Ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω, μπορεί κανείς να δει ζευγάρια που ταιριάζουν σαν να είναι από πάντα μαζί. Και δίνουν την εντύπωση ότι θα είναι πάντα μαζί. Το νιώθουν και το δείχνουν.
Οι περισσότεροι απο εμάς κάτι τέτοιο κυνηγάμε, μια σχέση δηλαδή που να μας επιτρέπει να την προβάλλουμε αύριο, χωρίς να αμφιβάλλουμε για το αν θα υπάρχει μεθαύριο.
Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος όμως.
Είναι κάτι σχέσεις που δεν έχουν μέλλον, που οδηγούν σε αδιέξοδα. Και οι εμπλεκόμενοι το γνωρίζουν ή τουλάχιστον ο ένας.
Ωστόσο, παραμένουν και τις συντηρούν, κι ας μη βγάζουν πουθενά.
Η γενική άποψη είναι ότι μένουν απο αδυναμία, άρνηση της πραγματικότητας ή από φόβο για τη μοναξιά. Ίσως όμως να υπάρχουν και άλλοι λόγοι, πιο ρεαλιστικοί και ώριμοι.
Κάποιοι ίσως σκέφτονται «αφού περνάμε καλά τώρα, ας απολαύσουμε τη στιγμή και ας αφήσουμε στην άκρη ό,τι έχει να κάνει με μελλοντικά σχέδια». Και ποιος μπορεί να πει κάτι ενάντια σε αυτό;
Αυτό δεν είναι τελικά ο έρωτας; Ένα άλμπουμ με στιγμές που μας κόβουν την ανάσα. Δεν χρειάζεται να βλέπεις μέλλον για να ερωτευτείς. Ούτε προαπαιτεί σχέδια και ελπίδες.
Οι μεγάλοι έρωτες είναι πάντα ανέλπιδοι.
Ερωτευόμαστε πάντα πιο δυνατά κάτι που μοιάζει αδύνατο. Το άπιαστο. Και μόλις το κατακτήσουμε, αρχίζουμε να ζούμε για τη στιγμή.
Ζεις για την κάθε στιγμή που θα σε αγκαλιάσει, θα σε φιλήσει, θα αποκοιμηθεί στον ώμο σου και η ανάσα της θα τυλίγει το λαιμό της. Όλα είναι στιγμές και τελικά αυτές κυνηγάμε.
Δεν μπαίνει κάπου στην εξίσωση ο χρόνος σαν μεταβλητή. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ότι θα υπάρχει αύριο για να χαρείς το τώρα.
Αντιθέτως. Όταν υπάρχει η υποψία ότι οι στιγμές είναι περιορισμένες, υπάρχει ένα κίνητρο για να βιωθούν πιο έντονα. Ο διαθέσιμος χρόνος γίνεται πιο πολύτιμος.
Ο έρωτας είναι ένα σύννεφο. Πάντα τον κυνηγάμε και ποτέ δεν τον αδράχνουμε.
Πώς να καταφέρουμε να τον βάλουμε σε χρονικό πλάνο; Εξάλλου οι έρωτες που θα μπορούσαν να μπουν σε πρόγραμμα θα ήταν βαρετοί.
Αν μπορείς να προγραμματίσεις κάθε βήμα, χάνεται η αίσθηση της έκπληξης. Αρχίζεις και χασμουριέσαι. Βαριέσαι.
Μην κοιτάτε παράξενα λοιπόν όσους ζούνε μόνο για το τώρα και ξεχνούν το αύριο. Μην κοιτάτε στραβά όσους ερωτεύονται χωρίς ελπίδα για το αύριο. Ίσως τελικά αυτοί να είναι πιο κοντά στην αλήθεια.
Ειναι σίγουρα δύσκολο να μην μπορείς να ονειρευτείς πράγματα για το μέλλον. Κάποια στιγμή στην πορεία της σχέσης, σου δημιουργείται η ανάγκη να φανταστείς ένα μονοπάτι που θα οδηγήσει σε ένα κοινό αύριο. Τότε είναι που αλλάζει η ρότα της σχέσης.
Αλλάζουν οι ανάγκες σου και πρέπει να το πεις. Όπως έζησες στο απόλυτο μέχρι εκείνη τη στιγμή, οφείλεις να συνεχίσεις να κάνεις το ίδιο.
Αλλά μέχρι τότε, κάθε στιγμή από μόνη της είναι σαν σαπουνόφουσκες και μικρά πυροτεχνήματα πάνω από τα κεφάλια σας μετά απο κάθε φιλί.
Τι καλύτερο από αυτό;
Κι ας μην υπάρχει αύριο. Σε τίποτα δεν μειώνει αυτό την ευτυχία. Ίσως και να την ενισχύει.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
