμνήσεις και μαζί με τις στιγμές που τόσο πονάνε. Μερικοί όντως το κάνουν, πετάνε όλα τα δώρα και προσπαθούν να τα ξεφορτωθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αλλά πάω στοίχημα ότι οι πιο πολλοί κάτι κρατάνε, έστω και κατά λάθος. Κάτι το οποίο γλίτωσε την εκκαθάριση, ξεχασμένο κάπου μακριά από τη ροπή της στιγμής.
Πάντα κρατάμε κάτι. Ή πολλά. Αναλόγως τη σχέση και τον άνθρωπο. Αλλά πάντα κάτι μένει κρυμμένο σε ένα συρτάρι. Κι όσο προχωράει η ζωή κι οι σχέσεις γίνονται πιο έντονες, πιο βαθιές κι ίσως πιο πολλές, το συρτάρι γίνεται κουτί.
Που μέσα του μπαίνουν τα δώρα, που πλέον δεν είναι τίποτα άλλο από αναμνηστικά σουβενίρ από τις στάσεις στη ζωή μας που ήταν η κάθε μας σχέση. Είναι οι σημαίες στο χάρτη των περασμένων μας ερώτων.
Μένουν κρυμμένα μακριά από τα αδιάκριτα μάτια κι από τα δικά μας ακόμα. Χωρίς να ωριμάζουν καθόλου. Είναι ακριβώς όσο αθώα ήταν όταν βγήκαν από το κουτί τους. Εμείς αλλάζουμε. Συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε, να ζούμε, να κλαίμε, να γελάμε. Εκείνα μένουν ίδια. Αλλάζει μόνο το πώς τα βλέπουμε εμείς και τι σημαίνουν για εμάς.
Δε βρίσκω κακό να κρατάς τα δώρα. Γιατί, είτε το θέλεις είτε όχι, κρατάς τις αναμνήσεις. Περασμένες στη μνήμη σου. Όσο και να θέλεις να ξεχάσεις, δεν μπορείς. Τα δώρα δεν είναι κάτι περισσότερο από υλικές αναμνήσεις.
Επομένως το κουτί που τα περιέχει είναι ένα ιδιότυπο άλμπουμ φωτογραφιών. Γεμάτο τρισδιάστατες αναμνήσεις που κάθε φορά που το ανοίγει κάποιος κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο. Στα σταυροδρόμια της ίδιας του της ζωής.
Εξάλλου ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Ανοίγοντας το κουτί μετά από μερικά χρόνια κι ανατρέχοντας πίσω στα χαμένα σου αύριο, μπορεί να αναθεωρήσεις την επίγευση που σου αφήνουν οι αναμνήσεις τους. Καθώς περνάει ο καιρός μένουν όλο και περισσότερο τα χαρούμενα χρώματα της σχέσης.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η τελευταία ευκαιρία πριν κλείσει πραγματικά ο κύκλος μέσα μας. Το τελευταίο στάδιο του χωρισμού. Όταν κρατάς στα χέρια σου ένα δώρο του πρώην συντρόφου σου κι άσχετα με το πώς σου έχει φερθεί, μόνο τα καλά σου έρχονται στο μυαλό. Κι ένα αχνό χαμόγελο σου βγαίνει αυθόρμητα, σαν να βλέπεις ένα παλιό γνωστό στο δρόμο.
Είναι δύσκολο να αφήνει κανείς τα πάντα πίσω. Από έλλειψη θαλπωρής και μόνο, από μοναξιά και φόβο ίσως, είναι δύσκολο να τα πετάξει όλα και να τα εξαφανίσει. Δε χρειάζεται να το κάνει στην πραγματικότητα.
Η αξία σε τέτοια πράγματα δε δίνεται από την υλική τους κόστος, αλλά από τη συναισθηματική αξία τους. Κι αυτή αλλάζει καθώς περνάνε τα χρόνια. Αλλάζει κι η σημασία τους.
Φτιάξτε το δικό σας χρηματοκιβώτιο αναμνήσεων και κλείστε μέσα τις υλικές σας αναμνήσεις. Θα εκπλαγείτε από το πώς θα νιώσετε όταν το ανοίξετε ξανά σε μερικά χρόνια.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Κυριάκου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
